Wij zijn trekvogels (Winterklaar – deel 2)

In een eerder blog (Winterklaar - deel 1) schreef ik over gevederde vriendjes uit het hoge noorden die over Spanje vliegen om in het diepere zuiden te gaan overwinteren. Mijn liefje en ik gaan dat binnenkort ook doen. We verruilen Spanje tijdelijk voor een Zuid-Amerikaans land om daar van de zomer te gaan genieten. De laatste keer dat we zoiets deden, was net voordat de coronapandemie uitbrak. (Toen reisden we naar Bali.) In de jaren daarna maakten we wel korte reizen in Spanje en naar Nederland maar van een verre reis naar onbekende oorden die bovendien lekker lang duurt, was geen sprake. 

Daarvoor is het dus weer de hoogste tijd. Mijn reislust stak weer de kop op. Er was een tijd dat ik dacht dat die weg was. Er leek geen Wanderlust meer in mij te huizen maar ik vergiste mij. Er smeult weer een vuurtje van binnen. Voorpret is dubbele pret. Niet alleen is het een plezier om weer (samen) op pad te gaan naar het onbekende. Nieuwe dingen met eigen ogen zien, is de grootste drijfveer. Daar kan geen webcam tegenop! Reizen is verslavend. Nog wel...

We gaan overwinteren in Colombia. We maakten jaren eerder een tussenstop in hoofdstad Bogotá toen we vanuit Ecuador naar Spanje terugvlogen. Destijds beviel mij dat niet erg. Ik lag ziek in mijn hotelkamerbed. We vlogen vanuit de hoog gelegen Ecuadoriaanse hoofdstad Quito naar Bogotá (dat lager, op ruim 2.600m hoogte ligt). Ik stapte met hoogteziekte uit het vliegtuig en stapte er op het tweede traject weer mee in. We nemen nu pillen mee om ernstige hoofdpijn en misselijkheid te bestrijden. Maar misschien heb ik deze keer geen last? We gaan het zien.

Na ruim tien uur vliegen zullen we landen op vliegveld ‘El Dorado’ -de Vergulde-, de mythische Zuid-Amerikaanse tegenhanger van Utopia. Hoe leuk is dat?! We verblijven enkele dagen in de hoofdstad dus daar gaan we Oud & Nieuw en Nieuwjaar vieren. Ons hotel staat in een kek deel van het centrum en we bevinden ons op loopafstand van de Hop On-Hop Off-bus van Bogotá. Die brengt je in een ronde van vier uur langs de  belangrijkste hoogtepunten. Zitten en genieten. Dit is een uitstekende manier om de stad te verkennen, zeker voor iemand met een beetje jetlag. Pas in het nieuwe jaar gaan we beginnen aan een lange rondreis door lager gelegen gebieden.   

Colombia stond al geruime tijd op onze reiswensenlijst. Het is een geografisch zeer afwisselend land dat hoge bergen (Andes), twee oceanen, een tropisch regenwoud en een woestijn binnen de landsgrenzen heeft. Kom er eens om! Het land ligt rond de evenaar met een tropisch klimaat tot gevolg maar door de grootte en de hoogteverschillen heeft het land verschillende klimaatzones. In Bogotá is het winters, daarna is het bijna overal zomers en tropisch. Wat ook interessant is, is dat 18% van alle vogels wereldwijd daar voorkomt. Ik verheug mij met name op het zien van de vele soorten kolobries en roofvogels.

Bovendien is het cultureel een boeiend land, denk maar eens aan de precolombiaanse tijd in de archeologie. In het land leven nog miljoenen nazaten van inheemse volkeren met hun oude cultuur en gebruiken. Ook de Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez en kunstenaar Fernando Botero zijn daar geboren en worden er vereerd. Laatstgenoemde overleed in september van dit jaar op 91-jarige leeftijd. We gaan zijn museum in Bogotá zeker bezoeken. Maar van hedendaagse cultuur, zoals zich dat uit in street art, ben ik eveneens groot fan. Muurschilderingen vind je dan ook in de wijk Candelabria in de hoofdstad en op vele andere plekken in het land.

Laatst werden we gebeld door de klantenservice van supermarktketen Carrefour. Er was iets dat men wilde  ophelderen. Ik hoorde een bekende tongval en na afronding van het gesprek vroeg ik de jongedame waar ze vandaankomt. Uit Colombia! Daarop zei ik dat wij binnenkort zouden gaan overwinteren in haar Vaderland. Ze adviseerde ons daarop haar geboortestad Medellín niet over te slaan. Haar enthousiasme was aanstekelijk. Het vroegere centrum van narcostaat Colombia staat inderdaad op ons reisprogramma. Zeker nu we weten dat Provenza een van de 33 uitgeroepen leukste straten ter wereld is (en zich daar bevindt). Maar we kijken ook uit naar snorkelen in het Caribisch gebied en een tijdje luieren in een hutje op het strand met hangmat voor de deur. We mogen maximaal drie maanden blijven maar zien wel hoe lang we willen blijven. 

Sinds medio vorig jaar staat in Colombia, voor de eerste keer in de geschiedenis van het land, een linkse regering aan het roer. President Gustavo Petro en zijn regering ondervindt tot dusver nogal wat tegenslag. Dat weet ik omdat ik wekelijks de Colombia-nieuwsbrief van de Spaanse krant El País in mijn postbus ontvang. Daarop abonneerde ik mij ruim een jaar geleden, toen de contouren van een overwinteringsreis zich begonnen af te tekenen. We waren vorige jaar al van plan naar dit land af te reizen maar door fysieke klachten van een van ons ging dat niet door. 

De nieuwe regering is tot nu toe geen al te groot sukses. De communicatiestijl van Petro zelf was en is nogal onhandig op social media, zijn zoon blijkt zich schuldig te hebben gemaakt aan corruptie om zijn vader te bevoordelen in de presidentsverkiezingen (die zou er niets van weten), de president verving zeven van zijn (19) ministers, een van zijn vrouwelijke ministers zette een nepotistische foute stap en moest publiekelijk diep door het stof, hij verloor de politieke meerderheid in beide Kamers door onderling gedoe, de ‘Totale Vrede’-agenda verloopt niet zoals gepland, de beloofde hervormingen haperen (gezondheidszorg, pensioen en arbeid), de recente regionale verkiezingen pakten beter uit voor de oppositie dan voor de regerende partij, burgers worden ongeduldig, er is nog te weinig verbetering te zien in hun levens sinds zijn aantreden.   

Als we tegen kennissen of vrienden zeggen dat we een enkeltje Bogotá hebben, trekt menigeen een wenkbrauw op. Het lijkt te suggeren dat we geen plannen hebben om naar Spanje terug te keren; maar dat is niet zo. We hebben echter tijd en zin om de terugreis te laten afhangen van hoezeer we het daar naar ons zin hebben. Die wenkbrauw wordt in sommige gevallen hoog opgetrokken omdat men zich afvraagt of we wel naar zo’n gevaarlijk land moeten afreizen. De landkaart die bij het reisadvies van de Nederlandse overheid staat afgebeeld, vertoont rode, oranje en gele gebieden. Geen groene. Dus ik begrijp hun zorg maar het weerhoudt ons er niet van te gaan. Wel zullen we de rode gebieden mijden en de oranje en gele zones oplettend betreden. 

Onlangs las ik in de NOS-app dat het extreem-linkse Columbiaanse bevrijdingsleger ELN, een van de laatste groepen in zijn soort, het (lucratieve) verdienmodel van ontvoeringen en losgeld gaat stoppen als het huidige wapenbestand met deze regering wordt verlengd. Met dat geld financierden ze hun strijd tegen de vorige rechtse regering. Dat bestand loopt op 29 januari 2024 af. Een verlenging zou dus goed nieuws, voor alle Colombianen en voor menig  buitenlandse toerist.

Er gaan namelijk busladingen vol buitenlandse toeristen door het land trekken als wij daar zijn. Nederlandse reisorganisaties als Sawadee, Koning Aap, Djoser, Shoestring en TUI organiseren er rondreizen in deze tijd van het jaar. Het is de droge periode, met de meeste zonneschijn. Wij volgen de route van die reisgroepen grotendeels maar doen het met ons tweeën, op eigen wijze en op ons gemak. We zijn immers grey nomads...

De volgende blog komt dus vanuit Colombia (Leo Dovente). Misschien hebben we dan al onze eerste kolibrie gezien in dit vogelwalhalla. Of de bilaterale gynandromorfe groene suikervogel. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Fingers crossed. Tot laterrrrrr!