Balimedewerker

Toen ik de koffer op maandagochtend afsloot en naar het bordes rolde, viel het mij op dat die zwaar was. Het is toegestaan 20 kg bagage per persoon mee te nemen tijdens een intercontinentale vlucht. Ik maakte mij zorgen over het gewicht en dat bleek terecht: toen ik het gevaarte op de band van de incheckbalie van het vliegveld Ngurah Rai legde, gaf de schaal 31.5 kg aan... Ada masala! Ik kan mij niet heugen ooit zo’n zware koffer te hebben vervoerd.

De baliemedewerker zei dat een koffer maximaal 23 kilo mag wegen. Ik probeerde het nog met een slap “maar wij hebben slechts 1 koffer voor 2 reizigers” maar daar trapte hij niet in. Of ik nog een tweede tas of andere koffer bij mij had? Tidak. Onze koffer werd terzijde geschoven; hij moest met zijn supervisor overleggen. Terwijl wij wachtten, ging hij verder met de volgende reiziger in de rij. Ik vermoedde dat het een dure grap ging worden; jammer maar niets aan te doen.

Of toch wel? Toen wij als enigen achterbleven, zei de baliemedewerker dat hij ons wel wilde helpen. In het tweede deel van zijn zin ving ik het woord “tip” op. Ik zei tegen mijn liefde wat ik dacht dat ík had verstaan; haar was dat geheel ontgaan. Als we hem een beetje theegeld zouden geven, zou ons probleem van overgewicht worden opgelost. Mijn liefje trok enkele biljetten uit haar knip en gaf hem die over de desk heen. Hij weigerde. (Hij kon niet anders want wat als zijn collega’s het zouden zien?!) Ik nam de biljetten van haar over, vouwde ze klein en bood ze hem langs de bali aan met de woorden: “voor uw kinderen”. De koffer werd geregistreerd met het gewicht van 23 kg en kreeg bovendien een ‘Priority’-label.

Voor het eerst vlogen we vanuit Denpasar naar Europa over een noordoostelijke route. Op enig moment deed ik het luik van het raam open; het ochtendlicht gloorde. Ik keek neer op een immens witte vlakte met overal sporen in de sneeuw: rivieren, meren, wegen. Volgens het vluchtpad, dat tijdens de vliegreis toont waar het vliegtuig zich bevindt, zaten we boven de Russische Federatie. Niet veel later veranderde het landschap in een ijsvlakte. We bevonden ons op dat moment boven Nizni Novgorod. Ik weet het niet zeker maar het klinkt zo mooi, vind ik. We vroegen aan de purser waarom we zo noordelijk vliegen. Ze vertelde dat het vliegtuig enorm veel kerosine vervoert (120.000 liter) en daarom zo economisch mogelijk moet vliegen. Zo wordt optimaal gebruik gemaakt van de luchtstroming.

Inmiddels hebben we ons eerste nachtje in Nederland geslapen. Ik sliep als een roos en stond fit op. Vandaag haalden we de caravan uit de stalling op. Een kwartier voordat we daar zouden aankomen, kwam de regen met bakken naar beneden. Adu! Onze woonwagen stond reeds buiten; ik moest een rondje rijden voordat ik het terrein kon verlaten. Er was niets onwennigs aan. Ik nam de bochten ruim genoeg, het bakbeest bleef op de weg gemakkelijk tussen de lijnen en de verkeersdrempels op de route naar het Kijkduinpark, werden genomen zonder gepiep en gemor.

Ook de baliemedewerkster van Kijkduinpark was ons goedgezind; de slagboom ging zonder dralen open. Morgen worden wij pas geacht de camping op te rijden maar een kniesoor die daarop let. Het eerste dat mij op het kampeerterrein opviel, was de nieuwe bewegwijzering. Elke laan heeft nu borden met plaatsnummers. De eerste zijstraat die we tegemoet reden, bleek onze gereserveerde plek te bevatten. Voordat ik het laantje inreed, stelde mijn liefje voor de locatie te checken. Dat bleek een heel goed idee: er was namelijk een fout geslopen in de nummering! Ons straatje bleek een paar afslagen verderop te liggen.

We staan in een rustige, overwegend Duitse laan. Allee! Twee oosterburen hielpen uit zichzelf bij het op de goede plaats zetten van onze caravan. We maakten de binnenkant schoon, vulden de watertank, sloten de toilet aan, zetten de apparatuur op de geeïgende plaats. Morgen is het tijd voor het opbouwen van de voortent. Veel spieren in mijn lichaam doen nu al pijn. Ik loop als een bejaarde vrouw maar voel mij kiplekker. Morgenavond zal ik mij voelen alsof ik een marathon heb gelopen. Maar op vrijdag... die goede vrijdag kan camping life beginnen.