Schot in de roos

Toen deed Oranje nog mee...

In de afgelopen weken hadden we veel contact met de familie in Bali. Dat kwam vooral door het Wereldkampioenschap voetbal. De mannetjes hebben momenteel zomervakantie en mogen daardoor langer opblijven. De oudste, Yuda, ging in het  afgelopen schooljaar op voetbal. Hij is doelman van zijn elftal, vanwege lange armen en benen. Toen hij nog een humptiedumptie was, beschikte hij al over veel balgevoel. Hij kon goed vangen voor zijn leeftijd, schopte zelden over de bal heen en vond het bovendien leuk om door onze tropische tuin aan de Bali-zee te draven, met mij op zijn hielen. Sweet memories. Telkens als ik aan onze mannetjes dacht, moest ik ook aan de Thaise voetballertjes in de diepe grot in de buurt van Chang Mai denken. Kasian. Die van ons kunnen weliswaar goed zwemmen maar ik geef het je te doen in smalle openingen, met zuurstofflessen op je rug en geen of weinig zicht. I keep my fingers crossed voor een goede afloop.

We hielden Ketut en zijn team op de hoogte van het speelschema in Rusland. De interesse van Yuda ging vooral uit naar Messi (Argentinië), die van Damai was gericht op Ronaldo (Portugal). En vanzelfsprekend wilden ze de prestaties van het elftal van Spanyol zien. Bless them! Zij lopen zes uur voor op onze klok dus als een wedstrijd voor ons om 20:00 uur 's avonds werd gespeeld, was het bij hen twee uur 's nachts. Dat noem ik serieus opblijven… Op speeldagen gingen ze 's middags een extra slaapje doen zodat ze de nachtelijke wedstrijd konden uitkijken. Dat gezamenlijke kijken-op-afstand schiep een extra band, we stuurden over en weer foto’s en teksten toe. Bij hen in de woonwijk richtte een slimme eigenaar een open ruimte in met een groot tv-scherm, stoelen, banken, hapjes en drankjes. Op de foto’s die Ketut ons regelmatig toestuurde, zagen we jong & oud in een schaars verlichte ruimte van voetbal genieten. Welnu, de sportliefhebber weet hoe het met deze voetbalhelden afliep. Stuk voor stuk vlogen ze vroeg uit het toernooi; volkomen terecht, wat mij betreft. De finale wordt een Europees feestje. Zelf geef ik Frankrijk de meeste kans. De jongens in Bali kunnen weer op tijd naar bed.

Yuda’s verjaardag komt in zicht dus we zitten weer middenin de jaarlijkse traditie van het vullen van een verjaardagsdoos. Voor dit jaar kozen we voetbal als centraal  thema. We stopten een professionele keepersuitrusting in zijn doos, met een sprankje Messi. Wij verwachten dat hij dermate blij zal zijn met zijn kado’s dat hij niet meer serieus aan doelverdediging toekomt. Als zijn outfit maar goed zit... Tja. Ketut stuurde ons de foto van voetballende mannetjes bij zonsondergang. Wow. Een schot in de roos! Pa timmerde het doel zelf, op een nabij hun huis gelegen strand in Noord-Bali. Damai's wapperende haar herken ik uit duizenden.

Het tegenvallende voetbal was ook in onze Spaanse straat onderwerp van gesprek. Mij werd gevraagd van welk team ik fan was. Net als Nederlanders hebben Spanjaarden favoriete gespreksonderwerpen: weer, eten en voetbal. Over het weer van nu valt niet veel meer te zeggen dan dat het verrassend anders is dan in voorgaande jaren. De lucht is niet dagelijks strakblauw, de luchtvochtigheid is momenteel hoog, de wind komt op één dag soms uit alle richtingen. Dat kun je geen stabiel zomerweer noemen, al genieten we zodra we kunnen. De weerapp van mijn liefje meet tevens de plaatselijke luchtkwaliteit. Het betreft de ozonconcentratie in microgram per kubieke meter (µg/m3); dat levert tot nu toe verrassende waarden op. De meter lijkt op een jojo: die gaat van 10 naar 40 en weer terug. Desalniettemin gaat het dagelijkse zwemmen in zee gewoon door.

Het begint langzaamaan vol te lopen in de woonwijk. De meeste Madrilenen en Murcianen keerden naar hun vakantiehuizen terug. Met twee van hen bouwden we vorig jaar al een leuke band op: Guillermo en María uit Madrid. Ik werd destijds door hen uitgenodigd om paëlla te komen (helpen) bereiden, op traditioneel Spaanse wijze. Een blog, getiteld Drie Schorten en een gezellig etentje waren het resultaat. Wij vonden het nu tijd worden voor een tegenprestatie. We nodigden hen uit voor de lunch, rekening houdend met hun latere eetpatroon. Op onze lunch-tijd aten wij alvast een broodje om de grootste trek te stillen.

Als kokkie koos ik voor een Indonesische paëlla, ofwel nasi goreng met saté, als hart van het menu. Het werd een rijsttafel met soto ayam vooraf (Oosterse kippensoep met  noedels) en rujak toe (tropisch fruit met appelstroop en soja). Om negen uur 's ochtends begon ik met de voorbereidingen. Snijden, snijden, snijden. Ui, knoflook en verse gember stonden aan de basis van alle gerechten. We konden de schotels bijna allemaal vantevoren bereiden. Zo konden de vele smaken bovendien goed intrekken. Mijn specerijenkast is gevuld met Oosterse ingrediënten: gedroogde kaffir-blaadjes, laos, djahé (gemberwortel), sereh (citroengras), steranijs, komijn, koriander, geelwortel en nog veel meer. Ketjap manis, sojasaus en diverse soorten sambal ontbreken evenmin. Het kwam allemaal van pas.

De rijsttafel bestond uit tumis buncis (pittige sperziebonen), telur ketjap (ei-gerecht) en zelfgemaakte acar (groenten in zoetzure saus). Mijn liefje legde de saté op de barbecue terwijl ik pindasaus maakte en de rijstschotel wokte, boordevol verse groenten. Kroepoek (van garnalen), emping (kroepoek van palmnoot) en rempèjek (kruidige pindakoekjes) completeerden de tafel. Lange leve de Nederlandse supermarkt in Spanje! In de aanloop naar deze lunch vroeg ik of er ingrediënten waren die ze niet lustten of niet konden eten. Hun enige verzoek was om niet al te pittig te koken. Geen probleem, mijn liefje verdraagt pikante gerechten evenmin.

Ze belden stipt op tijd bij onze poort aan (!), met een fles mooie witte wijn -jonge Verdejo- en een bloeiende Curcuma-plant in de armen. Die plant is familie van de gember. Ik vertelde dat we onder andere curcuma (geelwortel) in onze gerechten stopten. De plant bloeit pretty in pink, ook de feestelijke verpakking was roze. Ik zie ze ervoor aan deze vorm bewust te hebben gekozen.

Ze vonden alles lekker dat we hen voorzetten al vroeg María hoe je bamisoep het best kunt eten zonder te kliederen. Kliederen mag bij ons (we zijn vriend Frans gewend).  Dit drie-gangenmenu bleek een schot in de roos. Ze probeerden alles dat op tafel stond en proefden gerechten die ze niet eerder aten. Ze stuurden zelfs foto’s van hun volle borden naar de kinderen! De lunch duurde ruim drie uur, het werd errug gezellig aan tafel. Zij zijn onderhoudend; hij is vooral ontdeugend, zij is een schat. Hun oudste zoon Antonio woont met vrouw en kinderen in Den Haag. Zij vinden Holanda en La Haya “maravillosa”, wij ook dus dat verstevigt de band. In september gaan zij weer bij hen op bezoek. Wij raadden hen aan nieuwe haring te proberen, van vishandel Simonis.

We bekeken elkaars foto’s op de mobiele telefoons en praatten over ons vroegere werk. Kort werd een aspect van de Franco-tijd aangehaald: als manager van een toeristenbureau werden Guillermo en zijn buitenlandse gasten continu in de gaten gehouden. Dat moment lieten we bewust voorbij gaan; het is een te gevoelig onderwerp om bij de eerste gelegenheid uitgebreid te bespreken. Er komt ongetwijfeld nog een moment in de toekomst. Ze hadden geen zin in koffie na de maaltijd; dat ging niet samen met een siësta. Sinds mijn liefje naar Spaanse les gaat en dagelijks met Duolingo oefent, neemt zij actief deel aan gesprekken met Spanjaarden. Ik was die dag apetrots op haar. Zelf ontving ik deze week een uiltje voor het afronden van de cursus Engels voor Spaanstaligen. Burgers van ons tweede vaderland thuis uitnodigen is een kleine stap voor de mensheid maar een grote stap voorwaarts in onze inburgering!