Lintjesregen

Afgelopen week reden we over de kustweg naar het ziekenhuis toen het gebeurde. De kleine, rode auto die voor ons reed, maakte een vreemde zwieper naar rechts en stond abrupt stil. Mijn liefje is de tijdelijke chauffeur en die rijdt altijd heel voorzichtig. Ik vind soms dat ze tè gezapig rijdt alhoewel ik zelf evenmin een wegpiraat ben. Wat ze religieus doet, is afstand houden tot haar voorganger. Veel afstand doorgaans. Op dat moment zat er een zwarte Mercedes achter ons, overduidelijk een bumperklever. Ik heb zo’n hekel aan die asociale rijstijl.

Op de N-332 rondom Torrevieja heb je een stuk dat wordt aangeduid als ‘tramo de concentración de accidentes’, een traject met een verhoogd risico op aanrijdingen. Nu kun je redetwisten over het feit of er zoiets bestaat als een gevaarlijke weg. Het is het onverantwoorde gedrag van weggebruikers dat een weg gevaarlijk maakt, lijkt mij. De drukke weg met slechts twee rijstroken zonder middenberm, is berucht om de files en regelmatig ernstige frontale botsingen; niet alleen in de drukke zomertijd. Aan diezelfde weg liggen twee ziekenhuizen dus er moet regelmatig ruimte worden gemaakt voor ambulances met sirenes.

Al tientallen jaren wordt geijverd voor verbreding van de weg, van twee naar vier rijstroken en een deugdelijke vangrail in het midden. Vorig jaar leek er beweging in de zaak te komen; er ging een zucht van verlichting door de goegemeente. In april van dit jaar werd echter duidelijk dat het regionale plan weer vertraging opliep. Het werd verworpen door het nationale Ministerie van Infrastructuur vanwege 13 gebreken en het te laat insturen door de Partido Popular. Die partij verdient alleen regen, geen lintje. De gebreken in het plan blijken onder andere te bestaan uit een tekort aan grond om de verbreding uit te voeren en het feit dat de weg, na verbreding, te dicht bij woningen zal komen te liggen hetgeen teveel geluidsoverlast zal veroorzaken.

De grote afstand die mijn liefje hield tot de rode voorganger was ons behoud. Het bleek om een fikse aanrijding te gaan waarbij twee personenauto’s en een busje waren betrokken. De neus van de rode auto was verdwenen, de kont van de bus zat zo´n beetje ter hoogte van de rij achter de chauffeur. De voorste auto was eveneens flink gedeukt. Als passagier was ik vrij om in alle autocabines te kijken. Iedereen bewoog, gelukkig zag ik geen enge taferelen. Via de berm reden we stapvoets langs het trieste trio. De zwarte Mercedes bleef daarna op voldoende afstand achter ons. Weer zo iemand die de put pas dempt, als het kalf is verdronken is. Tja.

Even schoot het beeld van een prothese die een oplawaai krijgt door mijn hoofd. Brrrrr. Ik schudde de gedachte snel van mij af. Mijn liefje bevestigde haar heldenstatus maar weer eens. Zij verdient een lintje!

We waren op weg naar de chirurg om mijn heup te laten controleren en de hechtingen te verwijderen. In de spreekkamer van de chirurg ging ik zitten op de behandeltafel. Die zag er comfortabeler uit dan zijn harde houten stoelen. “Hoe gaat het?” Goed. “Heb je pijn?” Nee. Ik mocht mij op de tafel uitstrekken. Snel veegde ik mijn zweterige voetzolen af aan het onderliggende papier. “Heb je het idee dat je nu rechter loopt?” Ik keek hem niet-begrijpend aan. Terwijl hij mijn beide voeten naast elkaar legde, zei hij dat hij vóór de operatie had gemeten dat mijn rechterbeen anderhalve centimeter korter was (geworden) dan mijn linkerbeen. Dat wist ik niet. 

Die boodschap moest even bezinken. Anderhalve centimeter. Dat is net zoveel als een vingerkootje, of de kleine porceleinslak in mijn schelpencollectie. Ieder mens is 's avonds 1 à 3 centimeter korter dan 's ochtends maar ik was dat dus 24/7?! Met de prothese corrigeerde de chirurg dat. Het komt weleens voor dat, als gevolg van plaatsing van de prothese, een patiënt een korter of een langer been aan de operatie overhoudt. Bij mij verliep dat kennelijk omgekeerd. Mijn schouders staan nu waterpas. Ik kon niets anders uitbrengen dan dat ik vond dat hij een knappe klus klaarde. Ook die man verdient een lintje!

Inmiddels loop ik op krukken; de volgende fase in normaal lopen. Net op tijd want op de muizen van mijn poezelige handjes begonnen blaren te ontstaan. De arts deed nieuwe mobiliteitsoefeningen voor, nu in sta-stand. Mijn wond werd tot dusver dichtgehouden door 33 hechtingen; de helft werd bij deze gelegenheid verwijderd. Morgen gaat de rest eruit en daarna mag mijn hele ik weer onder douche. Een beginnetje van ‘vida normal’. Joehoe!