Boeddha in de duinen

Wist je dat Jupiter voor een groot deel van 2022 samen met Neptunus in Vissen staat? Dat gaat veel spiritualiteit en zelfinzicht brengen! Als we ons emotioneel goed voelen, hebben we meer positieve gedachten en daar wordt een mens niet slechter van; zeker niet in het derde jaar van deze coronapandemie. 

Dit is een greep uit een Trending bericht dat mijn liefje mij onlangs doorstuurde. Het was afkomstig van de website Inspirerend Leven, geschreven door een vrouw die van elk sterrenbeeld de vooruitzichten voor het nieuwe jaar beschreef. Zo iemand noem ik geen waarzegster want ik betwijfel of deze uitspraken waar (kunnen) zijn. Het ging mijn liefje erom dat sterrenkijkers verklaren hoe verschillend we zijn. Ik behoor tot de vuurtekens, zij tot de aardetekens. Zij is nuchter en praktisch, op mij zijn tegengestelde kenmerken van toepassing. Onze sterrenbeelden zouden slecht bij elkaar passen.   

Maar ja, we leven al bijna 33 jaar samen en dat hopen we volgende maand te vieren. Tussen ons is het soms als knettersnoepgoed maar ook dat heeft zijn goede kanten, meent de ram in het gezelschap. Het geeft tevens aan hoe wij naar deze tak van sport kijken: met gerede twijfel. Dat hebben we tenminste met elkaar gemeen. Ik hecht geen geloof aan wekelijkse horoscopen en leef er niet naar maar soms lees ik zo´n tekst weleens. Uit nieuwsgierigheid. Spiritualiteit is zeker geen taboe in Huize Barefoot. We hebben ieder onze eigen manieren en momenten van zen-zijn. Vogels kijken, zwemmen in zee, lezen, samenzijn met haar en vrienden. Dat maakt mij blij en hopelijk op termijn (hoe lang heb ik nog?) een beter mens. Langdurige innerlijke rust staat in de sterren geschreven. Beter gezegd: dat staat lichtjaren ver weg. Ik doe het ermee.

In mijn Delftse studentenhuis woonde ene Nicoline. Ze studeerde Bouwkunde aan de TU, had punkhaar en een zwaar Tukkers accent. Ze was barones, haar familie was van Hollandse landadel. Ze was altijd bezig met het trekken van iemands jaarhoroscoop. We gaven onze geboortedatum en, indien voorhanden, ons precieze geboorteuur en daarmee ging zij voortvarend aan de slag. Dat deed ze voor iedere medebewoner, dus ook voor mij. Toen mijn horoscoop klaar was, gingen we er goed voor zitten. Zij voorspelde onder andere dat dag X een heel bijzondere voor mij zou worden. Daarom sprak ik op de betreffende avond in een studentencafé af met degene op wie ik destijds verliefd was. Het werd inderdaad een bijzondere avond. Die werd echter ruimschoots overtroffen door het bericht dat ik na het middernachtelijk uur thuis ontving. (Het telefoontje van mijn familie kwam eerder die avond maar ik was afwezig en niemand wist waar ik uithing.) Huisgenote en onderbuurvrouw Fleur bleef op tot ze mij de trap op hoorde stommelen. Zij bracht de ontij: mijn vader overleed eerder die avond plotseling. 

Nicoline had dat dus goed aangevoeld en dat bedoel ik niet cynisch. Voor zijn begrafenis dook ik een week lang onder bij mijn moeder en toen ik naar mijn eigen woning terugkeerde, vroeg Nicoline mij nieuwsgierig hoe dag X was verlopen. Ik vertelde haar wat er was gebeurd en ze trok wit weg. Haar viel niets te verwijten. Dat voorval zal ik nooit vergeten. 

Dus ja, wat maakt mij dat? Spiritueel gevoelig of juist ongevoelig? Ik geloof stellig dat er meer bestaat tussen hemel en aarde dan de mens kan verklaren. De huidige pandemie bevestigt dat wetenschap hoog in mijn aanzien staat al ben ik mij tegelijkertijd bewust van het feit dat de wetenschap niet op alles een antwoord heeft.

In de laatste week van 2021 was er elke avond een programma op tv met Joris Linssen (1966), getiteld ‘Boeddha in de polder’. Het moest een programma worden vol troost en inspiratie, om dat lastige jaar enigszins positief af te sluiten. Linssen noemt zichzelf bij voorkeur entertainer op cowboylaarzen maar hij is ook zanger van de band Caramba (Mexicaanse muziek) en presentator van populaire KRO-NCRV-programma´s. Het boeddhabeeld verving de tuinkabouter in Nederland. Hoe zit dat? In deze (korte) programmareeks ging hij op bezoek bij Nederlanders die de huidige crisis ombogen tot een positieve levenservaring. De grote vraag was: hoe komt de interesse in boeddhisme en spiritualiteit in de polder tot uiting? 

Wat mij sowieso opviel, was dat er veel mannen in het programma zaten; bekende en onbekende Nederlanders. Voetbaltrainer Gertjan Verbeek, Radio-DJ Giel Beelen, zanger Dinand Woesthoff, maar ook cabaretière Martine Sandifort en kickboxer Lucia Rijker kwamen voorbij. Ieder met hun verhalen en passies. Zijn ze echt verlicht of zoeken ze de spotlights? Tja. Linssen onderging al hun therapieën gedwee. Cacaoceremonie, Tibetaans tempelen, spiritueel kamperen, stilteretraite, de mannencirkel, een tatoeage door een Shamanistische tatoeerder, gestrekt èn kromgetrokken op de yogamat, door Nederland wandelen met een fulltime nomade, werken met een ademcoach, in slaap dommelen naast een trommelaar met oerklanken uit de natuur. De presentator was die week zelf lijdend voorwerp; hij gaf zich met huid en haar over aan de ervaringen. (Dat leidde vaak tot huilbuien…) Die oprechte overgave boeide het meest, wat mij betreft!

Door dit programma zocht ik naar een speciaal doosje dat ik terugvond in een diepe la. In mijn pubertijd verzamelde ik boeddhabeelden in allerlei materialen en afmetingen. Vooral de sereniteit van de Indiase (of Thaise) boeddha sprak mij destijds aan; de Chinese dikbuik vond ik weinig statig. Nog steeds overigens. Het is een zwart doosje waarmee ik in mijn jonge jaren goocheltrucs deed. Er zaten twee resterende boeddhabeeldjes in: een piepkleine van ivoor en eentje van zilver; beide als hanger voor een halsketting. De rest van de verzameling gaf ik in de loop van de tijd weg. Er staat nu welgeteld één kleine, liggende boeddha in huis; een overblijfsel van mijn periode in Bali. Dat neemt niet weg dat mijn liefje en ik bijna alle boeddhabeelden van Azië bezochten! In dat doosje trof ik tevens twee paar manchetknopen van mijn vader aan, uit zijn diensttijd in Indonesië. Een paar bezet met kattenogen en een van filigrain zilver; plus een roségouden zegelring waarin een kleine agaat (?) is gezet. Mijn moeder gaf die dingen aan mij na zijn (veel te vroege) overlijden. De voorwerpen hebben nauwelijks geldwaarde maar  emotionele deste meer.

Toen ik boeddha in de duinen leerde kennen, voelde ik een intuïtieve, diepe verbondenheid. Dat zit zo. Vorig jaar ontmoette ik een leuke Spaanse vrouw met haar boxer-puppy op het strand. Het dier, met natuurlijke oren en staart, zat op zijn kontje op het zand; rustig aan de lijn om zich heenkijkend. Ik voelde een klik en liep op hen af. De hond heet ‘Buddha’ en is volledig zichzelf, net als zijn wereldberoemde naamgever. Dit stel zag ik dagen later weer en dat werd wederom een leuke ontmoeting. Ik speelde met de hond, sprak een tijdje met de bazin en daarna scheidden onze wegen weer. (Ze wonen in de provincie Murcia maar hebben een fraai vakantiehuis aan de kustlijn.) Dat herhaalde zich in 2021 een aantal keren.

Wonend in een overwegend Spaanse woonwijk kreeg ik een hekel aan onopgevoede honden. Ik neem het de viervoeters niet kwalijk; hun ongeremde geblaf is vooral een tekortkoming in de opvoeding door hun tweevoetige eigenaren. (Daar zijn er veel te veel van in dit land, wat mij betreft...) Hondje Chilli van onze Deense buren was al de uitzondering op de regel maar nu kwam daar Buddha bij. Hij wordt liefdevol en goed opgevoed. Dat merk ik aan alles. Ik heb een zwak voor boxers en dat komt door Max die ooit deel van mijn leven uitmaakte. Ook hij was van adel. Zijn volledige naam was Maximilian van de Klappeheide en hij was zoon van een groot prijzenwinnaar. Qua bouw, opvoeding, karakter en dergelijke. Tot mijn verrassing zoemt de naam Van de Klappeheide nog steeds rond op het web. De dochter van de toenmalige eigenaar van de kennel (met dezelfde naam) heeft nu een gerespecteerd hondenpension in Etten-Leur. 

De vriendelijkheid, goedmoedigheid en speelsheid van deze hondensoort vind ik van een ontroerende schoonheid. De Spaanse Buddha vertegenwoordigt dat allemaal. In de afgelopen maanden zag ik hem groeien van een fluweelzachte puppy naar een gespierde peuter. Onlangs stopte ik weer eens voor het hek om hun huis. Ik zette mijn fiets aan de kant, sprak zacht zijn naam uit en daar kwam hij aangedraafd; staart fier omhoog. Die zwiept je zo van je sokken! Hij laat zich door mij uiterst gewillig aanraken en aaien. Hij likt de pigmentvlekken zo ongeveer van mijn handen. Telkens als ik een hand terugtrek, legt hij zijn uit de kluiten gewassen voorpoot aanhankelijk op mijn hand. Vooral dat gebaar ontroert mij. Zelfs zijn bazin reageert erop (met veel ohhs en ahhs). Dit weekend keren ze naar de kust terug. Gaan we weer lekker spiritueel doen!