Nelly belde nog één keer langeafstand voordat ze eeuwig zou gaan slapen. Dat wist ik op het moment van dat gesprek nog niet al voelde ik dat wel toen ik de telefoon neerlegde... Met oceanen tussen ons in huilden we die keer liters zoute tranen. Dat laatste gesprek tussen ons staat in mijn geheugen gegrift. De mededeling over haar overlijden kort daarna sloeg mij volledig uit het lood, ondanks al die voorgevoelens.
Ik las ooit ergens dat lederschildpadden elk uur ruim zeven liter ‘tranen’ moeten plengen om zo hun bloed minder zout te houden dan het zeewater waarin ze zwemmen. Hun zoutklieren zitten in de kop, vooral rond de ogen. Die klieren transporteren het zout uit de bloedbaan naar de traanbuizen (ongeveer dezelfde functie als nieren bij ons). Nelly zou een dergelijk weetje hebben gewaardeerd.
Sinds haar dood blog ik elk jaar op deze dag over haar om stil te staan bij het gemis. Bij voorkeur met een toepasselijk gedicht. Opdat zij niet wordt vergeten.
Als ik nog één keer
Nog één dag mag
Zou ik teruggaan
Naar momenten
Die ik mij nu al
Niet meer herinner
En ik zou blijven
Zoals ik toen was
En jij zal blijven
Wie je nooit
Bent geworden
En we zullen zijn
Wat we nooit meer
Hebben kunnen zijn
Voor altijd
Kay van der Vleuten (1993)
De titel van deze blog is de titel van de poëziebundel
van Van der Vleuten die in 2023 verscheen. Die gaat over het verliezen van een
ander en van jezelf. Voor haar is rouw liefde die verder reikt dan het leven.
