Huismussen

Dit voorjaar las ik een aardig artikel in de Volkskrant, de krant die afgelopen weekend werd verkozen tot mooiste krant van Europa, over wat je in eigen tuin kon doen om vogels te verleiden en bekoren. Dat was destijds niet tegen dovemansoren gezegd. Een van de dingen die we sindsdien doen in navolging, is het dagelijks opruimen van de bar. In een hoek van de tuin staat een kleine ijzeren standaard in de vorm van een tulp met daarin een glazen bakje.  

Nadat we dagelijks het drinkwater verschonen en het bakje wekelijks in de vaatwasser zetten, kwam er een stroom van bezoekers op gang die er tot de dag van vandaag een borrel komt drinken. Het zijn met name mussen die hier in groten getale de tuin bezoeken. Maar wie de huismus niet eert, is de havik niet weert! Inmiddels leggen we af en toe ook wat broodkruimels of overgebleven –zaden op de rand van de plantenbak. We zijn blij dat we hier nog veel mussen zien. In Nederlandse steden verdween deze Passer domesticus bijna geheel uit het straatbeeld. In de afgelopen 25 jaar verdween daar de helft van de mussenpopulatie.

Gisteren maakten we een uitje naar natuurpark Lagunas de La Mata y Torrevieja, onder de rook van Torrevieja. We rijden er al minstens 15 jaar wekelijks langs maar zetten nooit eerder een stap in het gebied. Onlangs las ik op de website van de plaatselijke vogelvereniging dat er veel valt te zien. Dat wilden we weleens zelf onderzoeken. De grote camera werd opgeladen, zelf was ik dat ook. Een eenvoudig uitje als dit is voor huismussen als wij momenteel een hoogtepunt.

In zijn recente autobiografische memories, ‘Het beloofde land’, schrijft Barack Obama over Afghanistan: “soms wandelde ik na zo’n marathonsessie naar het tuinhuisje bij het Oval Office om een sigaret te roken en de stilte te ervaren. Dan voelde ik de knopen in de spieren van mijn rug, mijn schouders en mijn nek, een teken dat ik te veel zat maar het zei ook iets over mijn gemoedstoestand.”

Nu wil ik mij geenszins vergelijken met Obama maar zijn klachten leken verdraaid veel op de mijne! Tijdens de eerste golf kreeg ik last van pijn diep in de bilregio; die straalde uit naar heup, knie en voet. Het ontstond toen ik tijdens de stricte lockdown drie maanden lang rondjes liep op eigen terras en daarvoor een ontelbaar aantal onnatuurlijke draaien maakte. Er ontstond een hardnekkige knoop (trigger point) in mijn Piriformis-spier. Daardoor raakte bovendien een zenuw in dat gebied flink geïrriteerd. Dat leidde tot pijn van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, de paracetamols waren niet aan te slepen. Op de schouderbladen op de bank was de enige plek waar ik het uithield. Ik werd er behoorlijk sjagrijnig van. Tja. Je moet van je blog geen klaagmuur maken maar van je hart ook geen moordkuil. Het bleek inderdaad niet alleen fysiek. Was dit dan zo'n typisch geval van coronastress? De klachten verdwenen op enig moment door rust maar kwamen onlangs in alle hevigheid terug.

Het uitstapje naar La Mata was een poging om zelf even de status van huismus af te schudden en iets ontspannends te ondernemen. 

Zitten is vanwege de aandoening geen pretje en zitten in een autostoel (die ik normaliter zeer comfortabel vindt!) al helemaal niet. Maar we gingen. Na vijf minuten had ik al spijt van het initiatief… Maar we zetten door en parkeerden de auto niet veel later achter de begraafplaats van het gebied. Het natuurpark blijkt dit jaar 20 jaar te bestaan. We waren zeker niet de enige wandelaars.

Het park, dat een gebied van 3.700 hectaren bestrijkt, bestaat uit een roze en een blauwe lagune die ongeveer 60% van het gebied beslaan. Volgend jaar zal worden gevierd dat het land 700 jaar geleden door de Kroon aan de stad werd gegeven als visgebied. Vanwege het hoge zoutgehalte (de salinas, ofwel de kant van de roze lagune) werd dat plan echter snel verlaten. De zoutmeren doen deels dienst als zoutwinningsgebied. In het park vind je typisch Meditterane bebossing als de Kermes-eik en de Aleppo-den; ik zag zelfs eucalyptusbomen?! Ik keek mijn ogen uit. Er komen circa 100 vogelsoorten voor in dit gebied, onder andere de flamingo, fuut, kluut, grauwe kiekendief en havik. 't Is wonderlijk dat we dit bijzondere gebied zo laat ontdekten... 

Lopen ging voor geen (kilo)meter maar de inspanning werd beloond: terwijl we over de lagune uitkeken vanuit onze eigen bubbel, dook eerst een valk op die voor onze neuzen biddend boven het blauwe water bleef hangen. Niet veel later werd mijn aandacht voor deze kleine roofvogel verlegd naar een grote broer of zus. Ik denk dat het om een kiekendief ging maar de precieze soort kon ik (nog) niet achterhalen. Met grote slagen vloog het dier over de lagune, langzaam uit het zicht verdwijnend.

In het park was het ook een komen en gaan van wandelaars in kerstuitdossing. Grote en kleine groepen. Opeengepakt in de uitkijkpost voor de foto. Hoezo anderhalve meter afstand? Aan het feit dat delen stiltegebied zijn, heeft menig Spanjaard evenmin een boodschap. Nou ja, we hebben allemaal behoefte aan dit soort uitjes, samen of alleen. Het leuke idee van mijn liefje om na het parkbezoek aan de boulevard van La Mata te gaan lunchen, waardeerde ik maar kon ik niet steunen. Teveel pijn. Ik strompelde naar de auto terug en was blij later weer op de schouderbladen op de zachte ligbank te kunnen neerzijgen. Met rust en veel geduld -meer dan mij lief is, meer dan waarover ik beschik- moet het goed komen. Wel met mooie vogelplaatjes voor mijn neus. I ❤ birds!