Normaal gesproken liggen we te knuffelen

Foto: AD

Eerder deze week vond op Nederlandse tv de -voorlopig- laatste coronapersconferentie van premier Mark Rutte (1967) plaats. Hij kondigde nieuwe versoepelingen van de regels aan per 1 juli en bleef hameren op het grote belang van afstand houden. De anderhalve meter onderlinge afstand is en blijft heilig. 

De premier ontving deze week zijn collega Emmanuel Macron (1977), president van Frankrijk, voor overleg en diner in een restaurant op Scheveningen. Als Europese regeringsleiders kunnen ze het kennelijk goed met elkaar vinden. De foto’s die ik van het duo aanschouwde, zagen er ontspannen en zelfs Hollands gezellig uit. Normaliter zouden de mannen elkaar om de hals vallen als ik de premier mag geloven maar AC (after corona) dus niet. Rutte benadrukte hiermee dat ook hij zich aan deze regel houdt. Ik moest vooral gniffelen om zijn gebruik van het werkwoord ‘liggen’…

Er wordt wel beweerd dat deze mannen beide van de herenliefde zouden zijn. Rutte schijnt geen partner te hebben en woonde tot voor kort met zijn hoogbejaarde moeder totdat zij naar een verzorgingshuis moest (ze overleed onlangs). Macron trouwde een twintig jaar oudere vrouw. Wat mij betreft doet het er niet toe hoe het zit met hun seksuele geaardheid. Niemand anders dan zijzelf gaan daarover. Eerlijk gezegd, sprak ik mijzelf in zakelijk verband ook niet altijd en overal direct uit over mijn geaardheid. Ieder heeft hebt het recht dat voor zich te houden al is uit de kast komen doorgaans bevrijdend, gezond en zinvol.

Juni wordt in grote delen van de wereld jaarlijks gevierd als Gay Pride-maand. Op de valreep wil ik daaraan een blog besteden. Deze maand kwam het 2019-rapport van Human Rights Watch uit, de internationale niet-gouvernementele organisatie die wereldwijd mensenrechten onderzoekt en verdedigt; het is alweer hun 30ste jaarrapport. Medewerkers van HRW namen de mensenrechtensituatie in meer dan 100 landen weer onder de loep; overigens niet alleen op het punt van homorechten. Het voorwoord van deze jaargang is geheel gewijd aan de haperende mensenrechtensituatie in China.

De organisatie verklaart op de eigen website (niet in het rapport; eind 2019 was er nog geen pandemie) dat covid-19 in 2020 bijdroeg aan de verslechtering van mensenrechten in grote delen van de wereld. Op die site staat ook te lezen dat leden van de wereldwijde LGBT-gemeenschap kwetsbaarder werden ten tijde van de pandemie. Deze virus kan iedereen treffen maar niet iedereen wordt even hard getroffen. Als je als openlijke LGBT’er dan ook nog arm, zwart of gekleurd bent, heb je in menig land in de wereld minder of geen toegang tot (goede) gezondheidszorg. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM), de internationale mensenrechtenwet van de Verenigde Naties, stelt onder andere dat iedere wereldburger recht heeft op de beste gezondheidszorg in zijn of haar land. Dat recht kwam in coronatijd onder druk te staan.

Dat bleek niet het enige mensenrecht dat aan kracht inboette onder de nieuwe omstandigheden… In China was bij de uitbraak van de virusbesmetting sprake van onderrapportage van de infectiegraad en achterhouding van burgerinformatie; dat is een schending van zo’n internationaal recht. In Iran werden anti-regeringsdemonstraties met harde hand de kop ingedrukt; opnieuw een schending van een recht. In Thailand kregen klokkenluiders in de gezondheidszorg en de journalistiek processen aan hun broek; idem dito. In Nederland maken sommige burgers zich zorgen over de restrictie in bewegingsvrijheid en beperking van het recht op samenscholing, in de vorm van de lockdown en de anderhalvemetermaatregel. In het licht van bovenstaande zou je dat luxeproblemen kunnen noemen maar dat zijn ze nu ook weer niet.

Het rapport van Human Rights Watch besteedt onder andere aandacht aan de omstandigheden waarin de LGBT-gemeenschap leefde in 2019. In landen als Algerije, Armenië, Azerbeidjan, Bahrein, Bangladesh, Bolivia, Bosnië-Herzegovina, Brazilië, Burundi, Cameroen, China, Cuba, Egypte, El Salvador, Filippijnen, Georgië, Haïti, Honduras, India, Indonesië, Irak, Iran, Ivoorkust, Japan, Kazachstan, Kenia, Kosovo, Kuwait, Kirgizië, Libanon, Libië, Maldives, Maleisië, Marokko, Mozambique, Nigeria, Oeganda, Pakistan, Papoea-Nieuw Guinea, Qatar, Rusland, Servië, Singapore, Tanzania, Tunesië, Turkmenistan en de Verenigde Arabische Emiraten liet die situatie in 2019 sterk te wensen over. Dat is bijna de helft van de onderzochte landen. In elk van die landen was sprake van gendergebaseerd geweld en/of onderdrukking en discriminatie van homo’s, lesbo’s en andere groepen van de LGBT-gemeenschap. (Alhoewel homoseksualiteit in een aantal van deze landen wettelijk werd gedecriminaliseerd.) Wat je noemt een oneervolle vermelding!

Een belangrijke rechterlijke uitspraak vond dichter bij huis plaats op 15 juni jongstleden. Op die dag bepaalde het Amerikaanse Hogerechtshof namelijk dat discriminatie van transgenders in militaire dienst onwettig is. Ik vind het van de gekke dat dit anno 2020 moest worden bewezen. De conservatieve havikken in de Trump-regering hadden de zaak in januari van dit jaar aangespannen. In mei van dit jaar, ten tijde van de pandemie, deed het Ministerie van Volksgezondheid er nog een schepje bovenop. Men was van mening dat verzekeraars en andere aanbieders van gezondheidsdiensten transgenders mochten discrimineren. Men hoopte op een klinkende overwinning. Met de gepolitiseerde aanstelling van twee conservatieve rechters (Neil Gorsuch en de omstreden Brett Kavanaugh) was dat zeker niet ondenkbaar. De uitslag viel hen echter vies tegen. Zes rechters (waaronder Gorsuch) besloten tegen discriminatie, 3 (waaronder Kavanaugh) voor. Joehoe! Als deze rechters niet voor het leven werden benoemd, zou Trump Gorsuch inmiddels hebben laten ontslaan.

Ik juichte wel maar eigenlijk is het triest... Amerika ten tijde van Trump bevestigt keer op keer de status van ontwikkelingsland, wat mij betreft. In de Verenigde Staten werden in 2019 22 transgenders vermoord. Allen waren vrouw, allen waren zwart. Betrokken burgerrechteninstanties menen dat dit het topje van de ijsberg is, de Amerikaanse vereniging van medici noemt het een epidemie. Tja.

Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden (equivalent van de Tweede Kamer en in handen van de Democraten) nam vorig jaar een hernieuwd wetsvoorstel aan om elke vorm van geweld tegen de LGBT-gemeenschap onwettig te verklaren. Ook werd een wetsontwerp voor gelijkheid aangenomen, de zogenaamde Equality Act. De Senaat (equivalent van de Eerste Kamer en in handen van de Conservatieven) bracht beide voorstellen echter niet in stemming.

De bescherming van leden van de LGBT-gemeenschap is in de Verenigde Staten oneven verdeeld. Slechts 22 (van de 50) Amerikaanse staten verbieden discriminatie op basis van seksuele geaardheid en oriëntatie expliciet. We zullen nog jarenlang moeten stilstaan bij Gay Pride-maand, er is nog heel veel vooruitgang te boeken in de wijde wereld.

Om positief te eindigen, hierbij nog twee fantastische Netflix-series als tips: ‘Pose’ en ‘Hollywood’. Beide zijn geschreven, geregisseerd en geproduceerd door de zeer ervaren Amerikaan Ryan Murphy (1965). Hij is wit, homo en activist. Pose speelt zich af in de extravagante danswereld en LGBT-scene van de jaren '80 van de vorige eeuw. Het volgt zwarte mensen met bijzondere dromen in een tijd waarin AIDS een stempel op hun leven drukt. Het acteertalent is groot, de muziek een vette bonus. Pose seizoen 2 is nu te bekijken. De miniserie Hollywood verscheen onlangs en speelt zich af in de filmwereld. Met geweldige witte en zwarte acteurs. Alles zit erin: ambitie, afgunst, liefde, dood, seks, discriminatie. En diepgang. Je wordt bij je kladden gegrepen en niet meer losgelaten; zo verging het mijn liefje en mij. Geen idee of er een tweede serie komt maar het zou mij niet verbazen. Aanraders!