Exodus

Afgelopen zondag mochten we in Spanje weer de regiogrenzen over en dat was goed te merken, zowel in de woonwijk als op het strand. Wij gingen vroeg naar zee om te zwemmen. Desondanks zagen we het snel druk worden. De regels voor strandop- en -afgangen werden voortdurend overtreden. De instructie is niet duidelijk (de verf op de grond verbleekte reeds) of mensen hebben er gewoonweg lak aan.

In De Volkskrant van afgelopen weekend schreef de Spanje-correspondente, die in Madrid woont, van een gevoel als op Bevrijdingsdag. Dat hadden mijn liefje en ik nu niet maar wel op de eerste dag dat we weer zonder tijdsloten naar buiten mochten na het lange, strenge huisarrest. Dat moment voelt inmiddels als maanden geleden.

In de Spaanse krant La Verdad (De Waarheid) van afgelopen weekend las ik dat er een ware exodus op gang kwam vanuit de autonome regio Murcia naar de stranden van onze regio Valencia. Ons eigen strand en de stranden van Orihuela Costa werden genoemd in dat artikel. Iemand werd geïnterviewd aan de bar van chiringuito Pirata, het restaurant dat hier net achter de duinrand op het droge staat; die is het hele jaar open. Een van de personeelsleden vertelde dat mensen aanvankelijk angst hadden om naar hun terras te komen maar dat het verschil met nu goed merkbaar was; plotseling dienden zich veel meer gasten aan. Nu kon ik zelf aan de neuzen van deze badgasten niet zien of ze Murcianen waren maar het zullen er ongetwijfeld een aantal zijn geweest, gegeven het feit dat sommigen slechts vier passen hoeven te zetten om de grens over te steken. We hebben nu eenmaal een mooi strand en gezond water. We kregen voor dit zomerseizoen namelijk weer alle vlaggen.

Een van de verschillen tussen de Murciaanse stranden en die van Valencia, is dat die van onze regio volgens het nieuwe normaal met een gelimiteerd aantal badgasten werden toebedeeld. De gemeentebesturen aan de andere kant van de regiogrens deden dat niet. Zij laten het liever aan de bezoekers zelf over om te bepalen wat maximaal haalbaar is. De vraag is gerechtvaardigd of Spanjaarden zich eraan kunnen en willen houden. Eigenlijk is er momenteel geen verschil; er wordt bij ons namelijk niet toegezien op naleving van de limiet. Een van de aanwezige strandwachters (socoristas) meldde in het krantenartikel dat de gemeente in juli de guardia civil gaat inzetten voor handhaving van de aantallen. Tot die tijd zullen zij mensen op het strand vriendelijk aansporen om voldoende afstand van elkaar te houden.

We kregen ook een voorproefje van het mogelijke parkeerprobleem dat zich in onze woonomgeving in het hoogseizoen zal voordoen. Auto’s stonden op zondag nu al kriskras geparkeerd op alle vrije veldjes in de wijk. Ook daaraan zal de lokale politie de handen vol hebben, al ze zich er überhaupt aan (willen) branden. We gaan het zien.

Van een Engelse buurvrouw hoorden we overigens dat aan de stranden van Mar Menor, de binnenzee aan Murciaanse zijde, geen kip was te zien. Er waren nauwelijks strandgasten te bespeuren. Ook lazen we in een lokale krant dat er geen zeepaardjes meer zijn in die wateren; ze overleden of verhuisden naar betere oorden. De belendende stranden aan deze zee ontvingen geen blauwe vlaggen dit zomerseizoen. De waterkwaliteit is er onvoldoende, kennelijk voor mens èn dier.

Mijn liefje en ik verheugden ons erop op zondag fietsend over de grens te gaan, op weg naar een van onze favoriete restaurants in Murcia: Venezuela, ofwel De Tonnetjes. Uit dat etablissement komt ons eigen tonnetje die als bar dient op ons terras. Dat kregen wij kado nadat wij drie jaar geleden naar hier verhuisden. Na onze zwempartij, op de fiets naar huis, stelde mijn liefje de vraag of we dat wel moesten doen. We gingen van het strand met toenemende drukte. Sowieso was het de gebruikelijke topdruktedag voor dit restaurant en bovendien de eerste dag dat mensen over de grens mochten. Het zou weleens te druk kunnen worden. Het leek ook mij beter een andere dag voor dit bezoek te kiezen.

Hoe jammer we die nieuwe schroom ook vinden, het is een verstandig besluit. In een NOS-artikel las ik over de herstart van de US Open, het jaarlijkse tennistoernooi. Een aantal tennissers staat kennelijk te trappelen om de rackets weer ter hand te nemen, een aantal niet. Tot die laatste groep blijkt de Spanjaard Rafael Nadal te behoren. Bij het artikel stond een van de stomste foto’s van deze sportman. Tenniscommentator Marcella Mesker noemde hem in dat artikel ‘een angsthaas’. Daarmee diskwalificeerde ze hem zonder dat het spel werd hervat.

Daar vind ik wel wat van. Nadal blijkt inderdaad angsten te hebben waarvan mensen zoals ik geen last hebben. Zo is hij bang voor duisternis en kan hij niet goed autorijden. Dat kan waar zijn; hij is ook een sporter met regelmatige blessures en daar wil hij geen corona bovenop krijgen. Hij en ik, wij realiseren ons ten zeerste dat Amerika niet alleen een gevaarlijk land is vanwege wapens. Het virus raast daar nog rond. Zijn schroom lijkt mij uiterst legitiem.

Het is niet zo dat wij angst hebben; wel zijn we voorzichtig. De verhalen van mensen die ziek werden en daarna moeizaam van corona herstelden, maakten diepe indruk op mij. Twee dingen werden mij in de afgelopen periode duidelijk: het is een rotziekte en eraan sterven is een martelgang & het kan iedereen overkomen. We weten nog tè weinig over het virus om onszelf uit te sluiten. Er is geen vrouw overboord als we een bezoek aan een tapasbar op de wellicht drukste dag van het jaar uitstellen. Op weekdagen hebben we de hele bar daar waarschijnlijk voor onszelf.

Vanuit diezelfde voorzichtigheid besloten we onlangs niet naar Nederland af te reizen deze zomer. De tickets waren vorig jaar al geboekt, we zouden op het Haagse huis van een reislustige vriendin gaan oppassen. Als we zo’n bezoek plannen, doen we dat met name om te gaan socialiseren - naast smullen van een broodje runderbil van Dr Vogel en haring uit de kar van Robbie. Voor mij alleen stond een reünie met enkele medeleerlingen van de lagere school op het programma. Terugkeer naar het Vaderland gaat in de zomer van 2020 niet gebeuren. Helaas. Overigens gaat de verre reis van die vriendin evenmin door. 

Vanavond wordt hier op het strand het feest van San Juan gevierd. Er zullen vreugdevuren worden ontstoken waarmee de zomer feestelijk wordt ingeluid, ondanks het feit dat de langste dag alweer achter ons ligt. In een aantal buurgemeenten werd het evenement afgelast vanwege de anderhalvemetermaatregel.