Een dagje in de lagune

Luchtfoto Cabo de Palos - La Verdad

Cabo de Palos ligt op ruim een half uur rijden van ons huis. Het is een van de oudste gebieden waar onze voorouders zich voor het eerst meldden op wat we nu het Europese vasteland noemen. Neanderthalers woonden en jaagden in het nabijgelegen Torre Pacheco. 
In de geschiedenis wordt het eerst over deze omgeving gerept door Plinius de Oudere, een Romeinse militair, letterkundige en amateur-wetenschapper (eerste eeuw na Christus). Op de plaats waar nu de fraaie vuurtoren staat, stond vroeger een tempel die was opgedragen aan de god Baäl (‘heer’), een god die werd aanbeden door de voorgangers van de Romeinen: de Feniciërs en Carthagers (rond 250 voor onze jaartelling). Zij waren de belangrijkste zeevaarders en handelaren van de Middellandse Zee, langs die vaarroutes stichtten ze overal koloniën. Behalve oorlogsgod was Baäl ook god van de vruchtbaarheid. In de 16de eeuw gaf koning Filip II van Spanje opdracht voor een wachttoren op die plek om zo Berber-piraten uit Noord-Afrika te spotten die de Spaanse kustlijn naderden. Deze toren werd in 1861 afgebroken om plaats te maken voor een vuurtoren.

Dat alles overdacht ik toen ik met mijn liefje over een mooi wandelpad langs de kust van Cabo de Palos wandelde. ‘Cabo’ is Spaans voor kaap en ‘palos’ staat voor lagune. Het is een klein schiereiland in de Middellandse Zee. Deze landtong sluit de Mar Menora, Europa’s grootste zoutwatermeer, af. Jaren geleden reden we er heen om te gaan snorkelen. We kwamen er destijds niet aan, we misten de afslag. Sindsdien probeerden we het niet meer. Nu wel. Als je de borden richting La Manga volgt, krijg je op enig moment een verwijzing naar Cabo de Palos en daarna is een goede aankomst kinderspel. Tja. Mijn liefje had de vuurtoren als bestemming in Google Maps vastgelegd want dat was precies waar we naartoe wilden.

De kaap was gevaarlijk voor schepen; er liggen naar verluidt tientallen scheepswrakken in de directe omgeving. De beroemdste moet wel de Sirio zijn, een transatlantisch passagiersschip dat op weg was naar de Verenigde Staten en in 1906 verging. De kapitein liet zich om onverklaarbare redenen niet leiden door het licht van de vuurtoren, koos een binnendoorroute en liep op de klippen. Een enorme explosie brak het schip doormidden. De kapitein en zijn manschappen verlieten het zinkende schip als eersten, circa 550 personen verdronken. Een even zo groot aantal passagiers werd uit de woelige baren gered door moedige lokale vissers. Het is extra tragisch omdat de meerderheid van de passagiers bestond uit Spaanse en Italiaanse armelui die een beter leven zochten aan de andere kant van de oceaan. We zouden hen nu economische vluchtelingen noemen. Ze betaalden een klein fortuin voor de oversteek. De inhalige kapitein had, naar verluidt, veel meer passagiers aan boord dan verantwoord. Veel personen stonden niet op de officiële passagierslijst. Het precieze aantal drenkelingen is daarom niet bekend. Dat is ook iets wat mij nu bekend in de oren klinkt. (Deze informatie vond ik op Murciatoday.com.)

Daarom was er op die plek behoefte aan een vuurtoren en die kreeg een prominente plaats, 81 meter boven zeeniveau. De neoklassieke toren werd in 1865 gebouwd. In een lokaal krantje las ik dat de beste snorkelplaatsen in de baaien rondom ‘El Faro’ liggen en dat daar voldoende parkeergelegenheid zou zijn. Daar was geen woord Spaans bij, het klopte als een bus. We reden heel ontspannen naar de punt en parkeerden daar op een nog niet overvol  terrein. Het is beter om al in de ochtend naar deze kaap te gaan; ook wat betreft de omstandigheden op het water (er zijn dan nog geen -hoge- golven). Er blies overigens een verkoelende wind, geen moment werd het ons te heet. Het gebied waar wordt gesnorkeld en gedoken, genaamd ‘Islas Hormigas’, is uitgeroepen tot nationaal onderwaternatuurpark.

Mijn liefje had de hele dag een vakantiegevoel! Langs de wandelroute van de kaap staan authentieke Spaanse vakantiehuizen met prachtig uitzicht op het water. Al vroeg in de ochtend zagen we bootexcursies met snorkelaars en duikers in de baaien liggen. We dronken een kopje koffie bij chiringuito ‘Verano Azul’ dat op de kaap recht tegenover de vuurtoren ligt. Deze kleine strandtent heeft prachtige artistieke kwallen van ijzer en glas aan het plafond hangen. Het is alleen daarom al een bezoekje waard.

En toen was het tijd te water te gaan. Mijn eigen snorkelset was mee, die van mijn liefje niet. Dat gaat zij de volgende keer anders doen. Het water was kristalhelder. Ik snorkelde langzaam langs de rotsen en zag kleine en grote scholen vissen. Vooral kleine vissen, sommigen met subtropische kleuren. Hardstikke leuk. Er is van alles te zien in het ondiepe en in het diepe. Dit uitstapje is een aanrader voor jong en oud. Je kunt je aanmelden voor een excursie met een lokale duik- of snorkelschool waarvan er vele zijn gevestigd in de marina of je kunt op eigen gelegenheid te water in een baai naar keuze. Als je je bestemming goed kiest, kun je te voet van de ene baai naar de andere voor een lekkere duik.

We lunchten bij restaurant ‘El Faro’ in de binnenhaven, waar we de enige niet-Spaanse gasten bleken. Mijn liefje bestelde verse zeeduivel (‘rape’) van de grillplaat en ik koos voor artisjok gevuld met zeevruchten vooraf en een schaaltje kleine schelpen (‘almejas’) in olijfolie met verse knoflook als hoofdgerecht. Die ochtend zwommen ze nog… Met een flesje Verdejo uit 2017 erbij, aten we prinsessenheerlijk. De bediening was uiterst vriendelijk, de prijzen zeer schappelijk. Ook een aanrader! Ik zal het Spanje 2018 foto-album bijwerken.

Aanstaande vrijdag kunnen we in deze contreien bij helder weer een zogenaamde bloedmaan zien. Ik denk dat je mooie foto’s van dit fenomeen kunt maken op Cabo de Palos. Wij gaan volgende week terug om te snorkelen. Nu samen.