Wel vlucht, wel hotel

Gisteren kregen we hier een staartje van storm Ana te verduren die over de noordelijke regio en de Balearen raasde. De Spaanse meteorologische dienst gaf voor de eerste keer in de geschiedenis een naam aan een lokale storm; te beginnen met ‘A’. Het aangeveegde terras lag weer boordevol blaadjes. We mochten echter niet mopperen: in het Vaderland kwam het leven op veel plaatsen tot stilstand vanwege hevige sneeuwval. Als tegenhanger stuurden vele vrienden ons fraaie beelden van hun tuin, hun stad, hun land. Much appreciated! Er stond gisteren 1.500 kilometers file op de Nederlandse wegen. Wie daar gisteren reisde, had engelengeduld nodig. Schiphol annuleerde 670 vluchten. “Geen vlucht, geen hotel. Komt u morgen maar terug”. Het resulteerde in 1300 veldbedden op locatie. Door één dagje sneeuw. Iemand van het KNMI berekende dat er 70.000.000.000.000.000 (70 biljard) sneeuwvlokken dwarrelden.

Wij gaan weldra aan onze reis naar tropisch Bali beginnen. 15.000 internationale toeristen cancelden hun vakantie naar deze Indonesische provincie vanwege vulkaan Agung. Op dit moment is er geen reden te twijfelen aan een rechtstreekse vlucht naar Denpasar. Als dat goede nieuws de komende 24 uur aanhoudt, is er geen noodzaak voor Plan B. Ik verwacht geen veldbedden op onze tussenlandingsplaats. We vroegen onze Hindoe-familie in Bali in de afgelopen dagen extra te offeren namens ons opdat de goden op het Eiland van de Goden ons als reizigers gunstig zijn gezind. We wonen er weliswaar niet meer maar toch kregen we een klapje van de molen mee, za’kmaar zegguh. Tegelijkertijd schaften we twee degelijke 3M-stofmaskers aan (€2,50 per stuk). Zo nuchter zijn we ook.

De reistassen kwamen uit de opslag en na enkele dagen luchten waren ze klaar om te worden gevuld. Het was nog nooit zo erg met kadootjes… We gaan zoals gewoonlijk een maand in Bali overwinteren maar deze keer doen we dat tijdens de belangrijkste feestdagen van december. Aan iedereen is gedacht maar aan de beide mannetjes het meest. Deze keer nemen we bovendien alvast de verrassingsdoos voor Damai mee die begin februari jarig is. Er is te weinig tijd tussen onze terugkeer in Spanje en zijn geboortedag om een goedgevulde birthday box op tijd bij de jarige te bezorgen. Daardoor bleef verbluffend weinig ruimte over voor eigen kleding en spullen. We blijven hopelijk nèt binnen de toegestane kilo’s.

De reisportemonnee bevat twee extra bankbiljetten die gulle gever en vriendin Joan ons meegaf voor de mannetjes die vorige week hun schoolrapporten ontvingen. Moeder Elsa meldde afgelopen weekend dat het rapport van de jongste ‘very good’ en van de oudste ‘good’ was. We zagen inderdaad dat Yuda iets achteruitging met rekenen maar dat zal zijn toe te schrijven aan verminderde focus op huiswerk en leren door al dat recente zwemmen van hem.

Onze tassen bevatten tevens twee advent-kalenders met Zwitserse chocolaatjes die Rose-Marie en Ingrid voor de kleine Balinezen meebrachten. We zijn niet de enigen die onze mannetjes verwennen. Zelf werden we ook bepaald niet misdeeld. Een van de leukste dingen die de dames meebrachten, was een zak zelf geplukte, welriekende maar gedroogde paddenstoelen. Als we in januari 2018 op het Spaanse honk terugkeren, gaat Ingrid daarmee een winterschotel bereiden. Een soort omgekeerde bonte avond.

Mijn liefje volgde op maandag jongstleden haar laatste les Spaans van het jaar. Juf Pilar die haar en haar klasgenoten in de afgelopen maanden begeleidde en motiveerde,  bleek vervangster van juf Lorena die met zwangerschapsverlof was. Een grote, energieke vrouw stapte, naar verluidt, het klaslokaal binnen en veroverde haar volwassen leerlingen in een storm. Het aantal personen in de klas verminderde in de afgelopen weken drastisch dus er is veel tijd en aandacht voor een handjevol doorzetters. Mijn liefje vaart daar wel bij. Het was juf L. die haar bijbracht dat de Spaanse taal geen eigen woorden kent, beginnend met ‘W’ (wel leenwoorden). Ik vind zoiets interessant en sla het met plezier op in het Grote Boek van Zinloze Feiten. Mijn liefje kijkt uit naar haar volgende les in het nieuwe jaar, onder de vleugels van nieuwe oude Juf Lorena.

We waren afgelopen dagen druk met entertainen en kennisoverdracht. De Zwitserse meisjes voelden zich direct thuis in onze casita maar wilden vanzelfsprekend graag weten hoe alles werkt. We lichtten toe hoe de vaste keukenapparatuur opereert, hoe ze langzaam kunnen koken met de Crock-Pot, hoe ze muziek van hun iPad kunnen streamen naar de Bose, hoe Spotify werkt, hoe je kerst-CDs kunnen afspelen, waar de Duitse en Franse televisiezenders zitten, wat is te zien op Netflix, hoe de kachels werken, hoe de wasmachine en -droger functioneren, wat ze moeten doen als de electriciteit hapert en meer van dat soort praktische dingen.

Na de route langs leuke restaurants, reden we met hen een rondje langs de beste supermarkten en winkels in de omgeving. Consum-Lidl-Alcampo. Zij gaan hier kerst en Oud & Nieuw vieren dus dan wil je uitpakken. Vroeger kon dat hier niet, nu wel degelijk. Vandaag komen de Colombiaanse schoonmaaksters het huis van boven naar beneden soppen en overhandigen we hen hun welverdiende kerstgeschenk. Die dames zijn zo leuk en goed! (Het contact met hen doet ons terugverlangen naar Zuid-Amerika…) Ook voor onze postbode Carlos hadden we een verrassing. Hij weet dat hij post kan blijven bezorgen in onze afwezigheid, de dames nemen de pakketjes graag namens ons aan.

Backups van documenten, digitale foto’s, boeken en andere bestanden zijn gemaakt, de bank is op de hoogte gesteld van ons aanstaande verblijf in Azië, ons gedetailleerde reisprogramma stuurden we aan onze executeur testamentair toe. Hij weet wat hij moet doen als mijn liefje en ik samen uit de lucht vallen. De camera’s en readers zijn opgeladen, de rugzakjes voor onderweg staan klaar. Die van mij is vol met electronica en kabels, die van mijn liefje bevat alle officiële reisdocumenten. Wat een noviteit is in de mijne is een goedkope leesbril. In 2018 ga ik een oogarts bezoeken. Tja.

Mijn leesvoer voor deze reis zal bestaan uit ‘Sleeping Beauties’, een samenwerkingsverband van Stephen King en zijn zoon Owen. Het is een spannende roman die de vele reiskilometers met gemak kan overbruggen, een ironische blik op de hectiek van de feestdagen, getiteld ‘Skipping Christmas’ van John Grisham en ‘Hillbilly Elegy. A Memoir of a Family and Culture in Crisis’ van J.D. Vance over de witte werkende middenklasse in Amerika. Ik ben nog steeds bezig te begrijpen wat er tijdens de afgelopen presidentsverkiezing gebeurde in de VS... Dat moet genoeg zijn voor een reis van 14.000 kilometers door de lucht.

Mijn volgende blog komt uit Bali, leo dovente.