Op weg naar het nieuwe normaal

Afgelopen week kwam ik nauwelijks aan bloggen toe. Er gebeurde teveel in het huis dat afleidde. De geluidsisolatie werd namelijk op de woonkamerwand aangebracht. Wij haalden alle waardevolle spullen uit een eventueel schootsveld, zetten de tv elders, haalden de schelpenvitrine in het kantoor leeg en schoven wandmeubels en boekenkast aan de kant. We kronkelen ons door de ruimte. De krappe opstelling in mijn werkkamer noopte niet tot veel creativiteit. De enige dingen die op hun plaats bleven (daarop stonden we), waren de glasvezelkabel en de router.

We kennen het procedé inmiddels van eerdere projecten: plinten verwijderen aan muur en trap, plafondsierlijsten weghalen, elektriciteit ontkoppelen en dan kan het grote werk beginnen! Die klus werd gedaan door een Spaanse vader en zijn zoon. Pa Pepe bleek een roker, zag er grijs uit en pufte en zuchtte voortdurend. Zoonlief was een vrolijke, klantgerichte jongeman. Een hardwerkend koppel. De geluidswerende matten werden op maat gesneden en als verticale origami tegen de wand aangebracht. Het aanbrengen van glaswol als tweede laag leverde hoestbuien op bij pa. In coronatijd schieten we inmiddels rechtop als we zoiets horen; ’t is dat ik beter wist... In de voorbereiding had ik mij afgevraagd hoe ze te werk zouden gaan in het hoge trapgat. Dat bleek een stukje cake. Met twee trappen van verschillende hoogtes en een loopplank ertussen werd een degelijke stellage aangebracht. Op mijn vraag aan de zoon of hij hoogtevrees had antwoordde hij “un poquito”, hoog boven mij uittorenend. De derde afdeklaag bestond uit een plaat, speciaal voor het tegengaan van fonische akoestiek. Die werd met een stanleymes op maat gesneden; je kunt je het afval voorstellen. Langzaamaan daalde een dikke stoflaag in het huis neer, ondanks de afdekking en de afgesloten ruimtes. Zo’n aanpassing aan huis is niet voor de fijngevoeligen. Tjonge.

Het materiaal zit reeds aan de wand, naden en schroeven zijn afgeplakt en weggewerkt en plinten en sierlijsten teruggeplaatst. We hebben de eerste grote schoonmaak er op het terras en binnen reeds opzitten maar de grootste eindschoonmaak komt zodra de schilders klaar zijn. Die komen volgende week om de laatste fase afronden. Ze gaan ook nog iets doen met deuren en trapleuning en dan is dat leed ook weer geleden. We kunnen niet wachten. 

Al die werkzaamheden namen niet weg dat het afgelopen week tevens tijd was voor de eerste zwempartij sinds maanden en meer primeurs AC (after corona). De stranden gingen hier open en die gelegenheid liet ik niet ongemerkt voorbij gaan. Het water was helder en heerlijk. Met mij gingen op dat moment vijf anderen te water, op ruime afstand van elkaar. Het strand lag echter bezaaid met zonnebaders, volwassenen en kinderen.

Enkele dagen voor de start van het zwemseizoen zag ik personeel van Publieke Werken bezig op het zand. Door enorme regenbuien en recente overstromingen ontstond schade aan delen van het strand; de grootste schade werd verholpen.

Ook begon men hier met de eerste maatregelen voor beachlife 2.0. Er werden formele aanduidingen van strandop- en afgangen op de grond geverfd: entrada y salida. Van de eerste onderlinge discussies over het precieze gebruik ervan was ik reeds getuige. Een vertrekkende moeder met kind sprak een onterechte tegenligger aan op zijn gedrag, een familie vroeg mij, lokale op weg naar de salida wat zij-uit-de-binnenlanden precies moesten doen als ze het strand wilden betreden. Het ging in goede orde maar dat kan zomaar veranderen, bij oververhitting…

Voor ons langgerekte strand berekende het gemeentebestuur dat zich daar op enig moment 1.366 badgasten mogen ophouden. Hoe je tot die conclusie komt, kan ik nog volgen maar hoe houd je dat maximum bij zonder verdere maatregelen? Onlangs las ik dat Spaanse supermarktketen Consum een stoplichtsysteem in alle winkels gaat toepassen. Sensoren moeten het aantal klanten gaan behouden. Zoiets zo goed zijn aan het strand! De rekensom met luchtfoto en afslagen ging vergezeld van een herderlijk schrijven aan buurtbewoners over do´s en don´ts. Een van die aanbevelingen leidde bij mij direct tot aanschaf van een nieuw paar teenslippers die uitsluitend op het strand (en elders buitenshuis) zullen worden gedragen. Vanaf vandaag zijn alle grote parkeerterreinen langs het strand afgesloten. Het signaal is duidelijk: we willen geen massa’s van buiten, het strand is voorlopig van de lokalo’s. Er mag immers nog niet tussen autonome regio’s worden gereist. Dat neemt niet weg dat er afgelopen week al aardig wat Murcianen naar hun vakantiehuizen in onze straat arriveerden; sommigen vertrokken weer na een schoonmaak of verfklus. Bijna allemaal als een dief in de nacht. Tja.

Gisteren aten we een vers visje bij restaurant Mediterráneo, een lokaal op loopafstand van ons huis. Het heeft een klein buitenterras dat snel volliep. Binnen was het beter toeven, zowel qua ruimte als warmte. Alle ramen stonden wijd open en tafels stonden op ruime afstand van elkaar. Wij kozen een tafel voor twee en deelden een dagmenu van drie gangen. Frisse salade, mujol (harder - lijkt op zeebaars; een vis die zich voedt met alg en zeewier) en groene paprika van de grilplaat met huisgemaakte friet en een toetje toe. Simpel, eerlijk voedsel. Glaasje rosé en prikwater erbij en daar zaten we, genietend van het moment en het uitzicht: een azuurblauwe, kabbelende zee en flink wat reuring in de straten. Fijn en leuk. Dat uitje is zeker voor herhaling vatbaar. Al is het maar om Claudia in de bediening, die we als sinds haar kindertijd kennen, en haar kokende moeder en oma te steunen.