De grote jongens

Zij waren het die het land als laatste vrienden verlieten voordat de deur op slot ging vanwege covid-19 en zij zijn het die ons onlangs als eersten weer bezochten. Het betreft onze goede vrienden Roland & Frans. Ze zaten aan boord van het eerste vliegtuig dat vanuit Nederland weer met toeristen naar Alicante vloog. In een bomvol toestel, als ik hen mag geloven. Ze zaten ruim twee uur met een mondkapje op en dat is  geen sinecure.

De meeste vrienden stellen hun vliegreis nog even uit. We kennen er velen die staan te popelen om weer van hun vakantiehuis onder de Spaanse zon te komen genieten maar toch kijken ze de kat uit de boom als het om vliegen gaat. De luchtverversing en de filters van een vlieger zullen in orde zijn maar hoe gedisciplineerd zijn passagiers? De reisbranche zal er alles aan doen om besmetting aan boord te voorkomen maar 100% garantie bestaat niet. Het RIVM stelt dat de kans klein is dat veel mensen in een vliegtuig worden besmet maar je zult maar net bij dat kleine groepje behoren dat wel ziek wordt.

Sommigen oefenen thuis met het langdurig dragen van een mondkapje, anderen zijn druk met het plannen van een autorit met de veiligste stops. Is dat reizen van internationaal hotel naar internationaal hotel? Of kun je beter van kleine B&B naar B&B reizen? Vanwege nieuwe besmettingshaarden in Noord-Spanje (Gallicië en Catalonië) moet er wel wel worden gezigzagd. Daar werden getroffen gebieden weer compleet van de buitenwereld afgesloten. Enkelen zeggen voorlopig geen reisplannen te hebben; zelf horen wij ook tot die groep. Weggaan wordt echter aantrekkelijker nu het herfstachtig is in Nederland; het regende en stormde er afgelopen weekend. Ik heb te doen met al die landgenoten die voor het eerst gingen kamperen in eigen land. Tja. Aan elk scenario kleven voor- en nadelen. 

Ik was nerveus voor en opgewonden over de terugkeer van vrienden. Niet vanwege de mogelijke besmetting die zij in dat vliegende sardineblik zouden kunnen oplopen en konden verspreiden. Deze vrienden zou ik graag willen omarmen maar dat gingen we niet doen, besefte ik met natte ogen… Eens een watje, altijd een watje.

Dat eerste contact verliep echter gemakkelijker dan verwacht. We zwaaiden de poort open, zij stapten binnen, we deelden een voetveeg, gebruikten de fles met handgel en zo was de kop eraf. Ik kan je met de hand op het hart verklaren dat Spanjaarden die elkaars aanwezigheid lange tijd moesten missen, dat anders doen. Héél anders. Mijn liefje en ik waren al enkele malen deelgenoot van zo’n ontmoeting. Zij vallen in elkaars armen en kussen ongebreideld, ondanks de nieuwe omgangsregels. Dat is een van de grote verschillen tussen Noord- en Zuid-Europeanen.

Het samenzijn met onze vrienden was er niet minder plezierig om. De mannen vlogen binnen zodra Spanje’s landsgrens voor toeristen openging. Hun vakantiehuis met zwembad moest namelijk verhuurgereed worden gemaakt. De eerste gasten (Belgen) zouden zich dat weekend melden en in huis en op het terras moest nog het een en ander gebeuren om dat goed te doen verlopen. Ze laten veel over aan hun sleutelhouder en beheerder maar niet alles. De gasten trokken inmiddels in het vakantiehuis, de mannen vertrokken naar een sporthotel op een golfbaan. Iedereen blij, wij niet in de laatste plaats.

We begonnen met een drankje en hapje aan de bar en verplaatsten ons daarna naar een koeler gedeelte van het terras; daar waar de oostenwind af en toe voor een prettige bries zorgde. We zaten er tot laat in de avond en het was ouderwets gezellig. De tijd vliegt in goed gezelschap.

De grootste jongen in de Aardbeistraat

Die ochtend deed ik alle boodschappen voor een driegangenmaaltijd. Het voorgerecht was een beproefd recept uit kookmagazine Delicious (bimi en groene asperges met tonnatosaus), het hoofdgerecht was een Indiase groentencurry met tika masala kip, het dessert bestond uit een zomerse syllabub van Yvette van Boven. We reizen weliswaar niet in de lucht maar wel op het bord. Voor het toetje waren zomerkoninkjes het hoofdbestanddeel. And guess what? Bij supermarkt 1, 2 en 3 was geen aardbei te vinden. Nul, nada, noppes!

Een tekort aan plukkers, denk ik. Dit soort werk wordt in Spanje door arbeidsmigranten gedaan. Het zouden vooral Oost-Europeanen zijn die de aardbeien van het land halen. Mochten zij, net als de buitenlandse toeristen, het land nog niet in? Dit fruit komt uit de omgeving van Huelva (Andalusië), de fruit- en ook groenteschuur van het land. De producenten van rood fruit werden extra hard geraakt door het stricte huisarrest en de daarmee samenhangende reisrestricties. Slechts 40% van de beschikbare oogst werd -naar verluidt- geplukt. Tijdens die drie maanden greep ik echter nooit mis; nu dus wel. 

Wat we thans ook zien gebeuren, is dat terugkerende arbeidsmigranten uit Zuid-Amerika covid-19 met zich meebrengen en in dit land nieuwe besmettingshaarden veroorzaken. Het was verbijsterend te lezen dat men passagiers uit die landen niet test op de internationale luchthaven Barajas (Madrid). Dat noem ik penny wise or pound foulish... of gewoonweg: oliedom. 

Een alternatief toetje met ander fruit was snel bedacht. Ook voor kokosmelk, een onmisbaar ingrediënt voor Indiase curry, moest ik een extra ronde doen. In Spaanse supermarktketen Consum bracht men recent veranderingen aan. Een groot gedeelte van de groenten staat inmiddels in glazen vitrines, de kopzijdes van gangpaden werden gemoderniseerd. Een personeelslid lichtte toe dat sommige producten daarom tijdelijk niet voorradig zijn. Het volledige assortiment keert terug maar niemand weet precies wanneer. (Ook bij Lidl bleek het product onvindbaar.) De aanhouder won echter.

Ondanks de haperende start lukte het de kok om iets voedzaams en lekkers voor de neus van de grote jongens te zetten, al zou je dat na hun eerste reacties niet geloven. Frans was snel na het voorgerecht al vergeten dat we zojuist een voorafje aten en Roland deed mijn langzaam bereide groentencurry in de pruttelende pan af als groentesoep. Van je vrienden moet je het hebben. Maar wie had als eerste zijn bord leeg nadat het hoofdgerecht werd geserveerd? Juist: Roland. Op de voet gevolgd door Frans die nog nèt tijd had om te zeggen hoe lekker hij het vond. Om vervolgens voor een tweede keer op te scheppen.

De blogtitel suggereert dat er ook kleine jongens in onze vriendenkring zitten. Dat klopt als een bus! Afgelopen weekend videoappten we eveneens met de kleine jongens van Bali. Nu Yuda & Damai formeel aan hun schoolvakantie begonnen, bedachten wij een project dat we aan hen voorlegden. Vonden ze het leuk om wekelijks een Engelstalige presentatie van 5 minuten te houden over een onderwerp naar keuze? Hun antwoord was eensluidend bevestigend. Yuda, de oudste van de twee, sprak over zijn nieuwe middelbare school. Damai somde op waar de nieuwe fiets in de familie zoal uit bestaat. Kleur, lengte, hoogte, wieldoorsnee, overgenomen van de technische brochure die met het  transportmiddel van zijn grote broer werd meegeleverd. Wel alles in het Engels, dat wel. Zijn tweede keer ging over het maken van saté. De liefde gaat kennelijk ook door een kleine mannenmaag!

Yuda gaat volgend schooljaar naar de eerste klas van de middelbare. Vanwege het virus zal het nog even duren voordat de deuren openzwaaien voor de nieuwe lichting maar hij werd inmiddels officieel aangemeld en ingeschreven. Hij gaat wederom naar een tweetalige school (Engels en bahasa Indonesia). We hopen het ooit te gaan merken. Deze vervolgopleiding staat onder auspiciën van de lokale universiteit. Het motto van de school is ‘leren voor een betere toekomst’. De nadruk wordt gelegd op het bevorderen van intelligentie, integriteit en aanpassingsvermogen van de leerlingen. De beide dochters van de eigenaren van het resort in Noord-Bali waar wij de afgelopen jaren verbleven, waren ook leerlingen op deze school en die kwamen goed terecht! We maakten in de loop van de tijd feestjes mee met hen en hun schoolvrienden en waren aangenaam verrast door hun gedrag, omgang en uitstraling. Dat wekt vertrouwen voor Yuda’s toekomst. 

Tijdens zijn eerste presentatie wist deze puber met overslaande stem te melden dat alle klaslokalen van airco zijn voorzien, evenals de bieb, en dat er overal op het terrein gratis wifi is. Zijn tweede voordracht ging over Saraswati Day, de dag waarop Hindoes leren en educatie in het algemeen vieren. We snappen zijn enthousiasme. Kleintjes worden groot!