Geert moest een weten!

Gisteren werd op een plein in mijn woonplaats ‘El Dia Internacional del Migrante’ gevierd, de internationale dag van de migrant. Terwijl Geert Wilders zich opmaakt om de grenzen te sluiten voor migranten van binnen maar vooral buiten Europa, vieren we hier dat zij er zijn en dat ze welkom zijn. Niet alleen uit solidariteit maar ook omdat de Spaanse maatschappij hen hard nodig heeft. Ik weet dat een minderheid van de Spanjaarden tegen deze vorm van migratie is. Dat betreft met name de stemmers op de extreemrechtse partij Vox; collega’s van Geert Wilders en zijn PVV-aanhang in mjn Vaderland. Gelukkig is Vox een splinterpartij die veel stemmen verloor tijdens de laatste verkiezingen maar wat klein is kan groot worden. Dat wijst de verkiezingsuitslag in Nederland uit. Dit soort partijen maakt zich niet alleen schuldig aan vreemdelingenhaat, men sluit de ogen voor deze economische realiteit. 

Op datzelfde plein werd ook de Kerstmarkt ingericht maar daar waren we na vijf minuten mee klaar; zo oninteressant als wat. Terwijl menigeen in Nederland deze tijd van het jaar gebruikt om kerstmarkten te bezoeken, heb ik werkelijk nooit begrepen wat je daar zoekt. Maar kerstmarkten zijn een wereldwijd fenomeen.

We liepen in de richting van het feestterrein waar op dat moment een optreden was van een klein gezelschap Oekraïense vrouwen. De officiële pers was aanwezig, er was publiek van alle leeftijden en er werd geklapt en gefilmd. Een vrouw zong en twee anderen bewogen theatraal mee op de muziek. Met de typische bloemenkransen op het hoofd, in geborduurde kleding. De lead zangeres had een goede stem, ze bewoog vakkundig. Geen idee of hier een bekende zangeres stond, het klonk in ieder geval zuiver. Haar liederen waren verhalend en meeslepend. De vrouwen eindigden hun optreden met de uitroep “Slava Ukraini!”. Naar goed Europees gebruik riep ik “Slava” terug. Dat zal ze leren, die verdomde Russen! 

Het is een gotspe dat er bijna twee jaar na het uitbreken van de imperialistische oorlog van Rusland op Oekraïens grondgebied nu in conservatieve kringen stemmen opgaan die de steun aan het gemaltraiteerde land wensen te beperken of zelfs te stoppen. Poetin laat zich niet stoppen. Geef hem een vinger en op termijn neemt hij de hele hand; daarvan ben ik overtuigd. Geert Wilders, een Poetin-aanbidder bij uitstek, is een exponent van dit soort ultraconservatieven. 

Mijn kleine woonplaats nam honderden Oekraïense vluchtelingen op in hun midden en daar ben ik blij mee. Ze verblijven onder andere in een jeugdherberg aan de rand van onze woonwijk. Ik kom ze soms tegen als medewerkers in winkels of in de horeca. Ik ben trots op de solidariteit die hiermee wordt getoond, trots op de bereidheid om onderdak te verlenen aan mensen die een veilig onderkomen zoeken in barre tijden. Wij hebben een politiek rechts stadsbestuur maar dat staat deze steunactie niet in de weg. Zo kan het dus ook. 

Na het Oekraïense optreden waren dansers uit Zuid-Amerika aan de beurt. Ik zag ze al van verre staan, in hun kleurrijke kleding. Met gezichten -het ene meer inheems dan het andere- die we kennen van eerdere bezoeken aan het Zuid-Amerikaanse continent. Mijn woonplaats heeft een tamelijk grote populatie mensen afkomstig uit die regio. De meerderheid van hen werkt op het land of in de bouw. Vrouwen werken als schoonmaaksters of verzorgers. Het grote voordeel is dat ze de meteen de taal spreken als ze hier aankomen. Het gaat om Colombianen, Ecuadorianen, Bolivianen, Paraguayanen, Peruanen, Uruguayanen en enkele Argentijnen en Chilenen. Er was ook veel publiek aanwezig uit deze landen. 

Ik kan niet helemaal de vinger leggen op de reden waarom zowel mijn liefje als ik zo ingenomen zijn met deze mensen. Het zal te maken hebben met het feit dat we zulke mooie intermenselijke contacten hadden tijdens onze rondreizen over dat continent. Mensen zijn daar zo vriendelijk en hun levenslust is aanstekelijk. Nooit maakten we daar iets mee dat negatief was. Dit soort ervaringen schept een band. Daarbij komt dat we blij worden van hun muziek en van de trots die ze tentoonspreiden als ze een deel van hun cultuur uitdragen. 

De eerste dansgroep was afkomstig uit Ecuador, dat vertelden ze ons zelf. Piepjonge, jonge en oudere vrouwen dansten op wat ik noem Andesmuziek; de panfluit was alomtegenwoordig. Er liep een drie turven hoge dreumes in klederdracht dwars doorheen. Aandoenlijk. Natuurlijk hoor ik dat er veel herhaling zit in deze muziek maar dat stoort mij niet. Bij de eerste klanken hadden wij beiden al zin om in het vliegtuig te stappen en weg te vliegen naar daar waar onze harten sneller kloppen. Een goede vriend in Nederland die van mijn liefje een opname ontving, meldde dat we dus helemaal niet weg hoeven want Zuid-Amerika is hier al! Leuk bedacht maar die vlieger gaat niet op. Maar we hebben nog even geduld. Eerst gaan we twee Kerstdagen in goed Europees gezelschap doorbrengen (Deens en Nederlands). ¡Con gusto! 

In het tweede deel van het Ecuadoriaanse optreden kwamen de mannen erbij. Elk van hen was een danser met veel gevoel voor ritme. Ze bewogen minstens zo soepel en elegant als hun vrouwelijke danspartners. De mannen waren gekleed in leren cowboy-broeken met daarop een laag lama- of alpacawol. Een van hen droeg een gilet met op de achterzijde een tekst die erop duidt dat men Latijns-Amerika weer tot leven wenst te brengen. Dat lukte die dag!

Daarna was het tijd voor een andere groep, uit een ander deel van Zuid-Amerika. Er was geen onderling contact tussen beide groepen. Ook deze vrouwen droegen kleurrijke kleding en linten aan hun polsen. Ze vormden figuren in de lucht met hun hoepels, op even opzwepende muziek. Ook dat was aanstekelijk. Ik kon moeilijk stil blijven staan. Het publiek klapte enthousiast mee. 

Een klein gezelschap oudere Spaanse flamenco-danseressen in vol ornaat (bata de cola) mocht op deze dag niet ontbreken. Ze hadden er zin an! Vrouwen draaien bij flamenco vooral met hun handen, armen en schouders. De dames draaiden sensueel om elkaar heen, met prachtige handgebaren en een klein beetje geklak van de hoge hakken. In vergelijking met de muziek uit de Andes, klinkt deze muziek nogal rauw in de oren maar ook dat kan ik inmiddels waarderen. 

Vervolgens traden er nog drie lagereschoolklassen Spaanse kids op, allemaal meisjes die hetzelfde waren gekleed, ieder van hen met een vrolijke kerstmuts op. Ze sprongen enthousiast in de rondte. Het was nogal ongecoördineerd (who cares?!) maar de juf-dirigente leek dik tevreden met hun optreden. Tientallen mobieltjes van trotse ouders kwamen tevoorschijn. Daarna waren ze in een mum van tijd weer verdwenen in de grote  schoudertassen. Toen was het uit met de pret. Alhoewel er in mijn woonplaats ook een aanzienlijke populatie mensen uit Noord-Afrika woont, schitterde die door afwezigheid. De vlaggen wapperden wel voor hen. 

Er gaat op zo’n dag van alles door mij heen. Migreren is niet eenvoudig, zelf deed ik het een paar keer dus ik spreek uit ervaring. Ergens in den vreemde opnieuw beginnen, weer een plek voor jezelf zien te vinden, een nieuwe cultuur proberen te doorgronden en een nieuwe taal leren. Dat vormt je en het beïnvloedt je kijk op het leven. 

Sommige migrantenverhalen zijn suksesstories. Inmiddels kent iedereen die het wil zien de verhalen van de keerzijde van deze medaille. Dit jaar verdronken er meer migranten op de Middellandse Zee dan ooit tevoren. Die mensen gingen op zoek naar een beter leven en kwamen er niet eens aan toe. Ik voel juist compassie met migranten en zo bekeek ik mijn omstanders van deze dag dan ook. Daar komt ook mijn diepe weerzin tegen types als Geert Wilders, Donald Trump en Victor Orbán vandaan, met hun ‘eigen volk eerst’. Tja. 

Kerst met blote benen, in korte mouwen en onder een strakblauwe lucht. Niet uitzonderlijk aan de Costa Blanca maar wel memorabel. Ik zag migranten die blij zijn onderdeel te zijn van een nieuwe wereld maar die tegelijkertijd trots zijn op hun afkomst, hun gebruiken en hun cultuur. Die dragen ze uit met heel hun hart. Deze dag van de migrant was aan ons, migranten uit West-Europa, heel goed besteed. We sloten de middag samen af met een lekkere lunch in een nieuwe gastrobar in de woonplaats. Met jonge Spaanse vrouwen van gemengd bloed die het restaurant runnen.