Vitamines L & A

Vannacht, ruim voor het ochtendgloren, zat ik even op het kleinste kamertje van ons huisje toen de holy man reeds uit volle borst oreerde. Onlangs kwam ik tot de conclusie dat we al tien achtereenvolgende jaren naar Bali komen. Een lustrum! Het zijn dus bekende klanken. Momenteel wordt in Kalibukbuk (Lovina) de verjaardag van de tempel aan zee gevierd; het is de derde dag dat we de heilige man horen zingen en praten. Het gebeurt niet in de nationale taal Bahasa Indonesia, het is geen Balinees, het is Sanskriet, een Indo-Arische cultuurtaal. Er is niets van te verstaan. Soms klinkt de zanger zeer bombastisch, dan weer als een kleine jongen; dat wordt door kenners omschreven als ‘met grote adem’ en ‘met kleine adem’ zingen. In westerse oren klinkt zijn gezang alsof hij geen toonhoogte kan houden. Toen ik terugkeerde naar de slaapkamer, bleek ook mijn liefje wakker te zijn. Ze mopperde op de holy man. (Er kwam zelfs idioom uit het schoenmakersgilde uit haar mond...) Normaliter vindt ze dit hindoeïstische chanten rustgevend en mooi dus daarover maakte ik een opmerking. “Ja, maar niet om half 5 's ochtends.” Als je aan haar slaap komt, kom je aan haar!

Momenteel worden werkelijk overal om ons heen ceremonies gehouden. Je kunt niet opkijken of opstaan of je ziet mensen in ceremoniële kleding voorbij komen en hoort de daarbij behorende klanken. We vroegen een holy man die wij kennen waarom het thans zo uitzonderlijk druk is op dat vlak. Hij is de echtgenoot van Ayu, de eigenaresse van de warung met dezelfde naam die wij wekelijks meermalen bezoeken als we lekker lokaal willen eten. Uit principe blijven we uit de buurt van dit soort mannen maar hem kennen we al jarenlang. Hij is vader van een groot gezin, bescheiden, zeer aardig en op vele manier actief in de gemeenschap. (Zo is hij tevens controller van een gemeentelijk donatiefonds). Hij legde uit dat er in de afgelopen maanden geen betere tijd was dan nu om een huwelijk in te zegenen. Als zo’n ceremonie niet plaatsvindt onder het juiste gesternte, in een door de Goden goed bevonden dag of week, kan er zomaar ongeluk en zelfs scheiding uit voortkomen. We zeiden maar niet dat een relatie in stand houden, vooral hard werken is; met veel vitamines L & A: Liefde & Aandacht … Dat laatste leerden wij Elsa & Ketut wel.

Gisteravond luisterden we bij het vallen van de avond naar de traditionele hindoe-klanken van dichtbij en moderne Indonesische muziek van een feestje ver weg. Het zijn de twee gezichten van hetzelfde Bali (al laten de traditionele hindoes zich hier inmiddels ook horen via luidsprekers). Daarna riep de zanger van de moskee in de verte ook nog op voor het avondgebed. Een kakofonie van mysterieuze geluiden. Toen we op kerstavond bij Els & Ketut op hun terras zaten, hoorden we de moskee van veel dichterbij. Ik vroeg hen hoe laat hij 's ochtends voor het gebed oproept. Niet voor zeven uur; dat is een afspraak die men maakte met de overwegend hindoeïstische bewoners in de buurt. Moslims zijn in de minderheid op Bali al neemt hun aantal met de jaren toe. In sommige gemeenten, zoals het dorp aan de Bali-zee waar wij zelf ooit terechtkwamen, worden ze niet gedoogd. Dat wisten wij destijds niet, we leerden het in de loop van de tijd. (Dat ze evenmin open stonden voor buitenlanders, leerden wij ook...)

De tuin kreeg hier inmiddels enkele hevige regenbuien te verduren. In een mum van tijd verandert een lieftallig stukje tuin dan in een zwembad van semi-Olympische afmetingen. Een uur later zie je de grasmat terug, groener dan ooit. Een regendruppel op een lotusblad is het enige dat aan de stortbui herinnert. Het is hier trouwens minder warm en klam dan gebruikelijk. De temperatuur daalt hier in de nacht naar 25 graden, als de zon even niet schijnt voor of na zo'n bui, vinden wij het zelfs fris in het zwembad!

's Avonds bij helder weer kijken we onze ogen uit naar de fonkelende sterrenhemel. Soms waait er een windje en is het heerlijk om buiten te zitten. De eerste keer dat we het hier deden, stond de kleine beer recht boven onze hoofden. Hier is geen sprake van lichtvervuiling dus als star gazer kun je je hart ophalen.

Op een middag zat ik te lezen op het terras toen ik in mijn linkerooghoek iets zag bewegen. Het was de kleur geel die mijn aandacht trok. Ik spiedde in de richting waarin ik dacht dat de  gedaante zich bewoog en ontwaarde een bruine salamander met een gele keel op een boomstam voor het huis. Ik snelde naar binnen om mijn telelens te pakken en was verheugd te constateren dat het diertje er nog zat bij terugkomst. 

Het gele schild dat ik door de lucht zag zeilen was inmiddels gekrompen, zijn bruine lijf bevond zich nog deels in een opgeblazen toestand. Langzaamaan kromp zijn lichaam tot normale proporties. Het bleek te gaan om een vliegend draakje (draco volans), een hagedissensoort met huidflappen langs de flanken. Alleen mannetjes hebben een geel valscherm. De kleine dieren kunnen niet vliegen (in de zin van opstijgen) maar kunnen wel goed zweven. De foto van het draakje met gespreide gele flappen komt van Wikipedia. Dat verschijnsel zag ik niet door eigen lens; de overige foto's wel. (Ik werk mijn digitale foto-album trouwens voortdurend bij. De link staat in mijn vorige blog.) 

Leven in de tropen is boeiend. We zijn alweer twee weken hier. Time flies when you’re having fun.