Doorgaan of niet?

Tenminste eenmaal per jaar vraag ik mij in alle ernst af of ik moet blijven bloggen. Er gaat veel tijd en energie zitten in die bezigheid en gelukkig grossier ik daarin. Maar een mens, zeker een boreling uit een calvinistisch land, wil die  zinvol besteden. Is bloggen wel zinvol? Zo ja, wat is die zin dan precies? En kan iets zin hebben als dat betekenisvol is voor slechts één mens? Bloggen maakt mijn leven rijker maar geldt dat ook voor de lezers van mijn blog?

Op zich vind ik het niet moeilijk maar het is wel een uitdaging om de blog interessant en relevant te houden. Ik doe het nu ruim 13 jaar en hoewel dit in mijn Westerse cultuur een ongeluksgetal is, is het dat voor mij persoonlijk niet. De verhalen vloeiden dit jaar gemakkelijker uit de pen dan in het voorgaande jaar. Toen viel er door streng huisarrest en pandemie niets te beleven en was mijn stemming navenant. Overigens werden mijn blogposts in de loop van 2019 gestaag langer. In webstatistieken las ik dat blogs met meer dan 3.000 woorden (tweemaal de lengte van deze) gemiddeld meer waardering oogsten bij hun lezerspubliek. Nu weet ik niet waar en hoe dat is gemeten en of langer dan ook zinvoller betekent.

Lezers van mijn blog moeten mijn twijfels niet persoonlijk opvatten; ik ben blij met elk van hen! Alhoewel ik met bloggen begon omdat ik houd van taal en van verhalen vertellen, maken lezers deze hobby leuker. Zinvoller ook, denk ik. Al heb ik er niet veel, ik tel mijn zegeningen. Er staat een app op mijn blog die lezersaantallen en andere statistieken bijhoudt. Mijn liefje volgt die en plaagt mij regelmatig met mijn beperkte lezerskring. Ze lijkt er een duivels plezier in te hebben dat af en toe onder mijn neus te wrijven.

77% van de wereldwijde internetgebruikers leest regelmatig een blog dus het potentieel is enorm; de meerderheid van hen leest bij voorkeur Engelstalige blogs. Er zijn volgens schatting momenteel meer dan 570 miljoen blogs te vinden op het web. In de VS alleen al zijn meer dan 32 miljoen bloggers dus de kans dat iemand op de mijne stuit, is uiterst klein. Als ik een groter publiek zou willen bereiken, wat moet ik daar dan anders voor doen? En vooral: wat moet ik ervoor laten?

Dit is mijn 1.475ste blog. Ervan uitgaande dat elke post gemiddeld vijf uur in beslag neemt, kom ik uit op een totaal van 7.375 bestede uren. Een kind in negen maanden voldragen, vraagt 6.570 uren volharding. Als dat kind dan de eerste vrouwelijke premier van Spanje met Nederlandse roots zou worden, laat je iets na maar anders…

Vragen, vragen, vragen. Maar hoe staat het met de antwoorden? Het was hoog tijd om daar weer eens op te broeden. 

13 jaar lang tenminste tweemaal per week bloggen. Is het nu welletjes? Volgens statistieken beginnen de meeste bloggers omdat ze er hun werk van (willen) maken. 24% van hen doet het, net als ik, als uiting van hun creativiteit. Voordat ik ging bloggen, hield ik mij bewust afzijdig van sociale media omdat ik mij tegen onzin en al te veel negativiteit wilde beschermen. Nieuwsgierigheid naar de wereld om mij heen was en is groot maar ik vermoedde dat er weinig goeds kon komen van apps als Facebook en Twitter. (Wel ben ik Whatsapp-gebruiker, ook een Facebook-familielid.) Ik ken mijzelf, ik meen ook de medemens een beetje te kennen.

Onlangs legde een ex-medewerkster van Facebook, data-analiste en sindsdien eveneens klokkenluider Frances Haugen, een explosieve verklaring af over het bewust niet optreden tegen misinformatie, haatzaaien en politieke onrust op dit miljardenplatform. Wat goed zou zijn voor het publiek is zeker niet goed voor het bedrijf en daarom grijpt men niet in. De bestaande algortimes zijn heilig. Baas Zuckerberg weerspreekt dat, in alle toonaarden. Tot op de dag van vandaag sta ik achter mijn besluit.

Mijn liefje is waarschijnlijk de trouwste bloglezeres maar ze staat niet altijd te popelen om mijn nieuwe hersenspinsels tot zich te nemen. Dat snap ik, veel onderwerpen kom dagelijks langs in Huize Barefoot. Meestal weet ze, soms in detail, waarover de eerstvolgende blog zal gaan. Waarom zou je die dan nog lezen? Nou, omdat ik het haar vraag! Wie mijn grootste fan is, weet ik niet; die persoon moet zich nog melden. Er is een handjevol vaste bloglezers op een aantal plekken in de wereld en die gedachte maakt deze bezigheid zeker leuker. Ik mag dan niet van sociale media houden, een sociaal dier ben ik ontegenzeggelijk. De laatste tijd denk ik als blogger ook regelmatig aan lezers van jongere generaties die zich in de toekomst via blogs al lezend een beeld kunnen vormen van deze tijd.

Vlogs en podcasts zijn hip en soms informatief en vermakelijk maar ze zijn niets voor mij. Ik geef de voorkeur aan schrijven en geschreven teksten. Nieuwe ontwikkelingen op bloggebied, zoals de functie van clicktotweet, werken niet omdat ik geen Twitteraccount heb. Het zij zo. Als je A zegt, moet je ook B zeggen. Naast het schrijven beleef ik lol aan het bedenken van een toepasselijke blogtitel, het uitwerken van een onderwerp en het kiezen van bijpassende illustraties. Mijn blog wordt ook vaak benut als platform voor eigen foto´s. Twee vliegen in één klap.

De Nederlandse documentairemaker Cherry Duyns zei ooit dat hij de wereld wilde spiegelen in een dauwdrup. Dat vind ik mooi gezegd. Hij legde het kleine verhaal vast om aan de hand daarvan het grote, wereldse te duiden. Als blogger doe ik regelmatig een poging in die richting. Op een dusdanige manier en met taal waarin een ander zich kan herkennen of erdoor wordt geprikkeld. Het is wellicht niet veel maar het is alles wat ik heb te bieden. Soms voel ik mij als blogger een journalist of een aspirant-schrijver, vaker een columnist.

Recent las ik het derde boek van de Ierse auteur Sally Rooney (1991) uit, getiteld ‘Beautiful World, Where Are You’. Rooney wordt wel “the first great millenial novelist” of de “Salinger for the Snapchat generation” genoemd. In haar suksesvolle romans beschrijft ze het leven van mensen van haar leeftijd en daarmee werd ze de chroniqueur van haar generatie. Hoofdpersoon Alice, niet per ongeluk auteur van prijswinnende literaire romans, zegt in het boek dat het huidige systeem van literaire productie helemaal fout is want het voert auteurs weg van het normale leven. Ze stelt dat, als ze eerlijk over hun eigen leven zouden schrijven, niemand hun boeken zou willen lezen. Hun vele weekendjes weg, de veelvuldige bezoeken aan hun New Yorkse uitgever, de krantinterviews, fotoshoots, altijd uitverkochte boeklezingen, regelmatige copieuze diners in sterrenrestaurants, en meer van dit soort zaken. Alice is van mening dat de hedendaagse Euro-Amerikaanse roman de realiteit van de gewone aardse sterveling niet weet te pakken. ‘The novel works by suppressing the truth of the world [..].’ Voor Rooney gaan het persoonlijke (het intieme) en het ideologische hand in hand en dat vind ik erg goed aan haar romans.

Elk blogonderwerp is mijn eigen keuze, als blogger bepaal jij wat interessant is om te schrijven en wat niet. Ideeën zijn er doorgaans genoeg, het gaat erom ze toe te passen en tot iets zinvols te smeden. Soms kan ik niet om een onderwerp heen. Dan bepaalt de actualiteit het onderwerp van de dag. Ik schuw het op- en uitzoeken van wetenswaardigheden nooit. Het web is immers een rijke bron en is er altijd, voor iedereen. Je moet feiten wel van nepnieuws kunnen onderscheiden. Bovendien is bronvermelding heilig, zeker voor mij als ex-academica.

Hoofdpersoon Zwanet Vrauwdeunt zegt in de recentste roman van Neêrlands meersterverteller A.F.Th. van der Heijden (‘Stemvorken’) dat het haar de reputatie als erudiet zal kosten maar ze heeft het nooit een schande gevonden om iets digitaal op te zoeken. ‘Het verlangen om iets wetenswaardig op te zoeken komt tenslotte uit mezelf, en ik zuig wat ik vind op in mijn eigen metabolisme van zinvolle en zinloze kennis.’

Het ei is gelegd: er zijn meer voors dan tegen... Voorlopig ga ik dus door met bloggen. Alles welbeschouwd, is dit nog een té leuk tijdverdrijf om definitief af te zweren. Zelfs met kleine leeskring!