Matters of the heart

Afgelopen weekend videoappten we met de familie in Bali nadat oudste zoon Yuda daar zijn afscheid vierde van de lagere school. Zes jaar lang zat hij op een tweetalige internationale school. We ontvingen een filmpje waarin hoofdmeester Sid, met mondkapje voor, de leerlingen per drie min of meer verstaanbaar toesprak. Ook elke toegesproken drieeenheid droeg een mondkapje. Zullen ze zich dat extra lang herinneren? Of stoppen ze dit afscheid weg? Pak Sid, een van de oprichters van deze uitstekende school, memoreerde dat hij ‘zijn’ kinderen bijna een half leven kende (!), dat ze op deze schoolervaringen moesten voortbouwen en hun school niet moesten vergeten. Ze zullen er altijd van harte welkom zijn.

Yuda is in onze ogen al een uit de kluiten gewassen puber maar hij bleek een van de kleinste en smalste leerlingen van zijn klas te zijn. Hij vroeg zijn moeder voor deze gelegenheid brownies te maken; die chocoladeverslaving heeft hij niet van een vreemde! Als tegenprestatie bracht hij een mooie cijferlijst mee. We zijn trots op hem. Bij thuiskomst trof hij een gifgroene fiets in huis aan die hij met zijn ogen verslond. Het duurde dan ook niet lang voordat het gevaarte moest worden uitgeprobeerd. Het schakelen had hij in een handomdraai onder de knie. De ochtend erna stond hij –naar verluidt- vóór het vogelgezang op om te gaan fietsen. 

Zijn volgende school, waar hij klas zeven tot en met negen zal bezoeken, wordt deze week gekozen. In eerste instantie werd gedacht aan een nieuwe school in de omgeving maar na nadere inspectie van pa Ketut bleek het instituut niet klaar voor gedegen onderwijs aan de nieuwe leerlingen van grade 7. (Een onervaren leraar voor de klas.) Dat leek vader geen goed idee en dat legde hij aan ons voor. We zijn dat met hem eens.

Het zal voor Yuda sowieso een grote overgang zijn, in meer dan éen opzicht… Het tweetalige internationale onderwijs dat hij tot dusver volgde, was gebaseerd op het Montessori-systeem: het karakter en de vaardigheden van een kind bepalen het lesprogramma grotendeels. Als je schoolgaande kids op het juiste moment de juiste middelen aanreikt, leren ze spontaan veel en goed. Maria Montessori zag dat terecht in; haar systeem werd wereldwijd een sukses. Deze school in Noord-Bali voldoet aan alle nationale educatieve eisen. Het biedt leerlingen zelfs meer (ook in uren) en breder onderwijs dan het verplichte curriculum; dat wordt ‘nationaal-plus’ genoemd. De medeleerlingen aan Yuda’s lagere schoolklas zijn hun maatjes van de overheidsscholen dan ook ver vooruit. Verveling ligt dus op de loer…

In Indonesië is onderwijs aan overheidsscholen gratis; leerplicht geldt er tot en met het 15^de levensjaar. Yuda gaat nu naar de onderbouw (SMP) van de middelbare school. Pas na die drie jaren dienen leerlingen en hun ouders een vervolgkeuze te maken voor SMA (hogere middelbare school) of SMK (voorbereidend beroepsvervolgonderwijs). Er wordt nu gekeken naar de geschiktste school in Singaraja. Zowel Yuda’s moeder als vader ging in die stad naar de middelbare school dus we weten dat er goede opties zijn.

Zo druk als we recent waren met Bali, zo rustig was het aan het Spaanse honk. Al vlamden de emoties op. Vorige week kreeg onze grappige, aardige Spaanse  buurman Guillermo namelijk een hersenbloeding. Het was ochtend toen er meer en vroeger dan gewoonlijk aan de overkant van de straat reuring viel te bespeuren. De poort stond wijd open, Spaanse buurvrouw Cristína van iets verderop (arts) liep in en uit, net als haar echtgenoot van de Guardia Civil. Dat leek ons foute boel. er kwamen gemotoriseerde politieagenten aan, gevolgd door een auto van de lokale politie. 

Mijn hartslag schoot naar 200. Wat was er aan de hand? En wie betrof het? Ik vroeg het aan twee van de politieagenten maar die zwegen in alle talen. Ik vroeg het op een bepaald moment aan Cristína toen zij naar haar huis liep. Het was Guillermo. Toen gingen de lippen weer op elkaar. Om mijn emoties niet voor de hele straat tentoon te spreiden, keerde ik naar huis terug. Hij werd mij in de afgelopen maanden erg dierbaar. Mijn onrust nam toe, de eerste traantjes pinkte ik weg. Niet veel later reed ook nog een auto van de Guardia Civil de straat in. Een ambulance was echter in geen velden of wegen te ontwaren, al werden de telefoongesprekken van de arts uit onze straat steeds dwingender. Madre Mia! Waar bleef dat ding?! Op enig moment zag ik Guillermo’s echtgenote naar buiten stappen. Ze liep op mij af. Guillermo was onwel geworden en gevallen.

Na ruim 45 minuten, de gemiddelde duur van de ochtendwandeling van mijn liefje, verscheen de ambulance. Die moest uit Torrevieja komen en raakte in Torre verzeild. Tja. Vorige maand las ik nog in een lokale krant dat het gemeentebestuur van onze woonplaats een contract sloot (€570.000 per jaar) met Ambumar waardoor we gedurende 365 dagen per jaar een permanente 24/7 eigen ambulancedienst krijgen voor nood- en andere gevallen. Dat trad klaarblijkelijk nog niet in werking! Dat lange wachten teletransporteerde mij naar de dag bijna 40 jaar geleden waarop mijn eigen vader een hartaanval kreeg en ik als angstig kind met mijn nerveuze moeder ook reikhalzend uitkeek naar de komst van een ambulance. Ook toen telde elke minuut. Elke tik van de klok voelde destijds als een uur; net als nu.

Kort nadat de ambulance dan eindelijk met sirene en lampen de straat in reed, werd Guillermo vanuit huis in een rolstoel naar buiten gereden. Hij zag grijs en grauw, was volledig in zichzelf gekeerd en greep continu met één hand naar zijn hoofd. Erge hoofdpijn, concludeerde ik daarop. Mijn hart bloedde… Hij werd naar het algemene ziekenhuis van Torrevieja vervoerd waar hij per direct op de Intensive Care belandde. Er werd een hersenscan gemaakt en het bleek inderdaad om een hersenbloeding te gaan. Zijn armen kon hij bewegen, praten kon hij niet. (De bloedprop zat aan de linkerkant van zijn hersenpan.) Als er iets is wat deze man leuk vindt en leuk maakt, dan zijn het onze dagelijkse praatjes. Tijdens het huisarrest hielden we elkaar op die manier en whatsappend op de been. Dat hem dit overkomt, vind ik een wrede speling van het lot.

Guillermo y yo in betere tijden (2017)

De eerste 24 uur naar zo’n bloeding zijn cruciaal. Het relatief goede bericht is dat hij in die tijd stabiel was en bleef en dat opereren niet nodig bleek. Onze emoties zijn inmiddels gekalmeerd. Hij ligt in een gespecialiseerd ziekenhuis in Alicante (nog steeds op IC), herkent zijn vrouw en oudste zoon -die als de wiedeweerga uit Madrid hiernaartoe reisde- maar kan nog niet praten.

De verwachting is dat hij op korte termijn naar een eigen kamer zal verhuizen, in Alicante of (terug) in het ziekenhuis van Torrevieja. Vanwege het coronavirus zal hij niet worden overgebracht naar Madrid. Hij gaat eerst verder stabiliseren in deze regio. María Victoria is nu al dag en nacht bij haar echtgenoot; dat is de Spaanse gang van zaken in een ziekenhuis. Hun oudste zoon, Guillermo Junior, blijft voorlopig hier, in hun vakantiehuis. Voor vanavond nodigden we hem uit te komen eten. Wat ons beteft, blijft hij dat doen zolang hij hier is. Hij zegt het goed te doen op wijn en kaas dus dat komt goed.

Guillermo senior kan inmiddels kort staan (en verliest dan zijn evenwicht), vertoont tekenen van humor als hij iets wil formuleren maar er niet uitkomt. Hij kan namelijk nog steeds niet praten. Hij is een sterke man, volgens zijn zoon die als twee druppels water op hem lijkt. Zijn verdere herstel zal om begrijpelijke redenen in Madrid plaatsvinden, dicht bij zijn familie: fysiotherapie, logopedie en wat nog meer nodig is. Fingers crossed voor deze fijne buurman.