Terugblik op Menorca

Vandaag een week geleden waren mijn liefje en ik met onze vrienden Emmy en Hugo op Menorca, het ‘insula minor’. Voor ons was dat de kwartetkaart die we misten want we bezochten de Balearen eerder: Formentera in 2001, Ibiza in 2007 en Majorca in 2012. (Het Balearische eiland Cabrera blijkt ook nog te bestaan. Ik las dat het een toevluchtsoord is voor vogels, reptielen en vissen.)

We gingen op bezoek bij Saskia en Kirk voor wie wij in 2011 de deuren van ons gastenhuis in Noord-Bali openzwaaiden. Wij kenden hen toen nog niet. Het zijn long time-vrienden van Emmy en Hugo. Zij vertelden ons over hen en meldden dat zij Bali gingen aandoen op hun eerste wereldreis. Een uitnodiging was snel uitgestuurd. Ze stapten bij ons binnen en er ontstond meteen een klik. Dat overkomt ons zelden maar desalniettemin prijzen we ons gelukkig. Op de foto zijn we op weg naar Menjangan, Herteneiland, om te snorkelen.  

Toen Emmy ons eerder dit jaar vertelde dat Kirk en Saskia, na zeven jaar rondzwerven over de wereld, een plek vonden op het Spaanse Menorca en daar een thuis bouwden, waren wij meteen in voor een hereniging. Vorige week vlogen we dan ook rechtstreeks van Alicante naar Mahon (Maó in het plaatselijke dialect). Hugo reed ons vervolgens in een grote huurauto richting Ciutadella, in het noordwesten van dit Balearische eiland. De weersverwachtingen waren zodanig dat wij regenjassen in de reistas stopten; het zou namelijk geen dag droog blijven.

Menorca wist veel van zijn boeiende karakter te behouden. Het landschap is glooiend en groen, het heeft meer circa 120 baaien en inhammen (calas) met prachtige strandjes. Geen enkel ander eiland in de Middellandse Zee heeft er zoveel. Dit kleine eiland is een UNESCO-biosfeerreservaat. Bovendien zit deze plek bomvol interessante geschiedenis en cultuur. Dat is niet verwonderlijk als je naar de locatie kijkt: middenin het westelijke gedeelte van de Middellandse Zee. Het eiland werd aangedaan door zeevarende Feniciërs, Carthagers, Romeinen, Byzantijnen, Arabieren, Turken, Britten, Fransen en (tenslotte) Spanjaarden. Allen lieten hun sporen op deze postzegel achter. Als tweede Vaderland is het hierdoor een, in alle opzichten goede keuze.

De belangrijkste reden om Menorca te bezoeken was echter om te kunnen bijpraten met Saskia en Kirk. En dat deden we. Big time! Tot diep in de nacht zaten we op het terras en in de grote woonkeuken, uitkijkend over ‘hun’ baai waar bootjes zachtjes op het water dobberden. We luisterden naar hun zeilverhalen die bij tijd en wijle spannend waren. Tijdens een storm brak Saskia een voet die door omstandigheden pas na zes weken kon worden verzorgd. Ze voeren tegen twee exen van Wall Street op die een pizza-oven op hun boot installeerden om zo collega-zeilers van voedsel te voorzien. Boeiende verhalen. Hun catamaran ligt momenteel aan de andere kant van de Middellandse Zee maar het plan is om de boot in de nabije toekomst dichter bij huis af te meren.

We praatten over kinderen en kleinkinderen die verspreid over de wereld wonen. We haalden gezamenlijke herinneringen op, van vroege kinderjaren (Saskia en Emmy) tot nu, lieten ouders en opvoeding de revue passeren, stonden stil bij verdrietige momenten in onze levens. Ieder van ons wist het onderwerp Donald Trump handig te omzeilen… Elke avond speelden we het kaartspel ‘Schoppenvrouw’, dat al gauw werd omgedoopt tot Black Bitch. Je zult als speler namelijk maar met haar blijven zitten! Wij leerden het spel van Emmy en Hugo en gaven het jaren geleden door aan Saskia en Kirk. De spelregels veranderden wel meermalen tijdens dit verblijf maar dat mocht de pret niet drukken. De taalgrappen en -grollen waren niet van de lucht. Het Afrikaans dat nog steeds in Saskia’s manier van praten doorsijpelt, is om te zoenen, Kirk’s Amerikaans is om bij weg te dommelen. Het zal niemand verbazen dat het druivennat 's avonds rijkelijk vloeide. Dit soort vriendschappen is hartverwarmend.

We boften met het weer: tegen alle verwachtingen in hoefde de regenjas niet aan. We fietsten langs de kust en langs eeuwenoude pijnbomen naar Ciutadella, de hoofdstad van Menorca ten tijde van de Arabische heerschappij. Het is een mooie stad, groter dan gedacht en met een pittoreske haven. We wandelden door smalle, typisch Spaanse straatjes, bewonderden de imposante kathedraal. We bezochten de vismarkt waar we merluza (heek) kochten die ik 's avonds met plezier bereidde in de ruime eetkeuken van onze gastvrouw en -heer. Hugo en ik zwommen in de eigen baai en maakten er, al SUP-pend, ererondjes. (Die foto's stopte ik in het webalbum Spanje 2018, elders op mijn blogsite.)

We bezochten de ‘Naveta des Tudons’, een megalitische grafheuvel in de buurt van Ciutadella. Het bouwwerk in de vorm van een schip deed tussen 1200 en 750 vóór onze jaartelling  dienst als knekelhuis. Je kunt er niet in, slechts omheen lopen en dat is de moeite waard. 

Twee Britse toeristen stonden daar het gebouw na te tekenen; dat was hun manier om de herinnering van iets bijzonders vast te houden. Bloggen maar dan anders. Overigens vind je nergens ter wereld zoveel relieken uit de bronstijd als op Menorca. Terwijl we om ons heen keken, vlogen twee grote rode wouwen (havikachtigen) boven onze hoofden, zoekend naar een hapje in de rollende, groene velden die zijn afgezet met handgestapelde stenen muurtjes die je overal ziet en zoals men dat al eeuwenlang doet.

Menorca is een aanrader voor mensen die houden van authentiek Spanje en zijn geïnteresseerd in cultuur en natuur. Mijn liefje en ik keren er zeker naar terug. Saskia en Kirk zijn lief, boeiend, grappig en zeer gastvrij. Ik vermoed dat onze volgende hereniging minder lang op zich laat wachten.