Madame Brioche

Mijn liefje vond een nieuwe liefde. Een keer in de zoveel jaar krijgt ze het op haar heupen (die ze nauwelijks heeft). Dan loopt de mond over waar het hart vol van is. Ik ken het gedrag, leg mij er doorgaans lijdzaam bij neer. Deze keer lijkt haar nieuwe vlam zelfs op mij. Maar of ik daar nu zo blij mee moet zijn..?! Een aantal maanden geleden bezochten we een culinair festival in Cartagena. Daar at ze een kleine, zeer sappig hamburger op een brioche. Dat is een luchtig en zoetig sneetje witbrood dat oorspronkelijk uit Frankrijk komt. Het is zo luchtig dat het eigenlijk meer cake dan brood is. Als er geen burgertje op had gelegen, was het weggewaaid. Toen we laatst in restaurante Manero in Alicante iets nuttigden, bestelde zij  langzaam gegaarde geplukte (‘pulled’) ossenstaart... op een sneetje brioche. Als je erop gaat letten, zie je het broodje overal. Sindsdien is het brioche voor en brioche na. Ze droomt ervan, praat erover, zoekt ernaar.

De grote vraag was dan ook, waar vind je het om thuis te eten? Ik dook eerst in de ontstaansgeschiedenis ervan en las dat er al in het begin van de 15de eeuw al melding van werd gemaakt in een culinaire inventaris in de Normandische plaats Rouen. Daarin kwam het Franse werkwoord ‘brier’ voor dat kneden zou betekenen. Dit brood wordt gemaakt van bloem, water, gist, boter en eieren. En een snuf suiker anders weet ik niet waar de zoetheid vandaankomt. Het was destijds een luxebroodje dat op zondag werd gegeten. 

De eerste poging die we deden, was zoeken bij een winkel van de Franse supermarktketen Carrefour. Bingo! Sindsdien koopt ze af en toe een los bolletje maar laatst sloeg ze door en pakte een heel brood uit het schap. Ik zag het met lede ogen aan. Mij bekoort het minder. 

Het is vervolgens aan mij om er een smakelijke, vermakelijke lunch van te maken. Eenmaal werd het een brioche met hete kip en binnenkort begin ik aan de langzame bereiding van pulled pork. We kochten een mooi stuk varkensvlees dat lang in de Crockpot moet worden bereid. Dat vlees komt van de schouder of de nek van het dier; in het laatste geval wordt dat procureur genoemd. 

We krijgen dit weekend de eerste DANA van het zomerse naseizoen voor de kiezen met 100-200mm regenwater op sommige plekken (wij de helft, volgens een steeds veranderende voorspelling) dus we gaan twee dagen binnenzitten. Een beetje comfortvoedsel is dan welkom. Aan het einde van de lange garing mag zij het varkensvlees dan uit elkaar trekken en op haar geliefde brioche draperen. Liefde gaat ook in Huize Barefoot door de maag. 

Sinds 28 augustus is op de Nederlandse tv weer dagelijks -behalve in het weekend- een uitzending van Masterchef Australië 2023 te zien (op NET5, om half 8). Mijn liefje vroeg mij die dag of ik opgewonden was... Nee, dat was ik niet maar het is wel mijn favorietste kookprogramma op televisie. Nog niet zo lang geleden ontdekte ik tv-kok Hugo Kennis; een leuke homo met verleidelijke gerechten waarvan ik er al een aantal namaakte. Op vrijdag bereidt hij zogenaamde borrelplanken, die van gisteren was een Taiwanese versie met veel groenten, vis en bubble tea. Een mens is nooit te oud om te leren (koken), vooral gerechten van ver over de grens. 

Maar niets kan tippen aan Masterchef Australië; niet de Engelse, niet de Nederlandse en al helemaal niet de Amerikaanse. We probeerden veel landenversies maar eentje bleef maar overeind. Dat vind ik al sinds 2009, toen de eerste jaargang van de Australische uitvoering begon. 

Er was dit seizoen aanvankelijk wel enige schroom van mijn kant omdat het voor het eerst is om naar jurylid Jock Zonfrillo te kijken en te luisteren in de wetenschap dat hij plotseling doodging op 46-jarige leeftijd. Aan de vooravond van de eerste aflevering op de Australische buis overleed deze chefkok met Schotse en Italiaanse roots in een hotelkamer in Melbourne. Hij kwam uit Italië overgevlogen voor de première van het programma; zijn echtgenote en twee kinderen bleven in Rome. Zonfrillo was kort daarvoor met zijn gezin vanuit Melbourne naar Italië verhuisd om aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven als chef te beginnen. 

Het is voor het grote publiek en zijn fans nog steeds niet duidelijk waaraan hij precies overleed maar dood is hij. De politie verklaarde dat ze niets verdachts vonden in de hotelkamer. Hij zou aan een natuurlijke dood zijn overleden. Wel is officieel bevestigd dat Zonfrillo al jarenlang leed aan darmkanker en dat hij regelmatig voor behandeling naar het ziekenhuis moest. De kanker stak voor het eerst de kop op in 2016 en daarvoor onderging hij chemotherapie en bestraling. De kwaadaardige kanker kwam echter zeer agressief terug in 2021 en wederom onderging hij behandelingen. Niemand, buiten zijn kring van intimi, was hiervan op de hoogte. 

Tijdens de eerste aflevering op tv spookte dit alles door mijn hoofd maar op een bepaald moment overwon de levende Zonfrillo en die zie ik sindsdien. Hij hoort bij dit mooie kookprogramma zoals een brioche hoort bij mijn liefje. 

Deze jaargang, die als thema Secrets & Surprises kreeg, heeft weer een andere opzet dan de voorgaande jaren. We zien als kijker geen voorselectie van kandidaten, achter de schermen werden ze reeds uitgekozen om mee te doen. Het zijn er dit seizoen 18 die gaan strijden om de prijs van 250.000 Ozzie dollars, de prestigieuze bokaal en de eer. Als je wint, verandert je leven radicaal. Ten goede, welteverstaan. 

De eerste twee uitzendingen bestonden vooral uit gegiechel en gegil van de amateurkoks. De Masterchef-studio in Melbourne werd namelijk betreden door gastkok Jamie Oliver. Hij bleek de favoriet van menigeen te zijn. Ze vielen nog net niet in katzwijm toen hij binnenstapte maar het scheelde weinig... Voor mij is Oliver vooral een inspiratiebron uit de jaren negentig van de vorige eeuw. Ik heb een stuk of drie van zijn kookboeken op de plank staan. Hij was destijds een frisse wind die door de wereldkeuken wervelde. Ik kan niet ontkennen dat hij een grote rol speelde in de verbetering van de Britse voedingswereld en (ver) daarbuiten. Tegenwoordig is hij echter meer een legende dan een kookster aan het hedendaagse firmament, wat mij betreft. 

Zoals in alle voorgaande jaren, staan we in rechtstreekse verbinding met vriendin Bernadette in Nederland die net zo’n grote fan van dit programma is als wij. Zij prees de diversiteit van het team van dit seizoen na de eerste uitzending te hebben gezien. Zoals altijd, is er inderdaad sprake van een bonte mix van kandidaten. Wel vind ik dat er nu nogal wat personen met overgewicht meedoen. Wellicht niet verwonderlijk als je koken en eten als grootste hobby hebt maar welke boodschap stuur je uit? Wat eveneens verrassend is, is dat we een oude bekende terugzien. Brent Draper (34) uit Queensland moest als kandidaat halverwege seizoen 2020 opgeven vanwege psychische problemen. Deze  sympathieke man met de lange baard kwam als herrezen terug en voelt zich beter dan ooit, naar eigen zeggen. Ik wens hem meer sukses toe dit jaar! 

De kandidaten komen uit alle zes staten van het land: Victoria, West Australia, South Australia, Queensland, New South Wales en Northern Territory. Qua roots brengen ze buitenlandse ervaring mee uit Zimbabwe en Zuid-Afrika, Oekraïne en Rusland, India, Cyprus, Italië en Venezuela. Het programma (en het land) doet zijn naam dan ook eer aan als culinaire smeltkroes. Een aantal van hen brengt vooral Ozzie-ervaring mee en bij sommigen kun je dat tevens horen. ¡Madre mia wat kunnen die knauwen! Cath Collins uit Victoria (54) spant de kroon. Zij doet mij denken aan de eerste winnares van het programma, Julie Goodwin. Die was ook 100% born and raised Australian. 

Er is in deze jaargang geen stoer pottekind of flamboyante homo te bekennen maar dat is zeker niet de reden waarom ik als kijker -nog- niet lig te zwijmelen op de bank. Ik vind de groep amateurs nogal homogeen, hoe gek dat mag klinken na de voorgaande opsommingen. Ze lijken allemaal min of meer op hetzelfde kookniveau te functioneren, hun gerechten doen nogal amateuristisch aan (al zijn er uitzonderingen). Er is veel ge-ah en ge-oh uit hun monden op te tekenen, bij het minste of geringste. Alsof ze voortdurend onder de indruk zijn van van alles. Net als in de twee voorgaande jaren, is er weinig tijd om de verrichtingen in de keuken van dichtbij te zien. Dat was in eerdere jaren beter en dat vind ik jammer. Alles moet tegenwoordig kennelijk sneller en gefragmenteerder. Tja. 

Er gloren al wel favorieten aan de horizon, wat mij betreft: Alice Han (29 jaar,  Aziatische roots, afgestudeerd in de economie aan Harvard en Stanford), Malissa Fedele (28 jaar, innemende voedingsdeskundige met Italiaanse roots), Adi Nevgi (31 jaar, een kleine opdonder met Indiase roots die als arts aan het medische front diende tijdens de pandemie) en Robbie Cooper (65 jaar, voormalig professioneel rugbyspeler, met Aboriginal-Aziatische roots). Een mooi stel. Ik ben benieuwd hoe ver ze komen, mijn nieuwe liefdes. 

In de eerste week kreeg Larissa Sewell (25 jaar, Oekraïens-Russische thuismoeder) een belangrijke joker die speciaal voor dit seizoen werd bedacht. Als ze in het vervolg afvalt, mag ze die inzetten om terug te keren in de race tijdens een volgende eliminatierace. Zoiets als een tweede kans die Brent kreeg. Dat is een enorm voordeel ten opzichte van de concollega’s die niet kunnnen terugkeren als ze afvallen. Voorts aanschouwden we de eerste immuniteitstest waarbij een van de amateurs moest koken tegen een professionele chef – die glansrijk won; ik verwachtte niet anders. Bovendien maakten we de eerste eliminatieronde mee als kijker. Andrea-met-Italiaanse-roots viel in de tweede kookronde af met crepes  met Nutella. De pannenkoekjes waren ragdun maar de saus lengde hij aan met water, een doodzonde in de keuken die werd afgestraft. Sneu maar terecht. ¡Arrivederci, amico! 

Hopelijk word ik weldra door de Masterchef Australia-koorts bevangen. Die mag dan duren tot december van dit jaar. Madame Brioche hoopt dat eveneens. We hebben maanden te gaan voor we de winnaar kennen. Wordt dus vervolgd.