Muchacho

We hadden het zo graag anders gedaan vandaag! Het is de verjaardag van goede vriend Roland. Hij en zijn partner verblijven momenteel in hun vakantiehuis; zijn kapsalon in Nederland mag toch niet open. Hier zijn ze om te golfen in de zon, vrienden te bezoeken en samen te eten. Hij viert geen bijzondere leeftijd maar het is wel een bizar jaar waardoor deze jaardag lang memorabel zal zijn, vermoed ik...

Gedurende hun verblijf hier ging door golfen een dikke streep, mogen we elkaar niet meer thuis bezoeken en samen eten kunnen we helemaal op onze buik schrijven. Acht handen op een schamele buik. Allemaal door covid-19 dat recent oplaaide in deze regio. Niet zo’n klein beetje, de coronabesmettingen klotsen inmiddels tegen de plinten op, helaas.

Roland is een goede kok en dat weten we al jaren. Toen we onlangs nog wel mochten samenkomen, verbaasde hij ons als koekenbakker 2.0! Er stonden drie pannen op het vuur en zonder met zijn ogen te knipperen, bakte hij in een voortdurende stroom de mooiste pannenkoeken van mijn leven. Ik keek gefascineerd toe naar deze goedgeoliede machine (met bier en een snufje zout). De koeken van Roland sloegen alles; zowel in aantal als in smaak. En de manier waarop!  Hij flipte ze stuk voor stuk suksesvol om, hoog in de lucht, zonder naar de pan te kijken. Als een volleerd barman die met flessen jongleert voor de lekkerste cocktails. Mijn beperkte bijdrage aan dat spek-takel (!) was het flinterdun snijden van een appel. We kregen er nog twee mee naar huis voor de lunch van de volgende dag. Zelfs toen waren ze nog heerlijk. 

In aanloop naar zijn verjaardag vroeg ik wat hij wilde eten op die dag. Wij zouden hem namelijk op een feestelijk thuismaal trakteren. Er is (bijna) niets leuker dan koken voor vrienden. Hij had trek in chili con carne. Dat maakt zijn liefhebbende man nooit voor hem omdat Frans niet van bonen houdt. Hoe kun je nu niet van bonen houden? vroeg ik in oprechte verbazing aan zijn lieffie. Een bonenschotel hoeft echt geen weke massa te worden, als je de juiste bonen maar gebruikt. Al lieten we de Nationale Dag van de Boon net achter ons (6 januari), dat was voor mij hét moment om een Mexicaans menu voor Bonestaak en zijn Bulletje te gaan bereiden.

Frans is evenmin liefhebber van paprika dus die zou ik separaat bereiden en serveren als bijgerecht. Bovendien zou ik het gebruik van jalapeños, de hete groene Mexicaanse peper die niet mag ontbreken, matigen want mijn liefje kan niet al te pittig eten. (Tja, onze partners en hun culinaire kuren...) Dit zou het menu worden: chili con carne, guacamole met nachos, pico de gallo, jicama-komkommer en sinaasappelsalade met chilivinaigrette, avocadosalade met blauwe kaas en pepitos, gegratineerde groentewraps met kip en empanadas met verse ananas en kaneel als toetje.

In het januari 2021-nummer van kookmagazine ‘Delicious’ dat ik onlang van vriendin Bernadette ontving, las ik een stap-voor-stap recept voor Mole Poblano, de wereldberoemde saus uit de historische stad Puebla (zuid-oost Mexico). Het is een mengsel van noten (pistache en amandelen), zaden (sesam en pompoenpitten), diverse soorten pepers, rozijnen, specerijen (komijn, kaneel, anijszaad), bloem, rijpe banaan, ui en knoflook, pure chocolade en kippenbouillon. Het gerecht is tamelijk bewerkelijk maar daarvoor heb ik nu ruim de tijd.

Want het feestje mag niet doorgaan van de regionale autoriteiten. De jarige houdt het verrassingsmenu tegoed, voor als we samen weer iets mogen ondernemen. Volgens de nieuwe regels mogen we vandaags zelfs niet samen op een bankje in het park vertoeven. (En ga aan een patrouillerende Spaanse politie-agent maar eens overtuigend uitleggen dat we toch echt van dezelfde LGBTIQ-familie zijn!) Ik denk dat we de verjaardagskado’s voor de keukenprins maar bij de poort van zijn kasteel neerleggen, aanbellen en vervolgens hard de straat uit rennen. Guttegut, wat een gedoe…

Roland studeert Spaans met taalapp Duolingo, net als wij. Onlangs feliciteerde ik hem met het behalen van zijn 365ste aaneengesloten oefendag met Duo. We hebben lol in leren en regelmatig gaat ons gesprek over deze taal die we onder de knie proberen te krijgen.

Vandaar dat onderstaand gedicht wel aan hem is besteed. Een man loopt in een donkere, stille straat. Een straat waaraan geen deuren grenzen, wel overal dorre bladeren. Hij struikelt, valt en staat weer op. De ik-figuur wordt gevolgd maar als hij omkijkt: niemand. Een fantoomspel, vol met melancholie...

"The poetry of Octavio Paz", schreef de Spaans-Mexicaanse dichter en literatuurcriticus Ramon Xirau eens, "does not hesitate between language and silence; it leads into the realm of silence where true language lives."

Dit gedicht werd in 1963 geschreven. Het is van de Mexicaanse dichter Octavio Paz Lozano (1914-1998). Paz werd geboren in de omgeving van Mexico-Stad. Op 17-jarige leeftijd publiceerde hij zijn eerste gedicht. Hij was een verklaard voorstander van de Spaanse Republiek, tegen het fascisme van generaal Franco. Hij verbleef meermalen in Spanje, waar hij contact legde met intellectuele medestanders. Belangrijke poëziebundels van zijn hand zijn getiteld ‘Tussen de steen en de bloem’ en ‘Het labyrinth van eenzaamheid’. In 1945 trad Paz toe tot de Mexicaanse diplomatieke dienst. Hij werd ambassadeur in landen in bijna alle hoeken van de wereld. Voor zijn oeuvre ontving Paz in 1990 de Nobelprijs voor Literatuur. Hij overleed in Mexico-Stad op 19 april 1998. 

Felíz Cumpleaños, Rolando!

La calle (De straat) 

Es una calle larga y silenciosa.

Ando en tinieblas y tropiezo y caigo

y me levanto y piso con pies ciegos

las piedras mudas y las hojas secas

y alguien detrás de mí también las pisa:

si me detengo, se detiene;

si corro, corre. Vuelvo el rostro: nadie.

Todo está oscuro y sin salida,

y doy vueltas en esquinas

que dan siempre a la calle

donde nadie me espera ni me sigue,

donde yo sigo a un hombre que tropieza

y se levanta y dice al verme: nadie.

In hetzelfde schuitje

Momenteel lees ik het boek ‘Evangeline’ uit 2010 van D W Buffa met veel interesse. Je kunt dit een rechtzaakdrama noemen. Ik ontdekte deze Amerikaanse auteur onlangs en downloadde inmiddels enthousiast meer boeken van hem. De in San Fransisco geboren Dudley W (1940) studeerde Rechten, promoveerde vervolgens in Politieke Wetenschappen en werkte tien jaar lang als strafrechtadvocaat. Zijn tiende roman speelt zich af in de rechtzaal, waar je je als lezer het 13de jurylid waant.

Het verhaal draait om een desastreus verlopen schipbreuk. Een rijke Amerikaan nodigt enkele van zijn evenzeer rijke en beroemde vrienden uit op een cruise. Ze maken een reis vanuit Zuid-Frankrijk rondom continent Afrika, op een zeilschip genaamd Evangeline dat zijn weerga niet kent. Voor de westkust van Zuid-Afrika komen schip en opvarenden echter in een verwoestende storm terecht. Het onzinkbaar geachte superjacht breekt in tweeën en vergaat in ijltempo. Meer dan de helft van de opvarenden verdrinkt ter plekke. De schipper, twee bemanningsleden en elf medepassagiers weten zich van de verdrinkingsdood te redden in een veel te kleine boot. Duizenden zeemijlen naar het westen afgedreven, ter hoogte van Punta Arenas (zuid-Chileens Antarctica), worden ze door een vrachtschip opgemerkt en aan boord gebracht. Slechts zes personen overleven die tocht, weliswaar als levende lijken… 

Schipper Vincent Marlowe wordt vervolgens aangeklaagd voor meervoudige moord. Men heeft zich namelijk 40 dagen lang, onder de meest barre omstandigheden en zonder water of voedsel, in leven weten te houden. Met kannibalisme. En Marlowe was degene die het dodelijke oordeel uitvoerde. 

Auteur Buffa bouwt het gerechterlijke gevecht tussen de openbare aanklager en zijn getuigen en de aangeklaagde en zijn sublieme verdediging heel knap en meeslepend op. De grote vraag die boven de bladzijden hangt, is in hoeverre een mens mag gaan om te overleven. Het is uiteindelijk aan de lekenjury om te bepalen of de beschuldigde een echte keuze had en of de keuze die hij maakte, de kleinste of de grootste van twee kwaden was. Een groot aantal morele dilemma’s passeert de revue: wat is goed en slecht, hoe verhoudt het individu zich tot de gemeenschap. Boeiend!

Ik vond het beeld van een te vol bootje met verzwakte opvarenden, stuurloos dobberend op een uiterst woelige zee, een toepasselijke metafoor voor de tijd waarin wij leven. Wij zitten al bijna een jaar lang in een covid-19-pandemie en krijgen daar nog eens Britse, Zuid-Afrikaanse en Brazilaanse varianten bovenop met alle nieuwe bedreigingen vandien. De boei die ons, bijna-drenkelingen, wordt toegeworpen, brengt wellicht niet de redding waarnaar we zo hunkeren. Dat de vaccins geen immuniteit bieden tegen alle varianten, dat het vaccineren te laat begint en veel langer duurt dan goed voor ons is. De beslissingen die onze leiders onder deze barre omstandigheden nemen, staan voortdurend onder druk. Het is doorgaans te weinig, te laat. En hoe staat het met de eigen verantwoordelijkheid van de opvarenden? Hoe verhouden wij ons tot de ander in een gammel reddingsbootje? Survival of the fittest of compassie? Dwang of zelfdiscipline?

Iedereen zit in dit deel van de wereld nu min of meer in hetzelfde schuitje. In Spanje kregen wij vorig jaar strict huisarrest opgelegd terwijl Nederlandse burgers -in verhouding tot ons- nog veel mochten. De besmettingscijfers liepen eind vorig jaar/begin van dit jaar drastisch op in het Vaderland waardoor meer en scherpere maatregelen nodig werden die stricter uitpakten dan hier: alle horeca en andere niet-essentiële winkels dicht, mondkapjes verplicht in alle openbare en overdekte ruimten; onlangs aangevuld met een drastische vermindering van het aantal toegestane thuisbezoekers (1) en een avondklok vanaf 21:00 uur. Dat is ongekend strict voor een land dat vorig jaar begon met een intelligente lockdown.

Het instellen van een avondklok had in Nederland nogal wat voeten in de aarde. Het parlement ging niet direct mee in het voorstel voor deze maatregel. Naar verluidt, deed dat ongemakkelijk terugdenken aan de spertijd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik bedacht mij dat de overgrote meerderheid van de huidige Nederlanders die niet meemaakte. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat Spanjaarden zo'n 'toque de queda' kende onder het recentere regime van Franco (1939-1975). Men accepteerde hier vorig jaar zonder al te veel gemor de noodzaak van een avondklok. 

De besmettings-, ziekenhuisopname- en sterftecijfers in onze autonome regio Valencia liep in die periode achter op Nederland en andere Spaanse regio’s. We waren er blij mee. De vrijheden rond Kerst en Driekoningen bleken echter te zwaar te drukken op de meeste Spaanse schouders. We kwamen recent met een doodsklap landelijk in de top3 van slechts presterende regio's terecht. Ziekenhuizen liggen hier nu voor 80% vol met coronapatiënten, er zijn reeds enkele noodhospitaals opgezet en triage zou al aan de orde van de dag zijn. Tja.

Er zijn er twee boos in Huize Barefoot... Als brave borsten zijn we diep teleurgesteld in de medemens - overigens niet alleen die in Spanje. Wij leven samen in een veilige bubbel, af en toe vormen we tijdelijk bubbels met onze voorzichtige vrienden Frans & Roland, Joan & Ben en onze Deense buren Jan & Bente. That’s it. We houden ons bewust verre van de rest. We weten waarom: gezond blijven en gezond houden.

Nieuwe maatregelen volgden hier ter voorkoming dat de derde golf hoger piekt: alle horeca -wederom- potdicht en handhaving van de avondklok. Golfen mag niet meer, tot groot verdriet van menige vriend uit Nederland. Aanvankelijk zou ook thuisbezoek van vrienden (d.w.z. niet-familieleden) niet meer zijn toegestaan. Het regiobestuur vroeg de landelijke overheid toestemming om dat besluit te nemen. Dat akkoord bleef uit maar het is niet uitgesloten dat de maatregel er alsnog komt. Het regiobestuur zoekt nu naar een legale manier om die maatregel door te drukken omdat de nood zo hoog is. 

Volgende week verjaart een lieve vriend hier. Mijn liefje en ik verzinnen al scenario’s buiten de deur voor wanneer we hem en zijn partner niet meer thuis mogen ontvangen of bezoeken. We zouden dat besluit erg betreuren... 

In mijn eerste en tweede Vaderland gaan we nu dus op vergelijkbare wijze de boot in. Ik ben solidair met degenen die hun steentje, net als wij, bijdragen aan het tot staan brengen van deze nare coronacrisis. De meeste kennissen en vrienden met vakantiehuizen aan de Costa Blanca volgen het nieuws over Spanje via de Nederlandstalige sites Spanje Vandaag en INSpanje. Beide websites vermelden dat zij het laatste nieuws uit Spanje brengen. Mijn ervaring is dat dit niet altijd zo is. In eerste instantie niet per se maar uiteindelijk wel, zou ik zeggen. Het is ook wel lastig om met al die regio’s de bomen nog door het bos te zien. Wij volgen die sites ook maar halen onze info bij voorkeur uit de eerste hand, uit Spaanstalige landelijke en regionale kranten.

De Spaanse overheid kondigde onlangs aan dat er geen buitenlandse toeristen welkom zijn totdat 70% van de Spaanse ingezetenen is gevaccineerd. Spanje vaccineerde tot nu toe rond één miljoen personen (van de in totaal bijna 47 miljoen inwoners). Bijna 16.000 mensen zouden de tweede injectie al hebben ontvangen, zo las ik in El País. De zomer van 2021 kunnen Spanjeliefhebbers wel vergeten... 

Het vaccineren loopt achter op schema dus dat zou betekenen dat het nóg langer duurt voordat de grenzen weer opengaan. In de afgelopen dagen verschenen berichten dat 150 burgemeesters en ander overheidspersoneel in de regio Valencia zich ruim voor hun beurt lieten vaccineren; soms inclusief hun familieleden. Bovendien zouden vaccins ongebruikt blijven door onbruikbare injectienaalden. Dat zijn geen vrolijk stemmende gegevens. Het goede nieuws is (en blijft?!) dat de huidige regering in Spanje verklaarde geen strict huisarrest à la 2020 meer te steunen, wat er in de toekomst ook gebeurt. Daaraan houd ik mij vast. Als een drenkeling aan een reddingsboei... Nederland vaccineerde overigens tot nu toe slechts 100.000 personen, op een bevolking van ruim 17 miljoen.

Vriendin Bernadette en ik namen ons voor op papier weer gezamenlijke reisplannetjes te maken voor na vaccinatie, om te proberen zo het dreigende psychische dal te ontstijgen. When they go low, we go high. Om de moed erin te houden, hing ik onlangs een wereldkaart op in de keuken. Ik gaf mijn liefje een dartpijl en vroeg haar te gooien. Op de plek waar haar pijltje terecht zou komen, zouden we dan, na vaccinatie, op vakantie gaan. Deze (na)zomer verblijven we dus drie weken achter de koelkast... 

Deze grap ontvingen we via Whatsapp, de hele dag moest ik erom lachen. Het doet mij nog steeds grinniken. Dat is een andere manier om het hoofd boven water te houden.

Ondermaats... en dat was'ie!

 

Foto: James Watson (AFP)

Niet alles is ijdelheid

Mijn liefje toonde mij recent een nieuwsitem waarin een Amerikaanse influencer zijn volgers $15 per keer vroeg te betalen voor het aanschouwen van zijn ontblote bovenlichaam. Jawel, dat hoorde ik goed. Ze draaide het scherm van haar telefoon naar mij toe en daar zag ik een gebronzeerd, gespierd lichaam met een gestileerde mannenkop erboven. Geen idee op welk sociaal medium hij zijn koopwaar aanbood. Het was de 17de eeuwse Britse dichter Alexander Pope die eens zei dat iedereen net zoveel ijdelheid heeft als het hen aan verstand ontbreekt.

Eerlijk gezegd, was ik regelmatig jaloers op mensen die konden leven van hun digitale aanwezigheid; of het nu om een blog of een andere presentatie op internet ging. Tegelijkertijd realiseer(de) ik mij dat ik mijn ziel niet aan de duivel wens te verkopen. Toen ik in 2008 met bloggen begon, kreeg ik van Google regelmatig de vraag of ik wilde adverteren. Daarvoor zou ik dan geld ontvangen. Ik heb mij er nooit door laten verleiden, had bovendien niets met merken. Ik wilde vrij zijn om te bloggen over dingen en kwesties die voor mij belangrijk waren en zijn. Daarin wil ik niet worden geremd door commercie. Nooit spijt gehad van die beslissing. Je moet ook wel heel veel volgers hebben om er rijk van te worden!   

Onlangs las ik in de Volkskrant een interview met de eerste lifestyle blogger-avant-la-lettre van Nederlandse bodem. Het gaat om de nu 36-jarige Nalden; zijn echte naam is Ronald Hans. Hij begon in 2005 met bloggen over producten die hij destijds tof vond. Hij schreef onder andere over Apple en Nike maar plugde ook whiskey en sneakers. Grote merken doken er weldra bovenop; zij verdienden aan hem en hij aan hen. Op zijn 24ste reed hij in zijn droomauto, een Lotus Elise. Hij stopte in 2010 met bloggen.

Sinds 2009 is Hans tevens mede-eigenaar van WeTransfer. Dat programma gebruik ik regelmatig, net als maandelijks circa 70 miljoen anderen. (Over volgers gesproken...) Het delen van grote bestanden online is niet per se sexy maar ideeënman Hans en compagnon Beerens boden adverteerders een nieuw, stijlvol concept dat ze ‘pretty sales’ noemden. Paginagrote reclames door creatieve professionals ontworpen, in plaats van spuuglelijke banners die over je scherm vlogen. Ook dit trok weldra grote klanten en investeerders aan. Hans zou thans, naar verluidt, 45 miljoen euro’s op zijn bankrekening hebben staan. Het internetbedrijf wil binnenkort naar de beurs. Dan wordt er ongetwijfeld een fikse som bijgeschreven.

Impact hebben op de wereld bleek zijn belangrijkste levensdoel te zijn. Hans zegt in het interview over een soort grootheidswaan te beschikken die daarbij leidend is. Eeuwige roem nastreven is niets anders dan ijdelheid, volgens een bekende Franse filosoof van wie ik de naam vergat. Alle zonden der wereld komen overigens voort uit de grootste der zonden: ijdelheid.

Blogger Nalden stelde zichzelf doelen, ik had dromen. Een eigen dak boven het hoofd, kunnen wonen aan zee, leven in een zonnig klimaat en ver reizen waren er een paar van mij. Wat hij en ik delen, is dat we de liefde van ons leven wilden vinden. Hans wilde tevens vader worden en financieel afhankelijk zijn voor zijn dertigste levensjaar. Dat alles lukte en dat gun ik hem van harte.

Zelf zette ik mijn zinnen nooit op rijk worden. Wellicht was mij dat gelukt als het een diepgevoelde ambitie was geweest? Dat zal altijd een goed bewaard geheim blijven. Ik ben iemand met een brede interesse en veel hobby’s dus focussen op slechts één aspect is mij wezensvreemd. Zelfs mijn werk beschouwde ik regelmatig als hobby. Dat het een intellectueel uitdagende baan moest worden die mij een grote mate van vrijheid zou verschaffen, stond hoog op de wenslijst. Ik leefde niet om te werken (wel andersom).

Deze foto werd genomen tijdens de tweede vakantie van mijn liefje en mij, in de zomer van 1990. Destijds ging ik voor het eerst met mijn eigen surfplank op pad. Die kocht ik nadat onze eerste gezamenlijke vakantie in een onverdeeld Joegoslavië (1989) goedkoop uitpakte. We verbleven op een leuke camping aan de Côte d’Azur. Daar stond ik elke dag op de plank, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Dit plaatje zit in een van de papieren fotoalbums uit die tijd. 't Is dat er tegenwoordig geen consultant of andere professional aan mij verloren gaat; anders had ik het beeld niet gepubliceerd. Even dacht ik erover een Doneer-knop op mijn blog te plaatsen. Voor €15 per klik zou je mij dan, met ontbloot bovenlichaam, rechtop kunnen zien staan… Ik zag ervan af, al was het niet vanwege preutsheid. 

Goede doelen bedienen of de wereld willen redden met het eigen lichaam, is inmiddels een bekend verschijnsel. Vorig jaar rond deze tijd was er een Australische influencer die geld wilde ophalen voor hulp aan mensen die huis en haard verloren in ongekend hevige bosbranden. Dat lukte haar door het aanbieden van naaktfoto’s van zichzelf. Zo haalde ze een half miljoen Ozzie dollars op.

Jezelf in je nakie tonen om daarmee persoonlijk te profiteren van de opbrengst, lijkt een nieuw hoofdstuk te zijn in het Dikke Boek van Superbia. Deze nieuwe trend komt uit Bananenrepubliek Amerika. Zal die overwaaien? 

Dat en meer besprak ik laatst op een zonnig terras met buurman Jan, vader van het Deense fotomodel chilie (72). Zij is niet de jongste van ons gezelschap maar fotogeniek is ze als geen ander. Ze heeft snorharen op haar bovenlip maar verwijdert die voor geen goud, heeft harige poten, ruikt af en toe uit haar mond maar vanwege haar charme kun je eenvoudigweg niet bij haar wegblijven. In haar aanwezigheid zijn, is dé uitzondering op de anderhalvemetersamenleving. Ook zij laat zich ongegeneerd maar gepast op de gevoelige plaat vastleggen, met haar zoete snoet..

Down Under lijkt eveneens een frisse wind te waaien want daar hebben ze comedienne Celeste Barber (1982)! Tijdens de genoemde bosbranden van vorig jaar in New South Wales plaatste Barber op Facebook een foto van een spookachtig lege huiskamer van haar schoonmoeder, omgeven door een oranjerode gloed van een aanstormende vuurtornado. Daarmee deed ze een beroep op de compassie van haar volgers. Met die eenvoudige maar impactvolle foto zamelde ze in minder dan 24 uur 10 miljoen Ozzie dollars in. Ik kende haar tot dan toe vooral van haar übergrappige parodieën op ijdeltuiterige Instagrammers. Een mens moet zichzelf niet al te serieus nemen, inderdaad. 

Hierbij nog ééntje dan uit Barbers ‘Vain’-serie. Dat zwarte balkje op de foto van de bovenste mevroi slaat werkelijk alles!

 

 

Koud om het hart

Foto: Juan Medina (voor REUTERS)

Nondeju wat was het koud hier! In Spanje bereikte de barometer dagenlang kouderecord op kouderecord. Dat blijkt voort te komen uit een Sudden Stratospheric Warming (SSW), een bijzonder verschijnsel in de meteorologie. De temperatuur in de stratosfeer (de luchtlaag tot op 50 kilometer hoogte) neemt plotseling toe waardoor op de grond ijzige temperaturen kunnen ontstaan. Dat koufront kreeg hier zelfs een vrouwennaam: Filomena. En zij zei geen sorry!

De sneeuwgrens daalde in rap tempo naar 600 meter hoogte en in het hoge noorden, rondom Madrid en op de zuidelijke hoogvlakten viel veel sneeuw. Heel veel. Meer dan er op die plekken in de laatste 50 jaar viel. De bijgevoegde foto is van de Plaza Mayor in de hoofdstad. Ik zag flimpjes van bekende en onbekenden Spanjaarden, met wegglijdende busjes en enthousiaste kinderen die sneeuwballen gooiden. Het leverde schitterende plaatjes op maar ik ben blij die dans te ontspringen.

Onze vriendinnen in Zürich konden deze week op één dag rekenen op een pak sneeuw tot wel 50 centimeter. In Nederland valt vandaag hier en daar een beetje sneeuw en komt gladheid voor. Positivo’s hopen op een Elfstedentocht in Friesland. Aan de Costa Blanca kregen wij kortstondig te maken met wind van stormkracht en flink wat neerslag. Het regende twee volle dagen achtereen; een unicum. De grote regenmeter in de tuin kon de hoeveelheid water nèt aan. Vanwege de kilte haalden we onze wollen truien uit de mottenballen. Mijn liefje kreeg een dag later last van allergische verschijnselen. Ze had waterige ogen en ook haar neus liep voortdurend over. Zodra ze het wollen kledingstuk uitdeed, verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Net als buiten. Sindsdien schijnt de zon en pakken we de draad van zitten in de zon weer op. Gisteren wees de thermometer in de auto 19 graden Celsius aan. 

Onlangs moest ik naar het ziekenhuis voor een medische controle. De weg ernaartoe was uitgestorven. We konden met een mondkapje voor de ogen de vele rotondes op de route nemen zonder schade op te lopen of te veroorzaken. We verklaarden die stilte aan de hand van recentste maatregelen in buurprovincie Murcia. Daar scherpte het regiobestuur de coronamaatregelen recent aan. In sommige steden in die provincie zijn alle restaurants en bars inmiddels gesloten. Thuisbezoek mag nergens meer. De besmettingscijfers liepen fors op door sociale omgang op de nationale feestdag van Driekoningen. Deze stijging was dus te verwachten.

In de autonome regio van Valencia lopen de besmettings- en overlijdenscijfers eveneens op maar men kondigde nog geen nieuwe verscherping aan. De restaurants zijn hier 's avonds gesloten maar zijn wel open voor de lunch. De deuren van de horeca gaan om 17:00 uur dicht. We hebben al geruime tijd te maken met een avondklok; die van ons staat momenteel op 22:00 uur (tot 6:00 uur 's ochtends). Ik begrijp de ophef in Nederland niet over een dergelijk besluit... Daar houd je je toch aan?! Zo moeilijk is dat niet. 

Wij besloten onszelf recent te trakteren op een lekkere lunch bij een van onze favoriete restaurants: The Fish Bowl. Toen wij daar spontaan binnenstapten, wachtte ons een teleurstelling. Het restaurant was volgeboekt, we konden er niet meer bij; dat geldt overigens voor de komende weekenden. Ik ben blij voor eigenaar en chef Peter maar vond het jammer voor onszelf.

We weken uit naar een restaurant in de hoofdstraat van onze eigen woonplaats. Restaurant Los Caracoles (De slakken) is eigendom van een Belgisch-Spaanse familie. We waren er al lange tijd niet geweest en -spoiler alert- komen er voorlopig niet terug; al begon het bezoek aardig. We zaten in een rustig hoekje van het restaurant. Een dagmenu dat knikkers kost, lekker glaasje wijn erbij, mooi etiket op de fles, voldoende aandacht van het personeel. Wat wil een mens nog meer?! Dat ga ik nu vertellen...

Ten tijde van ons hoofdgerecht kwam er echter dermate veel volk binnen dat het onprettig werd. Personen aan de tafel achter ons, hijgden in mijn nek. Zo voelde dat tenminste. Daarom stelde ik aan mijn liefje voor ons toetje en kopje koffie te laten schieten en op te stappen. Zo geschiedde. De dochter van de eigenaresse bood wel haar excuses aan voor de situatie maar dat verminderde het ongemak niet. Horeca mag hier binnen maar 30% van de oorspronkelijke bezetting gebruiken maar daar hield dit restaurant zich bepaald niet aan. Dat is weliswaar begrijpelijk als het water je als ondernemer aan de lippen staat maar in het tweede jaar van de coronapandemie, met de derde golf in Spanje, valt dat niet goed te praten, wat mij betreft. Ons zien ze daar niet meer. Misschien wel nooit meer. (De gerechten waren nogal eenvoudig en niet erg goed.)

Een heel andere ervaring viel ons recent te beurt bij restaurante El Pony, in dezelfde plaats als waar The Fish Bowl is gevestigd, Dehesa de Campoamor. Ik ga nog eens vragen waar die naam vandaan komt. Dit 100% Spaanse restaurant, met tenminste twee generaties in de bediening, is ons al lange tijd bekend maar wij hadden er een beeld bij dat minder aantrok. We besloten er deze keer binnen te stappen. We hadden namelijk iets te vieren.

Ik parkeerde de auto in de straat, vóór een oude, klassieke Mercedes. Toen ik uit de voorruit keek, zag ik een Spaansogende man opstaan en met veel belangstelling mijn actie volgen. Hij bleek de eigenaar van het Duitse goggomobil te zijn. Toen ik uitstapte, stak ik mijn duim naar hem omhoog. Hij stak zijn eigen duim naar mij omhoog toen ik even later het terras opliep. Ik vroeg hem allervriendelijkst maar met een glimmerdje in mijn ogen wat hij dan had verwacht?! ¡Hombre! Ik kan toch inparkeren! Dat was een leugentje om bestwil... Het loopt weleens niet zo gesmeerd als deze keer. Deze kwieke oude man zei dat zijn auto onlangs door iemand met minder stuurkunst was geschampt, hij liep daarbij schade aan zijn geliefde voertuig op. Tja. Mannen en hun auto’s… 

Dit Spaanse restaurant, dat voorheen was uitgerust met ouderwetse, zware houten meubels, bleek inmiddels te zijn gerenoveerd. Het had nu een moderne, lichte uitstraling, de kaart was uitgebreid en alleraardigst. Met zelfs enkele gerechten of ingrediënten die ik niet eerder uitprobeerde. Leuk! De tafels stonden op prettige afstand van elkaar, de zon scheen mooi over ons damasten tafelkleed. Met leuk publiek, mooie kunst(vormen) aan de muren en onder andere onze eigen huisrosé op de kaart. Het was daar goed toeven. De Spanjaard van de Mercedes zette zich met echtgenote even later achter ons aan een tafel in het restaurant. Op gepaste afstand. Zij blijken overigens dagelijkse klanten te zijn. Wij komen er ook graag terug, zodra we weer iets hebben te vieren. Met of zonder vrienden.

Zo rustig en leeg als de route naar het ziekenhuis was, zo overvol was het er binnen. Nondeju again! We hebben in onze directe woonomgeving twee relatief grote ziekenhuizen; eentje daarvan is een privéziekenhuis. Het andere ziekenhuis moest onlangs alle reguliere onderzoeken, ziekenhuisopnames en operaties voor onbepaalde tijd uitstellen vanwege het grote aantal covidpatiënten. Ons ziekenhuis QuirónSalud ging daarom functioneren als overloop.

Het parkeerterrein stond vol auto’s, de ontvangsthal zat boordevol mensen. Stoelen staan daar op anderhalve meter afstand van elkaar maar ze waren allemaal bezet. Je moet een nummertje trekken voordat je je, met een afspraak, bij de behandelend arts kunt melden. Terwijl ik op mijn beurt wachtte, zag ik op een groot tv-scherm twee berichten langskomen die mijn interesse hadden. De eerste is dat je in dit ziekenhuis een PCR-test kunt laten afnemen tegen een kortingsprijs; je betaalt er nu geen €125 maar €98 voor en krijgt binnen 24 uur uitsluitsel. Bovendien kun je je daar kennelijk op eigen initiatief laten vaccineren (zij het dat het op voorschrift van een arts moet). Dat verraste mij. Binnenkort wijd ik er een telefoontje aan. 

In een vleugel op de begane grond is nu een balie geopend voor zogenaamde ‘Outpatients’, personen die uit een ander ziekenhuis naar hier zijn doorverwezen. De rij voor die balie begon in de gang waar mijn dokter consult houdt en liep door tot ver in de volle ontvangsthal. Nog nooit zag ik het daar zó druk! Nu vind ik het al niet prettig om in coronatijd naar een ziekenhuis te gaan maar als het dan ook nog zo druk is, is het helemaal geen pretje.

Er zat niets anders op. Net als veel andere personen met serieuze klachten stelde ik dit artsenbezoek te lang uit. Nu was het ook nog eens zo dat de arts die ik recent bezocht, mijn dokter niet was tot dan toe. De mijne (b)leek te zijn vertrokken zonder bericht. De man die ik aantrof, is ouder en nogal gezet, spreekt zeer rap Spaans en draagt een baard onder zijn mondkapje. Hij was niet onaardig maar het was even wennen.

Hij trok en duwde aan mijn pijnlijke been totdat ik bijna tegen het plafond zat. Kortom: hij wist de vinger op de zere plek te leggen. Vervolgens stelde hij twee acties voor. Ik zou een röntgenfoto en echografie moeten ondergaan. Zo kan zowel bot als weefsel van dichtbij worden bekeken waarna een betere diagnose kan worden gesteld. Al die handelingen konden volgende week op één dag worden verricht, gevolgd door een nieuw consult.

Hij rekende echter niet met drukte van zijn werkgever. Volgende week kan ik er namelijk niet terecht. Te druk. Ik wacht wederom rustig mijn beurt af, liggend op de bank. De kou is hier weer uit de lucht. De dagen beginnen merkbaar te lengen, de zon klimt dagelijks hoger aan het firmament, de lucht warmt langzaam maar zeker op. Als ik binnenkort weer op de been ben, gaan we een mooie, vroege lente tegemoet. De beroemde Britse kunstenaar David Hockney (1937) ziet het goed en zegt het mooi: “Do remember they can’t cancel spring”. De wereld zit weliswaar op slot maar dit jaargetij hou je niet tegen!

Let Your Freak Flag Fly

Illustratie: Johannes Leak

Vriendin Bernadette mailde mij onlangs, met een vette knipoog verstopt in haar bericht. Blogde ik recent dat ik het nooit meer over Donald Trump zou hebben, ging de aller-aller-slechtste president van de Verenigde Staten ooit, helemaal los in een toespraak en op sociale media. Zul je net zien! Zijn levensgevaarlijke teksten hadden de bestorming van het hart van de Amerikaanse democratie tot gevolg en de dood van vijf mensen. Nu heeft deze vreselijke man waarover ik niet meer blog dus ook bloed aan zijn handen. Maar ik blijf trouw aan mijn belofte: geen blog is meer aan hem gewijd. 

Wat een enge types zag ik door het beeld lopen! Ivanka, Trump’s robotdochter en wellicht troonopvolger in de politiek (over haar mag het nog wel!) , noemde deze agressievelingen in een tweet “patriotten”. Dat was geheel in lijn met de eerdere opmerking en tweet van daddy die gewapende rechtsextremisten -die ook in Charlottesville de dood van een persoon op hun geweten hadden- “fine people” noemde. Dat was voor mij het definitieve bewijs dat psychische stoornissen in de hele familie voorkomen. Dat stelde klinisch psycholoog en nicht van Trump vorig jaar overigens al overtuigend vast in haar spraakmakende boek. DAnon zei dat hij hield van de opgehitste meute die het Capitool uit zijn naam bestormde. Hij noemde ieder van hen “very special”. 

Het is vandaag Peculiar People Day. De beste vertaling van dit bijvoegelijk naamwoord ‘peculiar’ anno 2021 is eigenaardig. Dat woord stamt uit het Latijn, van peculiaris (iets speciaals). Het begrip dook voor het eerst op in de 15de eeuw. In de loop van de tijd kreeg het de betekenis van ongewoon en ongebruikelijk. Lezend over deze dag vernam ik dat het vooral is bedoeld om mensen die er anders uitzien en zich anders gedragen, in het zonnetje te zetten. Op zich geen verkeerd streven.

“The Peculiar People Day was designed to celebrate those who are just a little out of sync with everyone else.”

De website beweert dat veel goeds in de wereld voortkomt uit mensen die niet helemaal synchroon lopen, uit personen die ietsje uit het lood lopen en tegendraads zijn. Loopt een man met de Amerikaanse vlag op zijn gezicht geschminkt, Germaanse symbolen op zijn blote bovenlichaam getatoeeërd en een hoofddeksel van bont en lange bizonhorens op zijn kop een beetje uit de pas? Just a little?

De persoon in kwestie komt uit Arizona (een staat in het zuidwesten van Amerika) en noemt zichzelf de Sjamaan van QAnon. Deze anonieme ‘Q’ zou een overheidsbeambte zijn die op een heilige missie is tegen een wereldwijd kwaad. Het gaat over een rechtsextreme complottheorie waarbij een wereldelite de coronapandemie bewust over ons, eenvoudige burgers, afriep. Die elite zou zich tevens schuldig maken aan grootschalig kindermisbruik, aan moord en satanische rites. De sjamaan is oorspronkelijk van Indiaanse afkomst en trad in de eigen gemeenschap op als traditionele genezer. Gooi al die elementen in de mixer en je krijgt een Jake shake. 

Iemand “peculiar” noemen die een watermeloen op zijn hoofd draagt, lijkt mij oké. Het wordt een ander verhaal als je iemand zo betitelt die dezelfde watermeloen op het hoofd van een medemens tot moes wil slaan. Het oordeel over Sjamaan Jake laat ik dan ook graag aan jou over. Het gaat mij er als blogger niet om individuen aan de schandpaal te nagelen. Bloggen over uiterlijkheden van anderen is sowieso geen hobby van mij. Er wordt op sociale media al teveel drek over mensen en instituties uitgestort. De wereld wordt daar niet beter of mooier van. 

Een dag als vandaag is bedoeld als waardering voor mensen die niet aan de norm voldoen maar wel hun steen(tje) bijdragen aan een betere wereld. Ik zou overigens niet weten wat, in dit verband, de norm is en hoe een normaal mens eruitziet. Uit eigen ervaring weet ik dat de sociale norm vaak door de omgeving of de heersende cultuur wordt bepaald. (Zelf paste ik vroeger evenmin in het perfecte plaatje maar daarvan werd de wereld op zich niet beter, denk ik.)

“A peculiar person is someone who refuses to accept things as they are. They challenge established ideas and overturn conventions that are sometimes thousands of years old.” Aldus de bedenkers van deze dag.

In de afgelopen jaren benoemde ik af en toe een held in een oudejaarsblog. Ik ben er de persoon niet naar om te dwepen maar ik heb wel voorkeuren. Nationale en internationale verdedigers van mensenrechten, ultracreatieve personen van de Letteren en andere Schone Kunsten, uitvinders, gedreven natuurbeschermers, kampioenen van duurzaamheid, superslimme wetenschappers… ze dwingen veel respect af met hun daden en bedenksels. En de meesten van hen maken de wereld een beetje beter of mooier. 

In mijn blog van 31 december jongstleden schreef ik er bewust niet over (er was immers al genoeg te melden) maar in het licht van vandaag wil ik alsnog enkele helden noemen. Neem Diederik Gommers, hoogleraar en intensivist in Rotterdam. Doordat hij in de media vraagtekens plaatste bij de doeltreffendheid van het corona- en vaccinatiebeleid van de overheid werd de aanpak aangescherpt. Hij sloeg alarm toen de besmettingscijfers te snel opliepen, trad op in populaire praatprogramma’s om zijn visie aan een breed publiek toe te lichten. Niet voor niets ontving hij onlangs de Machiavelli-prijs voor zijn positieve bijdrage aan de communicatie tussen politiek, overheid en burgers. Diezelfde prijs viel ook hoogleraar Virologie Marian Koopmans te beurt. Zij is eveneens een constante bron van kennis en inzicht. Beiden zijn nogal eigenzinnig, bepaald geen doorsnee medici; ze houden altijd de rede en het maatschappelijke belang voor ogen. Daar wordt iedereen die luistert, beter van. 

Of neem de vorig jaar overleden rechter Ruth Bader Ginsburg die altijd de vrouwenzaak voor ogen had als zij vanuit haar hoge troon rechtsprak. Of de ex van Jeff Bezos (baas van Amazon), MacKenzie Scott, die bijna al haar geld aan wereldwijde goede doelen schenkt. Net als Bill & Melinda Gates doen. Of Stacey Abrams, oprichter van Fair Fight, de mensenrechtenorganisatie in Georgia (VS) die ervoor zorgde dat heel veel zwarte mensen weer konden gaan stemmen.

Of de Nederlandse Floortje Dessing, de reislustige programmamaker die prachtige tv maakt over bijzondere mensen in binnen- en buitenland. Vaak peculiar people... Of Jacinda Ardern, minister-president van Nieuw-Zeeland, die als strenge maar rechtvaardige moeder haar land -zo goed als- vrijwaarde van corona. Mijn eigen(zinnige) liefje mag niet in dit rijtje ontbreken. In een lastig jaar van almaar thuiszitten wenste ze mij elke ochtend van 2020 met een lieve glimlach een goede morgen, ook na een vervelende avond.

Zo kan ik nog een hele dag doorgaan. Ieder van hen buitengewone mensen! Dus let your Freak Flag Fly vandaag. maar wel vreedzaam, alsjeblieft.

 

Nepkoningen

Het is vandaag de dag van Driekoningen, de drie wijzen uit het Oosten. Mijn liefje en ik halen de kerstboom hierna weg, bergen kerstballen en andere versieringen op. Niet voor volgend jaar; dan hoop ik weer elders in de wereld te vertoeven. In Spanje betekent vandaag allereerst een vrije dag voor alle werkenden. Er werden gisteren in onze autonome regio nieuwe, verscherpte coronamaatregelen aangekondigd die per morgen ingaan. De avondklok gaat nu naar 22:00 uur en de restaurants moeten om 17:00 uur hun deuren sluiten. Ook de scholen gaan morgen weer open. 

Op deze nationale feestdag eet men hier Roscón de Reyes, een krans –vertaling van het Spaanse woord corona (!)- met kandij en zoete vulling of een amandelstaaf in ronde vorm. Tenminste één miljoen van dit soort taarten zou vandaag worden gegeten. Vooral jonge Spaanse kinderen kijken uit naar Los Reyes Magos. Normaliter worden in het ganse land optochten gehouden waarbij de drie wijzen worden binnengehaald en de kinderen worden getrakteerd op snoepgoed. Vanwege corona gebeurt dat nu bijna nergens. Er zullen hier en daar wel drie koningen door de straten lopen maar kinderen zullen hen door ramen of vanaf balkons moeten aanschouwen.

De avond voorafgaand aan deze dag zetten Spaanse kinderen hun schoen, zoals kids in Nederland dat een maand eerder deden. Net als het Sinterklaasfeest in de Lage Landen discussies oplevert, zo bestaan die hier ook. Een van deze koningen is zwart (Balthasar). Tot voor kort werd hij vertolkt door een zwart geschminkte witte man. In Madrid begon men als eerste met een werkelijk zwarte koning van Afrikaanse origine.

Kennelijk kent ook de eetbare Driekoningenkrans een lange traditie: in de tweede eeuw voor Christus zou iets dergelijks al in gebruik zijn bij de Romeinen, ter ere van de god Saturnus. Destijds bestond de taart uit vijgen, dadels en honing. Die bevalt mij op het gehoor beter dan de versies die je hedentendage in de winkels ziet liggen. Vanwege aversie tegen teveel suiker koop, kook of eet ik zoiet niet. Onze vrienden Roland & Frans brachten onlangs een amandelstaaf van bakkerij Tetteroo mee, een topbakker uit Laren. Met niet al te zoete amandel gevuld, knapperige korst en subtiel amandelschaafsel er bovenop. Die staaf was in één keer op. Smullen!

Volgens de traditie wordt in Spanje een boon in de roscón verstopt. Degene die de boon in zijn of haar stukje taart aantreft, wordt uitgeroepen tot Koning of Koningin van de Dag; met alles wat daarbij hoort: onschendbaarheid, belasting ontduiken, een speedboat van 2 miljoen, vakantiehuizen in zonovergoten oorden, duizenden maîtresses, op vakantie in coronatijd, een eigen golfbaan, gouden toiletpotten, gevelpanden met eigen naam in neonletters… Noem maar op!

Van echte koning naar nepheerser is een kleine stap, wat mij betreft. Dit is mijn aller-allerlaatste blog over Donald Trump. Dat beloof ik! Hoogstwaarschijnlijk plaats ik nog een uitzwaaiding op 20 januari maar dat zal dan het einde van mijn Trump-obsessie zijn. 

Vandaag wordt echter nog een spannende dag in Washington D.C. want daar worden de stemmen geteld die Joe Biden officieel tot winnaar van de afgelopen presidentsverkiezing moeten uitroepen. Niets staat de president-elect dan nog in de weg om later deze maand te worden ingezworen als de nieuwe president van de Joe Es of Ee.

Normaliter is dit een routinekwestie. De stemmen worden per staat in een gesloten houten kistje de Kamer binnengebracht. Het kistje wordt in het bijzijn van senatoren en parlementariërs geopend en de stemmen worden hardop geteld door speciale leden (zogenaamde ‘tellers’) van beide politieke stromingen: Democraten en Republikeinen. Het zijn er 306 voor Biden en 232 voor Trump. Die stemmen moeten vervolgens door alle aanwezige politici worden gecertificeerd. De president van de Senaat, Vice-president Mike Pence (onderdaan van Trump), overziet de procedure en roept aan het einde van die telling de winnaar uit. Trump legde druk op zijn tweede man teneinde iets ten faveure van zichzelf te doen. We gaan zien hoe Pence acteert.

Met de komst van Donald Trump als president ontstond er een nieuw normaal. Beter gezegd: een geheel nieuw Abnormaal. Afgelopen weekend konden we dat, dankzij de Washington Post, met eigen oren horen: een uur lang zette Trump de hoogste verkiezingsbaas in Georgia (Republikein) onder druk om nèt genoeg stemmen te vinden om daar alsnog de overwinning op te eisen. Het zijn hopelijk de laatste stuiptrekkingen van een zeer corrupte, criminele man.

Sinds de presidentsverkiezing van november hebben Trump en zijn team bijna 60 rechtzaken aangespannen om de uitslagen te betwisten, tot aan het Hooggerechtshof toe. De stemmen zouden vals zijn, Democraten hadden ‘zijn’ overwinning gestolen. Tot tweemaal toe weigerde de mannen en vrouwen van de Supreme Court, met drie van ‘zijn’ rechters, zich in deze kwestie te mengen of hem gelijk te geven. Nooit was er reden aan het kiessysteem, het aantal stemmen en de uitslagen te twijfelen.

Nu wil het geval dat een groot aantal Republikeinse senatoren en parlementariërs, onder andere uit de zes staten waar Trump dacht te gaan winnen maar verloor, vandaag uit loyaliteit aan Trump de certificering van de officieel uitgebrachte stemmen op Joe Biden zullen gaan weigeren. Als een ware Don Corleone eiste Trump in de afgelopen tijd loyaliteit van ‘zijn’ collega-Republikeinen. Een groot aantal van hen hoopt in de nabije toekomst te worden herkozen en de toorn van de teleurgestelde en boze Trump-kiezer zou ook op hen kunnen neerdalen.

Het wordt Trump’s ultieme loyaliteitstest in eigen gelederen... Iedereen zal na vandaag weten wie van zijn Republikeinse entourage verdorven genoeg is om iets dat keer op keer feitelijk en rechtsgeldig blijkt te zijn, in twijfel trekt om ‘zijn’ corrupte baas te plezieren. Dat politiek kan corrumperen, wereldwijd, weet eenieder met interesse in dit onderwerp. Trump deed daar in de afgelopen jaren telkens scheppen bovenop. Hij deinsde nooit terug voor dreigementen. Als leden van ‘zijn’ partij dat niet doen, zouden ze weleens aan de vissen in de Potomac-rivier kunnen worden gevoederd. (♫ Alles is van Don-nie ♫)

“Gebrek aan [een moreel kompas] verandert mensen in zwanendons, in veertjes die je vanuit je handpalm met een ademzuchtje iedere gewenste richting op kan blazen.” Ik vond de beeldspraak treffend en passend voor gebruik in dit blog. De passage komt uit de laatste roman van Pieter Waterdrinker (1961), getiteld ‘De rat van Amsterdam’. Ik zou het een hedendaagse, ietwat cynische schelmenroman willen noemen.

Het boek gaat over de Joodse Let Ruben Katz (met Russisch bloed) die vanuit de gevangenis terugkijkt op zijn leven. Met zijn intellectuele ouders rijdt hij in 1990 in een urinekleurige Lada de vrijheid tegemoet. Ze zijn op weg naar Israël maar stranden in Amsterdam. Het gezin bouwt daar een nieuw leven op; met veel vallen en opstaan. Terwijl moeder het verdriet om hun in Riga begraven dochter nauwelijks te boven komt en steeds verder wegkwijnt, proberen vader en zoon Katz ieder op hun manier zo snel mogelijk te integreren in het Bloembollenkoninkrijk aan Zee (Nederland). Vader Katz begint een instituut voor Duitse taal- en letterkunde, terwijl Ruben Katz na zijn rechtenstudie gaat werken voor de Nationale Armenloterij, een filantropisch instelling. Door Waterdrinker een “rattenbolwerk” genoemd. De auteur schuwt grote thema’s in deze roman niet: emigratie, ontheemding, zingeving, corruptie, liefde... Een zeer onderhoudende en soms vermakelijke pil van 480 bladzijden, geschreven door een Hollander die onder andere Russisch studeerde en al 20 jaar met zijn Russische echtgenote in Poetin’s Rossiya woont.

In oktober vorig jaar verscheen het boek ‘Authoritarian Nightmare: Trump and his Followers’ van de Amerikanen John Dean en Bob Altemeyer. Dean was adviseur van Nixon, direct betrokkene bij het Watergate-schandaal. Hij bekende destijds schuld aan obstructie van de rechtsgang. Altemeyer is emeritus hoogleraar in de psychologie en deed jarenlang onderzoek naar autoritair gedrag.

In het eerste deel van hun boek onderzoeken ze Trump’s jeugd, carrière en presidentschap. Trump’s vader was een ster in het intimideren en controleren van anderen. De zoon bleek te aarden naar zijn daddy. Zelf vertoont hij nu alle kenmerken van een dominante, autoritaire leider. “A type who desires personal power; thrives on inequality; cheats to win; and is amoral, bullying, vengeful, exploitive, mean-spirited and manipulative.” De auteurs stellen vervolgens dat “Donald Trump would be nothing but a Twitter troll” zonder zijn gevolg. Deel 2 van het boek gaat over de eigenschappen van zijn gevolg, de Trump-aanhangers.

Altemeyer ontwikkelde tijdens zijn academische carrière onder andere de RWA-schaal, een aanduiding voor Right Wing Authoritarianism. (Je kunt je eigen gevoeligheid hiervoor op het web testen.) In de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw werden Amerikaanse politici van beide zijden voor het eerst aan zo’n test onderworpen. Daaruit kwam naar voren dat Republikeinen bijna allen significant hoger scoorden op deze schaal dan Democraten. De hoogste scores werden behaald door afgevaardigden uit de zuidelijke staten.

“Trump’s base is oblivious to his unpresidential behavior, endlessly forgiving of his incompetence, and stands “ready to give Trump all the power he wants” in exchange for his promise to reverse societal change and protect them from the purported danger posed by “lawless” minorities and immigrants.” Tja.

De kans dat de actie van Trump’s Republikeinse hielenlikkers, bekend als The Mafia Brotherhood, vandaag sukses zal hebben, wordt door deskundigen als klein ingeschat. Hun bezwaren moeten namelijk worden overgenomen door de leden van beide huizen. Democraten hebben echter de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden dus de kans dat ze met hun motie meegaan, is minimaal. Bovendien heeft de voorzitter van de Senaat, de Republikein Mitch McConnell, Biden eerder -zij het laat- erkend als winnaar van deze presidentsverkiezing. Hij riep zijn collega’s in de partij op deze actie niet te ondernemen of ondersteunen. Maar ja, wie luistert er tegenwoordig nog naar rede, naar een gematigde stem?!

Vandaag zal het dus nog stormen aan de andere kant van de Atlantische oceaan. Van Trump zijn we binnenkort af, Trumpisme zal nog wel even voortduren in de Amerikaanse politiek. Dat laat ik voortaan langs mij heen gaan. Ook dat is een belofte!

Afgelopen weekend las ik een mooi interview met programmamaker, China-deskundige en verwoed vogelaar Ruben Terlou in de Volkskrant. Aanstaande zondag begint zijn nieuwe 7-delige reisserie op NPO2 (20:20 uur), getiteld ‘De wereld van de Chinezen’. Deze keer reist hij niet door China maar gaat hij op zoek naar Chinezen in het buitenland. Ik werd groot fan van zijn vorige programma’s dus ik zal steevast voor de buis zitten. Op de VPRO-site las ik dat hij onder andere dissidente Chinezen opzoekt in Madagaskar die groot fan blijken te zijn van Trump. Terlou raadt ons, Westerlingen, aan een draai van 180 graden te maken. We maakten ons druk over de tweets van de Amerikaanse president. “Maar alsjeblieft, draai 180 graden, open je ogen en kijk naar het Oosten.” 

En zo is ook deze blog dan weer rond. 

Ik kan haar dromen

 

Een nieuw jaar begint voor mij nogal beladen. Vandaag is namelijk de sterfdag van mijn vriendin Nelly. Zij overleed op 2 januari 2009 aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. Sindsdien sta ik ook als blogger stil bij deze dag. Afgelopen jaar was ze vaker dan gewoonlijk in mijn dromen. Vanwege de lockdown waren de dagen saaier dan ooit maar de nachten bleken ongekend enerverend.

In 2008 kampeerden mijn liefje en ik van april tot en met september in Kijkduin om dicht bij onze vriendin te kunnen zijn. Diederik, Nelly‘s man (en begaafd fotograaf), maakte in juni van dat jaar een fotoreportage van ons tweeën. Dat was haar idee. Het werd een dierbare herinnering. Het doet nog steeds pijn haar te moeten missen. 

Nelly was een bijzonder mens. Niet alleen voor mij.

 

Ik kan je dromen 

Ik draag (g)een foto van je met me mee
Daar durf ik openlijk voor uit te komen
Wat mensen met zo’n foto doen; geen idee
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

Ik kan je zien van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat
Er valt voor mij aan jou niet te ontkomen
Omdat je haarfijn op mijn netvlies staat
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

En als je lichaam ooit een keer niet naast me ligt
Maar bijvoorbeeld in New York, in Saint-Tropez of Rome
Dan doe ik af en toe gewoon mijn ogen dicht
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

Zelfs als je bij me weggaat, maakt dat niet echt uit
Ik heb mijn voorzorgsmaatregelen al genomen
En ik heb je zo weer terug als ik mijn ogen sluit
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

Van: Jeroen van Merwijk & Harry Jekkers 

In februari 2020 maakte cabaretier, tekst- en liedschrijver Van Merwijk (1955) bekend dat hij ongeneeslijk ziek is (uitgezaaide darmkanker). Het gaat niet goed met hem. Wat hem zal hebben geroerd, is dat hij onlangs de Edison Oeuvreprijs voor Kleinkust kreeg overhandigd. Die prijs werd in 2004 afgeschaft maar speciaal voor hem weer eenmalig in het leven geroepen. Bij hoge uitzondering, voor een uitzonderlijk mens.

Gelukkig Nieuwjaar