Afgelopen weekend aanschouwden we hier en elders een supermaan, deel 1
van een bijzondere drieluik. Op 1 januari 2018 zal er wederom een extra grote, zeer lichte
maan te zien zijn en op 31 januari zal er sprake zijn van een volledige
maansverduistering. Die grootte en felheid komt voort uit het feit dat dit hemellichaam
dan het dichtst bij de aarde staat. Op de avond van de eerste dag van het
nieuwe jaar zal de maan op zijn grootst zijn voor dat jaar. Die supermaan is
ook in Azië zichtbaar dus dat verschijnsel ga ik in Bali zeker op de gevoelige
plaat vastleggen (net als ik hier onlangs deed). Deel 3 zal een zogenaamde
‘Blood Moon’ betreffen en is ook te zien in Bali. Wij zullen tegen die tijd
echter op het Spaanse honk zijn teruggekeerd en van daaruit is deze maansverduistering
niet zichtbaar. Tja, you can’t have them all.
Afgelopen week zag ik een zwart-wit foto van de supermaan in Bali,
hangend naast een ogenschijnlijk rustige vulkaan Agung. De foto werd
gepubliceerd door Dr Sutopo Purwo Nugroho, hoofd van het Indonesische Centrum
voor Data, Informatie en Public Relations van de nationale Disaster Management
Agency (BNPB). Hij begeleidde de foto met de volgende tekst: “Nature is telling a story: the mountain,
full moon and human beings. There is harmony between humans and nature.”
Volgens
hem is Bali veilig. Zijn tweet was nogal poëtisch voor de omstandigheden...
Over de veiligheid van het huidige Bali bestaan tegenstrijdige berichten.
Een andere Indonesische deskundige, een vulkanoloog wiens naam ik vergat, meldde
met stelligheid dat gunung Agung vóór 12 december tot fikse uitbarsting zal
komen. Hij vermoedt dat de lagere kraterrand aan de noordkant het binnenkort zal
begeven.
Vorig weekend leek het inderdaad relatief rustig rondom de vulkaan. Dat werd
toegeschreven aan gestold magma in de krater dat functioneerde als een deksel
op de hete brei. Als het daaronder honderden graden is en sist, stoomt en
borrelt, kan ik mij echter voorstellen dat die rust niet lang houdbaar is. Welnu,
gisterochtend om 7:59 uur plaatselijke tijd barstte de vulkaan weer uit. In de
evacuatiezone, een straal van 8 à 10 kilometer rondom de krater, blijft de
noodtoestand tot tenminste 10 december gehandhaafd.
Mijn liefje en ik bedachten inmiddels plannetje B. Als we volgende week
niet rechtstreeks naar Denpasar kunnen vliegen, laten we ons naar Java transporteren.
Daarna gaan we met een interne vlucht naar provinciehoofdstad Surabaya om van
daaruit met openbaar vervoer naar de oostelijke havenplaats Ketapang te rijden.
Er is geen vaste dienstregeling maar overdag rijdt er elk uur wel een bus die
kant op; de rit duurt 7 à 8 uur. We kunnen ook voor de trein kiezen; vanuit
Surabaya doet die er ruim 6 uur over. Treintickets voor de meest luxe eksekutif-klasse
kost € 6,50 à 9,50 per persoon.
Aan de oostkant van Java moeten we vervolgens met een ferry van de ene
naar de andere provincie oversteken. De veerboten van staatsbedrijf ASDP
Indonesia Ferry steken 24 uur
per dag over (elke 20 à 30 minuten). De oversteek duurt 45 à 60 minuten en kost
nog geen €0,50 per volwassene. In de haven van Gilimanuk zal Ketut ons dan met
auto opwachten en ons naar onze eindbestemming brengen. Of deze omweg nodig zal zijn, hangt af van de
plaatselijke goden. Reizen is niet alleen verslavend, het kan ook uitdagend zijn.
Morgen gaat de derde etappe van de Volvo Ocean Race van start. Deze route
loopt van Kaapstad naar Melbourne. De zeilers gaan aan een spannende race beginnen,
er kunnen dan ook dubbele punten worden verdiend. In de 2017-2018 jaargang van
de zeilrace zullen de teams driemaal meer nautische zeemijlen op de zuidelijke
oceaan doorbrengen dan in vorige edities. Ze krijgen daar te maken met kou,
mysterieuze en huizenhoge golven, Bijbelse stormen en ijsbergen. Het gebied
kent vele bijnamen: ‘Liquid Himalayas’, ‘Roaring Forties’, ‘Furious Fifties’ en
‘Shrieking Sixties’. Veilig op het droge vind ik ze al eng klinken, laat staan
dat je in een notendop op die woelige baren gaat ronddobberen. De echte
liefhebber treft hier echter het summum van zeezeilen maar het wordt zwaar
afzien. Slapend met de ogen open en van top tot teen ingepakt zijn in
thermische kleding zijn dan kleine ongemakken.
Momenteel staat het Spaanse team MAPFRE bovenaan in het klassement, de
Nederlandse teams Brunel en AkzoNobel liggen respectievelijk op de vierde en
vijfde plaats. Het jonge team van Turn the Tide on Plastic, het enige team met
een vrouwelijke schipper, is hekkensluiter.
Ik las afgelopen week een interview met het Portugese bemanningslid Martine Grael
(1991) van team AkzoNobel. Zij is winnares van Olympisch goud (zeilen), dochter
van een Olympische medaille winnende vader (ook zeilen) en een ecologe als
moeder. Het interview begon met goed nieuws: ze zag heel veel walvissen,
dolfijnen en zeeduivels langs de kust van Spanje en Portugal, op weg naar
Kaapstad. Daarna kwam het nare nieuws: er ging geen wacht aan boord voorbij
zonder dat zij grote hoeveelheden plastic zag drijven, ook op weg naar het
zuiden. Deze contreien zijn niet per se berucht om hun plastic soep. De
grootste hoeveelheden vind je in het westen en oosten van de Stille Oceaan,
gebieden die de zeilers van de Volvo Ocean Race grotendeels rechts laten liggen. De grootste
slachtoffers wereldwijd van deze vervuiling zijn schildpadden. In Kaapstad
bezocht Martine een opvangcentrum voor deze dieren (ze mocht met hen zwemmen in een reuzen aquarium).
Er is tijdens deze editie van de Volvo Ocean Race veel aandacht voor het
plastic-probleem in de oceanen. Zeer terecht, wat mij betreft. Op zeilschip
Turn the Tide on Plastic, met Dee Caffari aan het roer, werd tussen Alicante en
Lissabon wetenschappelijk onderzoek gedaan met hypermoderne apparatuur. De
verzamelde gegevens werden gepresenteerd tijdens de Ocean Summit in Kaapstad.
Boyan Slat (oprichter van de Ocean Cleanup) was onder andere spreker op dat
congres. Wetenschappers vonden 3 miljoen microplastic-deeltjes per vierkante
kilometer oceaan; een nieuw dieptepunt. De resultaten van de proeven die het
schip deed op traject 2 worden thans bestudeerd en op een later moment tijdens
de race gepresenteerd.
De zeilers beginnen aan een zeer uitdagende reis van 6.500 nautische mijlen
lengte, die hen in circa 16 dagen naar Melbourne moet voeren. Op mijn beurt
wens ik alle teams een behouden vaart toe. Ik ga hun verrichtingen weer op de
voet volgen, via de app.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten