Charlie, of de jongen met oranje haar

Het gaat de goede kant op met Elsa’s zwangerschap. Het bloeden stopte, ze geeft niet meer over en ging weer aan het werk. Wel met buikpijn. De placenta zit niet waar die behoort te zitten; dat veroorzaakt pijn, die zal aanhouden als de placenta blijft zitten waar die nu zit. Dan zal een natuurlijke bevalling evenmin mogelijk zijn en zal de baby met een keizersnede ter wereld komen. Kasian. Kind nummer 3 laat zich al vroeg gelden! De gynaecoloog kan pas over enkele maanden definitief uitsluitsel geven. Het is begrijpelijk dat Elsa niet uitkijkt naar zo’n operatie maar we hebben nog enkele maanden te gaan.

Yuda, de beste vriend van Willy Wonka

Afgelopen weekend was er weer intensief overzees contact. Op de lagere school van de jongens was het namelijk Arts Performance Day. We ontvingen foto’s en video’s. Een van de meest opmerkelijke mededelingen was dat Yuda de hoofdrol speelde in een Engelstalige uitvoering van ‘Charlie and the Chocolate Factory’. Wow… Yuda die Charlie Bucket speelt! Hij is bepaald geen doetje of muurbloem maar doorgaans treedt hij niet op de voorgrond. De leraar had hem, naar verluidt, voor deze rol uitgekozen omdat hij vol zelfvertrouwen was. Toen we elkaar spraken (en zagen), zaten zij op het lokale strand. Hun drukke dag was bijna ten einde maar de adrenaline spoot nog uit Yuda’s oren. Hij was nog sterk in de ban van zijn ‘golden ticket’... Ongevraagd zong hij enkele Engelse liedjes uit de voorstelling voor ons en daarna namen hij en zijn broer Damai bij ondergaande zon een verkoelende duik in zee.

De internationale school (drietalig: Engels, Indonesisch, Balinees) waarop zij zitten, is een initiatief van een Indonesische academica (Ibu Dewi) en een Canadese onderwijsman (Pak Sid). Zij functioneert op de achtergrond en onderhoudt contacten met de overheid en andere officiële instanties, hij houdt zich met de inhoud van het lesprogramma bezig en functioneert als hoofd van de school. We leerden hem vier jaar geleden persoonlijk kennen, toen Yuda daar naar de eerste klas ging. Pak Sid is een boeiende, inspirerende en zeer energieke man.

‘Hun’ school voldoet aan de wettelijke eisen die het Indonesische ministerie van Onderwijs stelt aan een onderwijsinstelling en biedt het vereiste onderwijscurriculum aan maar doet daarnaast veel meer. Het lesprogramma wordt aangeduid met ‘Nationaal Plus’. De leerlingen zitten dagelijks sowieso drie uur langer op school dan hun collega‘s op reguliere scholen in Indonesië. Dat komt neer op 18 uur meer kwaliteitsonderwijs per week per kind (kinderen in Indonesië gaan nog zes dagen per week naar school). Dat is niet alleen ontelbaar meer kennis en vaardigheid per kind, dat is ook onbetaalbaar!

De school hanteert een zogenaamd ‘Huissysteem’. Een leerling zit niet alleen in een klas, het behoort ook tot een huis waarin leerlingen van alle grades zitten. Gedurende de hele lagere school blijven ze in dat huis. Huizen beconcurreren elkaar en kunnen zo punten verdienen. Dat kan zijn voor: participatie en spirit, vaardigheid en success, leiderschap en teamwerk. Bovendien kan elke leerling wekelijks punten verdienen voor zijn of haar huis. Die punten krijgen ze onder andere voor: het tonen van goed gedrag en een goed karakter maar ook voor thuislezen en andere vaardigheden.

Sommige ouders vroegen zich in alle ernst af of dit systeem uit Harry Potter-boeken afkomstig was. Grappig! Het is een veel ouder systeem dat in Britse kostscholen werd toegepast, ook in andere landen van het Gmenebest (o.a. Canada, Syd’s vaderland). Aan het einde van het schooljaar ontvangt het winnende huis een trofee. Mijn liefje en ik waren tweemaal juryleden tijdens de laatste onderlinge competitie van het jaar.

Voor de klassen 1 t/m 3 stelde de schoolleiding ‘Free Friday’ in. Elke klas kan vrije uren verdienen met goed gedrag en studieprestaties en die mogen dan op vrijdag worden besteed aan verantwoorde spellen, zoals puzzelen en schaken. Voor de klassen 4 t/m 6 stelde men ‘De Club’ in. Tweemaal per maand, op vrijdag na de lunch, mogen kinderen hun verdiende vrije uren besteden aan een bepaalde clubactiviteit. Kinderen doen dat voor minstens een semester maar ze mogen ook een jaar lang in die club blijven. Yuda koos dit jaar voor de voetbalclub. Vanwege zijn lange armen en souplesse werd hij keeper van het team. Hij had al kleuter al veel balgevoel. We hebben samen wat gevoetbald in die grote tropische tuin aan de Balizee!

De school ruimt een zeer belangrijke plaats in voor creativiteit en dat was goed te zien tijdens dit weekend. Zo ontvingen we een ingekleurd zelfportret van Yuda. Hij beeldt zichzelf zonder probleem met oranje haar af. Sinds hij vijf dagen per week in een chloorbad ligt voor zwemtraining, is het niet ver bezijden de waarheid. Ik grapte dat hij steeds meer op een orang belanda gaat lijken – een Nederlander, in de betekenis van westerling. (Voor menig Indonesiër hebben wij geel haar en dikke neuzen.) Die glimlach typeert hem. Damai zit in de eerste klas en was met klasgenoten te zien in een Balinese uitvoering met zang en dans. Yuda trad vervolgens ook nog op met zijn ‘Bucket Band’; wederom in een leidende rol. We gaven hem tweemaal in zijn jonge leven een drumstel kado dus dat begrijp ik.

Meisjes en jongens kwamen met drumstokjes en omgekeerde emmers het klaslokaal  binnen. Op aangeven van Yuda trommelden en zongen ze erop los; soms soleerde de bandleider. Ritmisch en up tempo. Dit was ontegenzeggelijk Yuda’s weekend! Zijn ouders waren trots, net als wij. Als er iets is dat mijn liefje en ik goed doen als duo, is het wel deze twee, voor ons bijzondere, mannetjes naar dit soort scholen sturen. Hun scholing is tot nu toe het project in mijn leven dat mij de meeste voldoening geeft. Ook kind nummer 3 mag straks op onze steun rekenen.