Meeuwengekrijs

We zijn weer op Hofstedelijke bodem! We verlieten ons tweede Vaderland dat met hittegolven te maken kreeg, zonder veel bezwaren. De equatoriale nachten die eruit volgden, noopten ons de airco aan te zetten. Wellicht niet energiezuinig en klimaatvriendelijk maar bij nachten van meer dan 25 graden Celsius, in het Spaans ‘noches ecuatoriales’ genoemd, kun je eenvoudigweg niet slapen. We kunnen -na jaren oefenen- best goed met hitte omgaan maar mijn liefje kon door omstandigheden tijdelijk niet zwemmen en ik verklaarde mij solidair met haar. Dan wordt het wel een ander verhaal en een gortdroge boel. Bovendien hadden we even genoeg betonwagens langs zien en horen komen. 

Verandering van omgeving was dus van harte welkom. Buurman Jan was zo vriendelijk ons bij de luchthaven af te zetten. We stapten enthousiast op de checkin-balie af. Daar wachtte ons een verrassing. We werden geconfronteerd met een vertraging die langer duurde dan de hele vlucht van Alicante naar Rotterdam! De maatschappij die het veroorzaakte, heeft inmiddels de bijnaam 'Transvertragia'. Kennelijk was het vliegtuig dat voor ons transport zou worden gebruikt, ’s ochtends met technische problemen uitgevallen. Er moest een ander toestel worden ingevlogen dat van verder weg moest komen. 

Het goede nieuws was dat we veilig landden na een rustige vlucht. Er lag nog een beetje sneeuw op de toppen van de Pyreneeën. Dat was verkoelend aan het oog. Het vliegtuig zat hoofdzakelijk vol met Nederlanders die terugkeerden van vakantie, een handjevol Spanjaarden en types daar tussenin, zoals wij. 

Vanaf Rotterdam zouden we met openbaar vervoer naar Den Haag doorreizen. Dat was een fluitje van een cent: eerst met bus 33 naar het dichtbijzijnde RET-station (metrostation Meijersplein), daar overstappen op de voormalige Hofpleinlijn die je gezwind naar Den Haag Centraal vervoert. In circa 20 minuten en zonder strippenkaart of OV-chipkaart; wel met de eigen bankpas. Vervolgens namen we daar bus 24 naar ons hotel. Gemak dient de (buitenlandse) mens! 

Voor het eerst checkten we in bij Novotel. Daar kregen we -wederom voor het eerst- te maken met een mensloze incheckprocedure. We stapten binnen in een stemmig verlichte receptieruimte met slechts vier apparaten. Met behulp van je paspoort kun je de gehele procedure afronden zonder dat er nog een homo sapiens aan te pas komt. Dat is de toekomst.

Het is momenteel rustig in de stad. Parkeerplekken te over! Een aantal favoriete restaurants is tijdelijk gesloten. Zo verheugden we ons onder ander op de lokale Libanese traiteur en een Indische toko maar door die plannetjes gaat een dikke streep. De Libanees gaat weer open als wij op het vliegtuig naar Alicante stappen. 

De eerste nieuwe haring maakten we reeds soldaat. Niet bij winkel 'Vis' maar bij Robbie die al 22 jaar een haringkraam heeft op een vaste plek aan de Fred en ze daar ter plekke vakkundig schoonmaakt. De exemplaren waren niet per se groot maar wel heeer-luk! 

Een van de allereerste dingen die mij opviel in de stad was de grootte van de aanwezige meeuwen. Wat een joekels... en een geluid dat ze maken! Jurrasic Park aan de Noordzee. Het zouden grote mantelmeeuwen kunnen zijn maar ik ben niet zeker. Deze vogelsoort staat op de Rode Lijst van zeer bedreigde soorten dus ik heb enige twijfel. Het zijn er namelijk zóveel. ’s Nachts in de hotelkamer hoorde ik ze schreeuwen in de duisternis. Nu kan ik veel hebben van deze gevederde vriendjes dus van mijn lippen geen onvertogen woord over hen. Ze heetten ons welkom, zo interpreteer ik hun kabaal. Bovendien deed het mij terugdenken aan de eerste nacht in ons toenmalige nieuwe huis in Kijkduin (jaren '90 van de vorige eeuw). Mijn liefje en ik werden 's ochtends gewekt door het krijsen van de meeuwen in de duinen. Tot nu toe staat op het wapen van Den Haag een ooievaar met een paling in de bek maar ik denk dat de meeuw met een gestolen broodje, vis of frietje er snel aankomt! 

Wij stonden op de Frederik Hendriklaan (door intimi ‘de Fred’ genoemd) naar twee met elkaar krijsende meeuwen te kijken toen een oudere Haagse dame zich bij ons aansloot. Mijn liefje zei haar dat we ons verbaasden over de grootte en de decibellen van deze kustvogels. ‘Ja, en ze zijn nog brutaal ook!’ Ze vertelde dat ook meeuwen zich inmiddels als vaste klanten aandienden voor de deur van de plaatselijke vishandel (‘Vis’). Kennelijk achtervolgen ze klanten die met een broodje de winkel verlaten. Bernadette vertelde dat zelfs jonge kinderen van hun hapje worden beroofd door deze brutale vlerken. Er zijn daar zelfs winkels die hun deuren voortaan gesloten houden vanwege deze opdringerige vogels. 

Op de avond na aankomst hadden we een date met vriendin Bernadette. Wij passen op haar huis als zij in Parijs is voor de Olympische Spelen. Ze ging met vriendinnen in oranje outfit op pad, met de TGV. We zwaaiden haar uit en volgen haar bevindingen nu via app Polarsteps. 

Zij verblijven daar in een studio met zicht op de Eiffeltoren. Niet verkeerd (maar wel voor de hoofdprijs). Ze liet het schema van de door haar te volgen wedstrijden voor ons achter. Tickets werden in pakketjes aangeboden dus als je iets per se wilde aanschaffen, kreeg je er regelmatig een ticket bij waar je geen interesse in hebt. Er schijnt echter een goed aan- en verkoopsysteem te bestaan voor tickets, met een te downloaden app. Zelf deed ze inmiddels een paar tickets in de resale, hopend op andere, interessantere tickets. Ik las dat er al 200.000 kaarten door Nederlanders zijn gekocht. Het land staat in de top5 van landen die de meeste kaarten kochten. Er zijn op dit moment echter nog honderdduizenden tickets te verkrijgen. 

Zij verhuisde recent naar een gelijkvloerse woning in een fraaie buurt van de Hofstad. Naar een statig pand uit 1902 dat door een leerling van de Nederlandse architect Pierre Cuypers werd ontworpen. (Die is onder andere bekend van het Amsterdamse Rijksmuseum.) Nicolaas Molenaar werkte tien jaar bij de Rijksdienst in Den Haag en begon daarna als zelfstandig architect. Hij werd onder andere bekend van de Elandkerk in Den Haag en de Sint Bonaventurakerk in Woerden. Hij woonde zelf aan de laan waar wij nu verblijven. De woning heeft prachtige originele details, zoals marmeren vloeren, hoge plafonds - met oorspronkelijke ornamenten, visgraatparket en veel meer. Alle ruimten zijn mooi groot. Je kunt erin verdwalen. Ook de achtertuin is ruim en mooi aangelegd (door de vorige bewoonster). Van achter mijn laptop kijk ik vanuit de tuinkamer naar de vlinders die er vrolijk rondfladderen. Het huis is van alle gemakken voorzien. Een uitgesproken plek om comfortabel te verjaren. 

We aten bij het Spaanse restaurant ‘Ñ’ (Nobelstraat) waarover we recent een waarderende recensie lazen in de Volkskrant. Het buitenterras van dit eveneens historische pand uit de 18^de eeuw zat bomvol, binnen waren nog enkele tafeltjes onbezet. Gezellig druk! Je waant je in het Quartier Latin van Parijs. 

In die recensie werd dit restaurant “eigengereid en fijn” genoemd en het terrasje als een “verborgen schat”. De bediening was losjes en heel vriendelijk. Naar goed Spaans gebruik gingen we op de tapastour. Ons werd 2 à 3 gerechten per persoon aanbevolen. We bestelden onder andere oesters, boquerones, rauwe St. Jacobsschelpen in een karwij-joghurtsaus, beenmerg met mosterdzaad op olijfolietoast, pijlinktvis uit de Noordzee met gele biet, crème van zeewier en een groentenbouillon. Erg lekker en verrassend. We dronken een Siciliaanse jonge rode wijn bij enkele van deze gerechten. Er staan ook Spaanse wijnen op de kaart. Volgens de Volkskrant-recenscente staat er een leuk team te koken. Een aanrader. 

Op de dag van de sleuteloverdracht liepen we voor het ontbijt naar het Vlaamsch Broodhuys. Het hotel is goed maar biedt qua ontbijt niets waarvan wij genieten, zelfs de koffie is not our cup of tea... Het Broodhuys, daarentegen, biedt alles wat je hartje begeert. Gezond en mooi brood, smakelijk kopje thee, afwisselend beleg, lekkere koffie. Zo is het goed ‘thuiskomen’ in Den Haag, de stad waar ik nogal wat voetstappen heb liggen.