Berichten van het waterfront

Het badseizoen is hier al goed op gang gekomen. De speeltoestellen voor de kids drijven in het water. Zelf snorkelde ik reeds enkele keren bij de rifjes die hier voor de kust liggen. Het is bepaald geen Bunaken-zeeparkervaring maar wie het kleine niet eert… Onze favoriete strandtent, Chiringuito Ramón, heeft eindelijk het nieuwe naambord op het dak gezet. Het personeel draagt nieuwe bedrijfskleding, in een nieuwe stijl, met nieuwe kleuren. Het oogt allemaal heel fris. 
Ik verwacht dat het de komende weken extra druk zal worden aan ‘onze’ stranden want buur Orihuela Costa -onze voormalige woonplaats- biedt momenteel geen bar-restaurantdiensten, toiletten, eerste hulp, ligbedden of parasols op het strand. De gemeente en de uitbater die deze activiteiten in de voorgaande jaren op het strand aanbood (Chiringuitos del Sol), konden geen overeenkomst sluiten voor aanvang van het strandseizoen. De Chiringuitos wilden wel maar het gemeentebestuur lag dwars. De wedhoudster die erover gaat, Luisa Boné, verdient een brevet van onvermogen. Onlangs hield ze een persconferentie over het onderwerp, met de boodschap dat er niets positief was te melden. Tja. Als het meezit, wordt er wellicht vanaf eind juli aan een nieuw contract gesleuteld… Ik hoorde veel slagen om de arm. Een blamage.

Eind vorige maand werd in de wateren van Isla Cabrera (Balearen), voor het eerst in dertig jaar weer een witte haai gespot. Het dier was circa zes meter lang. Geen vis die je als zwemmer wilt tegenkomen! De laatste keer dat een aanval van deze haai een mens fataal werd, was in 1912, voor de kust van datzelfde Isla Cabrera! Saillant detail is dat het de gouverneur van het eiland betrof die in het water terechtkwam en daarop door een grote witte haai werd gebeten; hij overleefde die aanval niet. 

Sinds 1900 registreert men het aantal haaienaanvallen in de wereld. In Spanje blijkt het tot nu toe te gaan om 25 aanvallen, waarvan acht met dodelijke afloop. De laatste aanval vond plaats op 29 juli 2016 in Arenales del Sol waar een zwemmende man van 40 jaar in zijn hand werd gebeten door een blauwe haai (tiburón azul). Als ik de database mag geloven, was dit de tweede -niet fatale- shark attack in de wateren van onze provincie Alicante, sinds het begin van de registratie. Er is dus weinig reden tot paniek. Overigens komen blauwe haaien hier regelmatig voor maar ze zwemmen doorgaans op grote diepte. (Er is iets mis met de vis als die zich aan het wateroppervlakte begeeft.)

Eerder deze maand filmden vissers voor de kust van Mallorca een reuzenhaai (tiburón peregrino). Het gaat om een, voor de mens ongevaarlijke, plankton etende haaiensoort die echter wel tien meter lang kan worden. Indrukwekkend is het dus zeker. Het dier staat op de internationale Rode Lijst van bedreigde soorten.

Vorige week stond in lokale kranten dat in de Straat van Gibraltar een grote groep orca’s was gesignaleerd. De mannen van de kustwacht lieten zich erdoor overdonderen: ze hadden slechts tijd voor twee snelle foto’s om de ontdekking te staven (geen filmpje). Het was tientallen jaren geleden dat ze daar voor het laatst waren gesignaleerd. De orca’s die op die plek voorkomen, zijn van een andere soort dan elders in de Atlantische Oceaan of in andere delen van Europa. De dieren voeden zich hoofdzakelijk met blauwvintonijn. 

Ik zou al heel blij zijn als ik een van deze zeebewoners met eigen ogen kon zien, in lokale wateren!

Op Mallorca en Menorca ontstond begin van deze week een zogenaamde ‘rissaga’, ofwel een meteo-tsunami (vloedgolf). De Spaanse weerdienst gaf een alarm af maar desalniettemin werden plaatsen op de beide Balearische eilanden door het verschijnsel verrast. Het water in de haven van Alcudia steeg in een handomdraai met één meter. In de haven van Ciutadella (Menorca) steeg het water zelfs met anderhalve meter. Een Duitse toerist werd daar door de hoge golf meegesleurd en verdronk. Deze vloedgolven kunnen wel vier à vijf meter hoog worden. Het fenomeen ontstaat bij een combinatie van harde wind in de troposfeer (onderste laag van de dampkring), warme lucht lager in de atmosfeer en zwak tot matige wind aan de grond. In oktober gaan mijn liefje en ik met vrienden een reisje maken naar Menorca, op bezoek bij Saskia en Kirk die in 2010 bij ons logeerden in Bali. Zij bouwden recent een vakantiehuis op dit Spaanse eiland.

Kort geleden was aan onze Costa ook sprake van een noviteit. Er werd hier voor het eerst een Portugees oorlogsschip gespot. (Ik blogde er eerder over.) Die kwallensoort kan venijnig steken als je ermee in aanvaring komt. Als je conditie niet goed is, kan een flinke steek zelfs levensbedreigend zijn. Ons brede strand was één dag gesloten voor badgasten. De kwallenvlag wapperde in de wind. De verwachting was, dat het Portugese oorlogsschip verdwijnt naarmate de temperatuur van het zeewater stijgt. Inmiddels is het geen voorpaginanieuws meer.

Drie weken geleden dobberde ik met mijn liefje in zee. Het was een niets-aan-de-hand zeetje, zo glad als babybillen en glashelder. De temperatuur van het water is heerlijk. Eenmaal thuis kreeg ik erge jeuk rondom mijn linkerenkel. Na wat gekrab ontstond er een plek die meer weg had van een brandwond. Heel vreemd. Een week lang kon ik het gewicht van een dun laken niet eens op mijn enkel verdragen. Pijnscheuten gierden door mijn voet, alsof er 220 volt doorheen schoot. ¡Madre mia, wat deed dat pijn! Een week later onderscheidde ik een kleine, witte verdikking met een rode stip in het midden, net onder de open wond. Zou ik door een kwal zijn gestoken? Aangezien ik het niet zag gebeuren, zal het een raadsel blijven. Nu, drie weken later, is de wond eindelijk dicht. Er zit nog wel een litteken op mijn enkel maar ik zwem er niet minder om.

De Duitser Tobias Friedrich werd onlangs verkozen tot beste onderwaterfotograaf van 2018. In Noorse wateren schoot hij de winnende foto van een groep orca’s die om een visnet met haringen cirkelt. Friedrich maakte gebruik van een groothoeklens en schoot deels boven-, deels onderwater. Je ziet een grote zwart-witte vis omgeven door donkerblauw water met daarboven paarsachtige bergtoppen met sneeuw. Een prachtig shot! 

De Amerikaan Scott “Gutsy” Tuason, woonachtig in de Filippijnen, werd tweede in de categorie ‘Gedrag’. Op 15 meter diepte schoot hij in een Filippijnse baai een foto van een jonge vis die gevangen zit in het lichaam van een kwal. De kwal verslikte zich, de prooi bleek veel te groot. Tuason drukte een aantal keren af  tot het moment waarop de vis zich naar hem toedraaide. Zo ontstond dit verrassende kiekje in deze categorie. Heel apart. Het dier lijkt de onderwaterfotograaf te smeken hem te bevrijden. Kasian.