Zonnetje in huis

Momenteel zit ik (weer) even in een minder productieve fase qua bloggen. Dagelijks keek ik tegen een wit scherm aan. Er staat niks op papier, er is geen voorraad. Kort geleden werkte ik nog aan minstens drie blogs tegelijkertijd, nu mijd ik mijn bureau. Het hoofd is leeg, of beter gezegd: het is te vol en niet per se met wenselijke gedachten en positieve wereldbeelden. Deze momenten zijn mij niet vreemd, ik heb ze met enige regelmaat; vooral in het voorjaar. Ik word dan overvallen door een naar gevoel, een somberheid die leidt tot inertie, zowel geestelijk als lichamelijk. Je zou kunnen zeggen dat ik afschakel en onbereikbaar wordt voor mijn omgeving. Mijn liefje, die zich de Barefoot-kenner-bij-uitstek noemt, denkt het zelfs aan mijn pupillen te zien. Zij maakt zich er zorgen over, bang als ze is dat ik muzelluf iets aandoe. Daarvoor hoeft zij niet te vrezen, daartoe meen ik niet in staat te zijn. (Echt niet.) Afgelopen dagen was ik niet bepaald het zonnetje in huis. Er kon geen lachje vanaf. Genieten van de mooie dingen des levens is dan ver te zoeken. Tja. Op Instagram is alles altijd super, koek & ei, mooier dan mooi. Dat is wellicht nog  deprimerender dan zo'n bui. Dat heeft immers niets met het echte leven te maken. Buien komen en gaan. Ik ben door deze golf heen.

Het zonnetje schijnt inmiddels in huis. Enkele weken geleden besloten we de luxaflex voor het keukenraam te vervangen. Het mechanisme werkte niet meer naar behoren, het was lastig schoon te houden en niet mooi meer. Time for a change! We gingen enkele plaatselijke leveranciers af. De eerste stop maakten we bij een klein familiebedrijf dat vorig jaar zomer nieuwe horren in onze schuifdeuren zette. We belden bij het pand aan en dezelfde mevrouw kwam op ons af. Mijn liefje stapte voortvarend binnen maar daar bleek huisvredebreuk; er stond niets meer in de winkel. Toen ik beter om mij heen keek, zag ik ook dat zij het typische schort van een Spaanse vrouw-des-huizes draagt. Hun bedrijf was ter ziele, ze was nog uitsluitend ‘ama de casa’ (huisvrouw).

We reden door naar San Pedro del Pinatar, waar we vaak slagen als we op zoek zijn naar goede spullen en dienstverlening. Daar vonden wij vorig jaar een heel goede keukenwinkel (‘Salazar’) die keukenapparatuur, -gerei en andere culinaria levert aan de horeca maar waar je ook als individuele klant goed terecht kunt. In diezelfde hoofdstraat troffen we een zonneschermenspecialist, genaamd ‘Tecnitoldo’ met een zeer professioneel uitstraling. Ook zij blijken vooral te leveren aan bedrijven maar Spaanse medewerker Lydia heette ons tweeën hartelijk welkom. We kregen een hand en namen plaats op een fraai design-buitenmeubel dat van een merk bleek te zijn dat wij al jarenlang op eigen terras hebben staan: Kettal, een verbastering van de Spaanse groet Que tal. Het is lichtgewicht, modieus en onverwoestbaar; vanwege al die goede eigenschappen is het wel een duurder dan gemiddeld merk. Je vindt in Spanje ook hier en daar nog winkels die een bonte mengeling van stijlen tentoonspreiden. Dat soort winkels doet inmiddels ouderwets aan. In de loop van de tijd kwamen hier steeds meer gespecialiseerde zaken die uitstekende kwaliteit bieden. Daar moest je 16 jaar geleden, toen wij ons eerste huis aan de Costa Blanca gingen inrichten, lang en hard naar zoeken.

De showroom van bedrijf Tecnitoldo is bijna leeg, op een paar grote stukken na. Hun catalogi met topmerken en -producten staan uit het zicht, in onzichtbare schappen. We bladerden een half uurtje en vonden iets dat ons aansprak. We kozen een nieuwe rolscherm in de sprekende kleur ‘girasol’ (zonnebloem). Na mijn eerste Van Gogh-schilderij in het museum ben ik fan. Het product moest in Italië worden besteld en Lydia hield ons via Whatsapp op de hoogte. Op het verwachte moment belde ze dat de technicus over 15 minuten op de stoep zou staan. Het waren weliswaar 15 Spaanse minuten -ze kwamen ongeveer een uur later- maar hij kwam, inclusief Russische leerling! Het duurde eindeloos voordat het scherm hing en daarna zag ik vooral zwarte vingervegen op het goudgele, half-doorzichtige, gemakkelijk schoon te houden materiaal. Dat werd op mijn verzoek nog even vakkundig gereinigd. Sindsdien baadt de keuken in geel licht. Het huis van een ware Zonnekoningin!

Dat is niet de enige renovatie in of om huis. Onze Deense buren deden het recent op grote, wij op bescheiden schaal. Zij betegelden de muren van hun terras, zowel aan de binnen- als de buitenzijde. Daarna lieten ze de buitenwanden van het huis wit schilderen. Wij waren te spreken over de aanpassing aan hun buitenwand en volgden dat voorbeeld. We vroegen de werklui voorzichtig om onze goudgele bougainvillea heen te betegelen; deze variëteit is veel kwetsbaarder dan de paarse en rode soort. Het duurt bovendien jaren om zo’n haag te doen groeien en wij koesteren die! Een wit huis vinden wij geen optie. Spanje heeft al genoeg casas blancas. Bovendien zou het reliëf dat nu in de stuclaag van de buitenmuren zit, door steentjes van verschillende kleuren en grootten -waarvan sommigen zelfs fonkelen als de zon erop schijnt-, geheel verloren gaan. Dan maar leven met wanden die niet meer zo nieuw ogen. De façade werd prachtig en werkte aanstekelijk: inmiddels deden twee andere buren (Spanjaarden) hetzelfde aan de voorkant van hun huis. Europa mag dan niet zo eensgezind zijn op dit moment, de nationaliteiten in onze straat in ieder geval wel.

Hiermee wil ik niet suggereren dat plezier in het leven alleen is te verkrijgen of te vergroten door te consumeerderen. Integendeel. Geluk zit 'm veel vaker in kleine immateriële dingen, zoals zwemmen in zee, fietsen met warme wind door de haren, het Duitse voetbalelftal zien verliezen, opgaan in een boeiend boek (ik lees nu Haruki Murukama), lekker eten –met en zonder vrienden, toekijken hoe een krekel zo groot als een rijstkorrel onze tuin kiest als safe haven, virtueel meereizen met reislustigen, luisteren naar lieve Balinese kinderstemmetjes, glimlachen naar  mijn liefje. Ik zie en voel weer. En er is weer een blog uit. Joehoe!