Elevator Women en andere boze vrouwen

Er zijn momenten in een vrouwenleven waarop het niet meezit. Zelf ken ik die ook. Te denken valt aan de maandelijkse hygiënische perikelen die in mijn geval geen sinecure waren. Het Britse bedrijf DAME (producent van sanitaire producten) berekende de duur van de ongesteldheid van vrouwen. Het overkomt de gemiddelde vrouw in haar leven circa 3.500 dagen lang. Dat komt neer op tien jaar ongemak. Een hoop gedoe voor iemand die zich nooit wilde voortplanten! 
Mijn moeder groeide op in een omgeving waar zij als (oudste) meisje minder kansen kreeg dan haar broers. Zij had het intellect om te gaan studeren maar mocht niet doorleren. Ze ging uit werken om het gezin waarin ze was geboren, financieel te ondersteunen ten koste van haar eigen ontwikkeling. Het zijn slechts twee eenvoudige voorbeelden van de ongelijkheid tussen de seksen.

Momenteel lees ik een interessant boek dat dit jaar op het zomerboekenlijstje van Barack Obama stond. Het is getiteld ‘Factfulness: ten reasons why we’re wrong about the world’ van de Zweedse arts en hoogleraar Internationale Gezondheid Hans Rosling, diens zoon Ola en schoondochter Anna. Rosling Sr. was onder andere adviseur van de Wereldgezondheidsorganisatie en van UNICEF. Daarnaast presenteerde hij wetenschappelijke documentaires op de BBC, gaf hij een van de best bekeken TED Talks aller tijden, en behoorde hij tot ‘the 100 most influential people’,  volgens Time Magazine. Hij wijdde de laatste jaren van zijn leven aan het schrijven van dit boek en overleed op 7 februari 2017 op 68-jarige leeftijd.

De belangrijkste strekking: we denken te negatief over de wereld om ons heen. In het begin van het boek laat Rosling zijn lezers een test doen. De eerste van 12 vragen gaat over meisjes en onderwijs. Hoeveel van hen die leven in lage-inkomenslanden maken de lagere school af? Je kon kiezen uit 20%, 40% en 60%. Ik ging in de fout, zat te laag met mijn antwoord. Een andere vraag heeft betrekking op vrouwen en onderwijs. Wereldwijd brengen 30-jarige mannen gemiddeld tien jaar op school door. Hoeveel jaar brengt een vrouw van dezelfde leeftijd gemiddeld in de schoolbanken door? Je kon kiezen uit 9 jaar, 6 jaar en 3 jaar. Ook hier zat ik fout, mijn antwoord was wederom te laag.

De door Rosling ondervraagde personen gaven gemiddeld twee goede antwoorden. Zelf zat ik daar eentje boven. Bedroevend weinig. De groep ondervraagden betrof studenten, afgestudeerden, medewerkers van wereldwijd opererende hulporganisaties, bekende en onbekende politici, lezers van zijn boeken, deelnemers aan zijn lezingen, en heel veel anderen. Het betrof deskundigen en leken. Conclusie: de meerderheid is onvoldoende op de hoogte van de feiten. Het betreft mannen en vrouwen van alle leeftijden, uit alle hoeken van de samenleving. Met elkaar zijn we te somber over de wereld. Er is veel meer progressie te melden dan we denken! (Het boek is nog niet uit.)

Zo’n positief stemmende boodschap kon ik goed gebruiken vorige week. Ik merkte dat mijn boosheid dagelijks toenam. Zelf ben ik slim genoeg om te begrijpen dat het beter is voor het eigen psychische welzijn om mij niet alles persoonlijk aan te trekken dat vrouwen elders in de wereld schaadt of kan schaden. Deze keer had ik er echter moeite mee mijn boosheid te beteugelen. Er ontwikkelde zich een woede in mij die epische proporties aannam.

Mijn kwaaie kop kwam door het nomineren van Brett Kavanaugh door president Trump, de Lone Deranger, voor het Amerikaanse Hooggerechtshof. Het zal niemand zijn ontgaan dat rechter Kavanaugh niet van onbesproken gedrag bleek te zijn maar desalniettemin voor het leven werd benoemd op een plek aan het opperste gerecht, de top van de rechtsprekende hiërachie. Dat instituut neemt beslissingen waartegen geen Amerikaanse burger of instelling (meer) in beroep kan gaan.

Daaraan voorafgaand noemde een aantal vrouwen het hun burgerplicht om naar voren te komen met beschuldigingen aan het adres van Kavanaugh. Tijdens de middelbare school en aan de universiteit van Yale zou hij seksueel overschrijdend gedrag hebben vertoond jegens vrouwen terwijl hij ladderzat was. Waarom zouden zij die beschuldigingen uiten als dat niet waar is? Je moet überhaupt stevig in je schoenen staan om voor het oog van de natie met zo’n boodschap te komen. Jouw leven en dat van je familie staat vanaf dat moment op zijn kop (er kwamen doodsbedreigingen aan hun adres) en je toekomst wordt onzekerder. Zelf ben ik geneigd Christine Blasey Ford en Deborah Ramirez te geloven.

Mijn weerzin tegen Kavanaugh werd versterkt toen ik naar de genomineerde zelf keek. In een tv-interview op Fox News zette hij zichzelf, geflankeerd door zijn vrouw, neer als een heilige boon die als scholier en jonge student alleen maar met zijn neus in de boeken zat en naar de kerk ging. 

In de Senaat werd hij twee keer geïnterviewd, beide keren onder ede. Na de eerste keer werd zijn nominatie bevestigd. De tweede keer was nadat de Senaat Blasey Ford onder ede ondervroeg. Kavanaugh was luid, kwaad, heel emotioneel (hij stak telkens zijn tong tegen de binnenkant van zijn linkerwang als het hem teveel werd), respectloos jegens vrouwelijke senatoren, politiek zeer partijdig en uiterst ongenuanceerd. Hij zou bij zijn nominatie zijn tegengewerkt door linkse samenzweerders, aangezet door de Clinton’s. Ik zal eerlijk zijn: ik walgde. Mijn maagsappen kwamen omhoog. De rechter gooide zijn blinddoek af, de heilige boon toonde zijn ware aard!

In de daaropvolgende dagen stelden honderden Amerikaanse rechters en geleerden op juridisch vlak een gezamenlijke brief op waarin ze aangaven geen vertrouwen te hebben in kandidaat Kavanaugh. Een voormalige opperrechter van Hooggerechtshof sprak zich uit tegen deze kandidaat. De genomineerde schaadde met zijn gedrag de onafhankelijkheid van het instituut en het aanzien van het Hof. Voormalige klasgenoten en studiemaatjes verklaarden dat Kavanaugh onder ede had gelogen over zijn alcoholconsumptie. Hij zou vaak stomdronken zijn geweest en dan aanmatigend en agressief zijn worden. Liegen onder ede is een doodzonde voor iemand in zijn positie.

Twee vrouwen die met seksueel geweld en seksueel overschrijdend gedrag te maken kregen, hielden ‘hun’ weifelende Republikeinse senator Jeff Flake (afgevaardigde van Arizona) staande in de lift van de Senaat nadat hij verklaarde alsnog vóór de benoeming van Kavanaugh te gaan stemmen. Die vrouwen voelden zich verraden. Zijn aanstelling is een klap in het gezicht van alle vrouwen die zoiets doorstonden. Dit voorval leidde er echter toe dat de FBI onderzoek ging doen naar de beschuldigingen van Blasey Ford en Ramirez. Mijn hoop op gerechtigheid veerde op. Dat was echter van korte duur, dat onderzoek bleek een wassen neus. Er bleek geen enkele behoefte aan feitenkennis te bestaan. Het duurde nog geen drie dagen, klasgenoten noch Ramirez werden gecontacteerd.

De stemming over Kavanaugh’s nominatie werd zaterdag door de Senaat gejast. Ik kan het niet anders zien. Uitslag: 50-48. De Republikeinse senator Lisa Murkowski (afgevaardigde van Alaska) stemde tegen, als enige van haar politieke partij. Ook zij gaat de geschiedenis in als heldin. Kavanaugh werd diezelfde dag nog beëdigd. Deze oerconservatieve rechter, gekrenkt tot in zijn haarvaten, gaat in de toekomst hoogstwaarschijnlijk de rechten van vrouwen en minderheden in Amerika doorslaggevend bepalen. Het aanzien van Vrouwe Justitia is daar voor altijd verslechterd.

Ik voel nog steeds boosheid. De wereld is sinds vorig week een stuk lelijker. Sorry, professor Hosling!