Berichten van de Bali boys

Het nieuwe jaar begon zonder probleem al nam mijn liefje, CFO van de familie, de beslissing dit jaar afscheid te gaan nemen van onze Spaanse bank. Ruim 22 jaar geleden begonnen we hier bij bank A en inmiddels zijn we zes of zeven overnames verder; gestrand bij een bank die wij zeer klantonvriendelijk vinden. Deze bank haalt automatisch geld van onze rekening zonder toestemming noch vooraankondiging voor diensten die we niet nodig hebben of wensen. Deze bank heeft een tak voor internationale klanten die administratieve kosten in rekening brengt voor niets-nada-noppes. Wij zijn er he-le-maal klaar mee. Dat het geplande afscheid veel administratieve handelingen vergt, is onvermijdelijk. (Kasian.) Ik steun de sie-ef-oo waar ik kan. De eerste mails aan instanties schreef ik al, namens ons. Verder gaat het hier goed. 

Dat kan niet worden gezegd van enkele van onze lieverdjes in Bali. Varen (nummer 3) brandde zijn kuit aan een bloedhete brommeruitlaat. De ervaren reiziger weet dat Aziaten, en zeker Balinezen, evenwichtskunstenaars zijn op de tweewieler. Moeder Elsa en vader Ketut zetten als bestuurders met groot gemak vier kinderen voor en achterop hun brommer. Doorgaans gaat dat goed totdat het fout gaat. Het overkwam Yuda ook toen hij peuter was. Varen kreeg koorts door de brandwond en had veel last van zijn aangetaste pootje. Kasian.

Yuda, de oudste van het stel (ofwel nummer 1), berichtte ons dat hij van middelbare school gaat veranderen. Hij wordt ingeschreven bij een school dichter bij huis. Als argument werd gebruikt dat moeder in haar eentje niet meer alle logistiek aankan. Dat begrijp ik maar het heeft nogal wat consequenties. Nummer 1 zit op een school in het westelijke deel van Singaraja, nummer 2 (Damai) zit op een school in het binnenland van Singaraja. Beiden worden daar dagelijks door hun moeder achterop de brommer gebracht sinds de scholen weer open zijn. Dat is op behoorlijke afstand rijden van elkaar. Nummer 3 en 4 gaan nog niet naar school; ze zijn drie en twee jaar oud. Elsa heeft een baan in een verhuurvilla en brengt haar jongste twee naar haar ouders in de buurt als er gasten zijn. Zij functioneren dan als kinderoppas. Die ouders zijn echter gestart met de bouw van een huis voor hun oude dag, op hun geboortegrond in Patas, een vissersdorp aan de Balizee dat nóg verder weg ligt dan Singaraja.

Het wordt de taak van de oudste om voortaan dichter bij huis naar een  middelbare school te gaan. Elsa behoeft voor hem dan niet meer naar en van school te rijden. Ik vrees dat hij dan meer op zijn kleinste broertje en zusje moet gaan passen… Ik moest vaak slikken toen Yuda het ons afgelopen weekend tijdens een videosessie meedeelde. (Zijn moeder hield zich wijselijk op de achtergrond.) Mijn liefje en ik hielden onze monden potdicht tegen hem; het is immers niet zijn idee en bovendien lijkt hij er minder probleem mee te hebben. 

Wij zeggen al drie jaar tegen moeder Elsa dat de (niet per se voorziene) komst van nummer 3 en 4 in het gezin niet ten koste mag gaan van nummers 1 en 2. Yuda & Damai zijn zelf ook nog kinderen en moeten zo lang mogelijk kind kunnen zijn. Ik kreeg dan ook een slechte smaak in mijn mond toen ik Yuda die woorden hoorde uitspreken. Bij mijn liefje, haar overkwam hetzelfde als oudste in haar gezin toen ze nog een kind was, kwam stoom uit de oren. Dat was precies waarvoor we al geruime tijd bang waren. Corona maakte het niet beter. Maar we moeten het loslaten. Het gezin leeft op duizenden kilometers afstand, wij gaan voorlopig niet die kant op en bovenal: het is hun leven. De beide ouders zijn verantwoordelijk voor hun gezin. 

Toch viel Yuda´s boodschap rauw op mijn dak. De 14-jarige in kwestie heeft het hart op de juiste plaats, is dol op zijn broertjes en zusje, heeft een verzorgende inborst en gedraagt zich tot dusver als een gezeggelijke puber. Hij is waarschijnlijk de enige die geen last heeft van de op handen zijnde verandering. 

Zijn lagere school was een tweetalige internationale school (waarop zijn broer Damai nu ook zit), op Montessori-leest geschoeid. Dat gaf hem een goede basis en een beetje voorsprong op de gemiddelde leerling in Indonesië. De middelbare school waarop hij thans (in het tweede jaar) zit, is gelieerd aan een plaatselijke universiteit met goede naam dus we hadden hoop dat hem dat een extra zetje in de goede richting zou geven. Door corona zat hij in de afgelopen twee schooljaren echter nog geen drie maanden fysiek in de schoolbanken dus veel hechting en vrienden bracht hem dat tot dusver niet. Nu gaat zijn moeder hem hoogstwaarschijnlijk aanmelden bij een openbare staatsschool in de buurt.

Ik realiseer mij dat mijn reactie meer zegt over mij dan over iets of iemand anders. Honderden zoniet duizenden leerlingen gingen Yuda voor in dit schooltype maar ik heb nu eenmaal niet zo´n heel hoge pet op van het Indonesische onderwijs. Dat neemt niet weg dat ik blij ben dat er zoveel kinderen in de archipel (50 miljoen!) gratis naar school kunnen. Het Indonesische systeem is sterk gericht op drillen en nazeggen en niet op zelfonderzoek, nadenken en formuleren. Educatie betekent alles voor mijn liefje en mij. Wij willen onze kids in Bali het beste in het leven meegeven. 

Nu is Yuda geen studiebol, school lijkt hem niet erg te boeien al komt hij goed mee en kreeg hij tot dusver nooit een onvoldoende op zijn rapporten. In onze ogen zou hij een uitstekende schoolmeester kunnen worden. Hij is immers zeer sociaal en geduldig en kan goed met kinderen omgaan. Zo´n beroep zou hem een goede toekomst bieden in een regio van het eiland van de Goden waar fatsoenlijk en zinvol werk niet voor het oprapen ligt... We hebben weleens geprobeerd dat zaadje bij hem te planten maar het is soms lastig hoogte te krijgen van wat hem werkelijk bezighoudt. Voetbal is momenteel het enige dat hem ècht boeit. Hij droomt van een carrière in die sport en van een transfer naar het buitenland. (Hij zou ook een uitstekende sportleraar zijn!)  

We gaan volgen hoe dit verdergaat. Wat we soms ook van Elsa denken, ze is een liefhebbende en vaak verstandige moeder. En Yuda moet überhaupt maar eerst  Junior High School (SMP) met goede cijfers zien af te ronden. Inmiddels weten we dat het gaat om de middelbare school waar ook Elsa en haar oudere zus Jenny ooit leerlingen waren. Dat is een zekere vorm van geruststelling. Bovendien lichtte moeder toe dat op die eventueel nieuwe school al klassikaal les wordt gegeven (face to face) en dat vindt zij heel belangrijk voor haar oudste zoon. Daarmee zijn we het eens. 

Tijdens deze berichten kwamen ook positief nieuws voorbij. De jongste van het gezin (Santiya) vierde haar tweede verjaardag, net voor Kerst. Damai (nummer 2 die volgende maand 11 jaar wordt) vertelde ons dat hij correspondeert met een Indonesisch meisje uit Sulawesi. Hij stuurde ons een foto van zijn penvriendin. Clara stond met een zachte maar slimme blik op een gepimpte foto. Zijn grote broer meldde met een boeventronie dat er af en toe al bijzondere emoji´s (hij vormde een kus en maakte het bijpassende geluid) over het scherm van zijn broer rollen. Van je broer moet je het hebben! Damai krijgt binnenkort zijn eerste vaccininjectie. Zijn lagere school is de enige in de wijde omgeving die klassikaal onderwijs geeft; het is nog wel parttime maar het pakt goed uit voor onze kleine vriend!  

Het andere vervelende nieuws is dat Ketut (vader van het gezin), werkend aan boord van een Amerikaans cruiseschip dat momenteel in Cubaanse wateren ligt, tien dagen in quarantaine moet omdat zijn hutgenoot positief testte op corona. Ik ken de personeelshutten aan boord van deze schepen; niet bepaald groot. En dan blijkt er in het stapelbed boven of onder jou iemand te liggen die volop omikron uitademt. Ketut testte zelf tot nu toe negatief. Gelukkig verblijft hij in een gastenkamer. (Het schip is slechts voor de helft gevuld met betalende gasten.) De scheepsarts gaf hem medicijnen voor de bestrijding van een mogelijke luchtweginfectie. De middelen worden gebruikt in een vroeg stadium van deze coronavariant. Hij zei ons bang te zijn voor die pillen. Kasian. Ik denk dat hij meer heeft te vrezen van corona!

Maandenlang was er geen vuiltje aan de lucht aan boord maar afgelopen week begon het fout te gaan. Tenminste vier cruiseschepen werden onlangs weggestuurd van aanloophavens in het Carabisch gebied; hun passagiers mochten niet van boord vanwege besmettingen. Het aantal cruises dat momenteel wordt gedwongen de route te wijzigen, steeg. Hoe fraai het gebied ook is en hoe leuk cruisen kan zijn, momenteel zou ik nergens aan boord willen zijn. 

Ketut keert overigens volgende maand naar zijn geliefde Bali terug. Dan zit zijn eerste arbeidscontract sinds de uitbraak van deze coronapandemie erop. Ik zou denken dat hij als huisvader voor de kleintjes kan zorgen? Tja.