Borstkanker light

Oktober is wereldwijd borstkankermaand en daar sta ik als blogger jaarlijks bij stil. Vanaf vandaag en alle andere dagen van deze maand zal de kop van mijn blog  dezelfde blijven. Ik waarschuw maar alvast; er wordt dus 31 dagen lang niet gewisseld! Nu hebben mijn liefje en ik geen speciale maand of dag nodig om aan borstkanker te worden herinnerd. En vieren doen we het al helemaal niet. Wat mij betreft gaat het deze maand -maar niet uitsluitend in oktober!- vooral om solidariteit tussen vrouwen onderling. Een indrukwekkende videoclip van een topless Serena Williams (die dus niet alleen goed kan tennissen!), ons toegestuurd door vriendin Bernadette, onderstreept dat. Het is een uiterst toepasselijke ‘breast health reminder’.

Enkele dagen geleden las ik een artikel in de Volkskrant, getiteld ‘Borstkanker light’. Het is het verhaal van journaliste en televisiemaker Rachel Franse (48) die de diagnose borstkanker kreeg gesteld en op dat moment dacht dat haar leven voorbij was. Na dit artsenbezoek huilde ze de ogen uit haar hoofd. Ze bleek echter geluk te hebben want ‘haar’ tumor bleek een langzame groeier en bovendien goed behandelbaar te zijn. Ze onderging een borstsparende operatie, werd een maandlang bestraald en ondervond geen enkele complicatie. Ze schreef een boek over deze ervaring die dezelfde titel draagt en deze week verschijnt.

Die lichte variant komt voor bij één op de vijf borstkankerpatiënten. Ieder jaar krijgen in Nederland bijna 3.000 vrouwen de mededeling dat borstkanker niet altijd tot amputatie, chemotherapie en ziekenhuisopname leidt. Het boek is dus geschreven door een mazzelaar, bedoeld om het beeld van de ziekte wat te kantelen. In het voorwoord verontschuldigt Franse zich tegenover vrouwen die het minder troffen. Bovendien wil ze de ziekte geenszins bagatelliseren. Wat ze wel wilde, is vertellen dat er ook een milde variant bestaat. De behandelend chirurg zei haar dat het goed is om er relativerend mee om te gaan. Letterlijk zei hij: “Hoe meer je ermee gaat zitten, hoe meer je ermee zit.”

In het plaatselijke ziekenhuis wilde de chirurg tot amputatie overgaan maar Franse vroeg om een second opinion. Zo kwam ze in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis terecht en daar blijkt dat de borst kan worden gespaard. Het toont maar weer eens aan dat je altijd, voor welke serieuze klacht of ziekte ook, naar een gespecialiseerd ziekenhuis moet gaan. Het is een les die ik vroeg in het leven leerde.

Mijn eigen liefje had in 2009 de mazzel in de buurt van een van de beste, in oncologie gespecialiseerde, privé-ziekenhuizen van Spanje te wonen. Dat waren wij ons tot dusver niet bewust. Destijds heette het Hospital San Jaime, nu staat het bekend als Quirón Salud. Het team van specialisten daar, onder leiding van dokter Brugarolas, bleek uiterst deskundig en zeer toegewijd. Als dat niet het geval was geweest, zou ik hemel en aarde hebben bewogen om elders een expertisecentrum te vinden; waar dan ook. Bij haar was sprake van een zeer agressieve, snelle groeier. Als de tumor iets later was ontdekt, zou dat fout zijn afgelopen. Brrrr. Ze onderging de ziekte en de behandelingen als een project, bleef altijd positief. Er is nu slechts een verdwenen taartpunt in de borst die haar aan deze tijd herinnert… En de Pink Ribbon-armband die ze destijds van mijn moeder ontving. 

Franse zegt in het Volkskrant-interview “Gelukkig heb ik door mijn werk een grote mond ontwikkeld, durf ik kritisch te zijn en heb ik zo veel gelezen dat ik weet wat er mogelijk is. Maar dat geldt niet voor iedereen. Ook daarom heb ik dit boek geschreven, om duidelijk te maken dat je alert moet blijven en geen genoegen moet nemen met wat de arts beweert.” Mijn idee!

Vorig jaar blogde ik dat 2017 het eerste jaar was sinds lange tijd waarin geen vrouw die ik persoonlijk ken, aan borstkanker lijdt. Dat is dit jaar niet het geval. Mijn zus Ineke, die voor de tweede keer in haar leven met borstkanker werd geconfronteerd, zit in Nederland op dit moment midden in de bestralingscyclus. Ze zit in een controlegroep van een, in oncologie gespecialiseerd ziekenhuis. Dat geeft vertrouwen, men houdt haar als patiënte goed in de gaten. Ze is bijna op de helft van de behandeling en houdt zich goed, ondanks bijwerkingen. De laatste bestralingsweek zal bestaan uit extra sterke doses en daar denkt niemand licht over. Het positieve is dat er op radiotherapie geen chemotherapie zal volgen. Als alle bestralingen achter de rug zijn, zal ze helaas wel jarenlang medicijnen moeten slikken.

Vorige week kregen we het nare bericht dat ook bij Luz-Maria, onze vriendin in Santiago de Chile, borstkanker werd vastgesteld. In haar geval is evenmin sprake van borstkanker light. Over de medische details laat ik mij hier verder niet uit maar ik kan je verzekeren dat mijn liefje zeer was ontdaan door de mededeling. LM is reeds geopereerd en begint deze week aan chemotherapie, later gevolgd door bestralingen en wellicht nog andere behandelingen.

Ze schreef ons dat ze had opgezien tegen het versturen van het bericht aan ons. We zouden immers in december met elkaar in een vakantiehuis aan de Chileense kust gaan vertoeven. Dat kan niet doorgaan, ze zit dan nog middenin de behandelingen. Dit typeert deze lieverd. Chili’s hoofdstad beschikt over heel goede ziekenhuizen en ik ga ervan uit dat ze goed is verzekerd. Morgen wordt de katheter geplaatst en woensdag begint de chemo. Haar toon blijft opgewekt en positief al is ze gespannen. Begrijpelijk! Wij pasten onze reisplannen inmiddels aan en gaan na de cruise eerst in Santiago logeren om haar te bezoeken. Daarna reizen mijn liefje en ik samen verder over land om weer in Santiago, bij haar, te eindigen voordat we in februari 2019 naar Spanje terugvliegen.