Don’t stop when you’re tired

Vanmiddag hebben we hier de laatste familiedag die begint met een zwempartij en eindigt met een gezamenlijke avondmaaltijd. Sinds de beide mannetjes lid zijn van een zwemclub, is er minder tijd over om samen te zijn maar het is nog steeds ruim voldoende, wat ons betreft.

Wij, voormalige zwemjuffen en verwoede zwemmers, leerden Yuda en Damai zwemmen. Een vonk sloeg over: ook zij werden waterratten. Ze zwemmen thans vijf dagen per week, op sommige dagen zelfs tweemaal (voor en na school). Als wij in Bali zijn, zwemmen ze op hun vrije dagen ook nog eens in het resort alhier. Dat vele gezwem leidde ertoe dat Yuda roodbruin haar kreeg en je op het gezicht van Damai een afdruk van zijn zwembrilletje ziet. Yuda’s huid kleurde chocoladebruin (puur, welteverstaan) en zijn schouders breidden uit. De mannen zijn beiden tevens zeer begaan met hun beginnende six packs.

De eerste keer dat we meegingen naar hun zwemclub in Singaraja werd geen succes. Op weg naar het bad kwam de regen met bakken uit de hemel. Sommige straten kwamen tot kniehoogte onder water te staan. Ze zwemmen op drie locaties: in een buitenbad van PDAM (de Indonesische Waterleidingmaatschappij), in een binnenbad van een hotel en in een groot Olympisch bad dat voor officiële wedstrijden wordt gebruikt.

Alhoewel de ouders van alle clubleden een soort groepsapp hebben, werkte hun systeem niet. Wij stonden aan de rand van het bad met nog één ouder; zelfs de trainer ontbrak. Dat had veel weg van het Tsunami Early Warning System van Indonesië… Na een zeebeving die een verwoestende tsunami tot gevolg had in december 2004 investeerden Australië, Amerika en Duitsland in de ontwikkeling van een waarschuwingssysteem voor de Indonesische archipel. Deze week las ik in de Jakarta Post dat het systeem van vroegtijdige waarschuwing (via drijvende boeien en sensoren op de zeebodem) niet werkt. Beter gezegd: de verantwoordelijke minister gaf toe dat het systeem al sinds 2012 niet meer functioneert. De belangrijkste reden is falend onderhoud. Dat heb ik hier al zó vaak gelezen, gezien en gehoord! Naar schatting kwamen destijds meer dan 200.000 Indonesiërs om, vooral op Atjeh en Sumatra. Zo’n systeem is van levensbelang voor een natie, bestaande uit ruim 17.500 eilanden. Onbegrijpelijk dat men er zo laks mee omgaat.

De tweede poging om de mannetjes tijdens hun zwemtraining te zien, verliep beter; het bleef die hele dag droog en een grote groep kinderen was paraat. Yuda vertelde ons dat hij een beetje nerveus was vanwege onze aanwezigheid. Nergens voor nodig, knul! Wij zijn zijn grootste fans. We hadden hier trouwens ontzettend mooi weer voor de tijd van het jaar. Het aantal tropische regenbuien bleef beperkt tot twee. De dagen begonnen doorgaans met een strakblauwe lucht. Prachtig.

Elsa vertelde mij dat er wel vijf lokale zwemclubs zijn, eentje in samenwerking met de internationale school waarop Yuda en Damai zitten. Die club heet ‘The Dolphins’ en zou nogal elitair van aard zijn. Gezelligheid is niet toegestaan, het gaat uitsluitend om trainen, trainen, trainen. De club waarop ze wel zitten, doet heel gezellig aan maar ook daar wordt keihard getraind, zagen wij met eigen ogen. We schudden handen met hoofdtrainer Malik en zijn twee assistenten die de groep vervolgens aan een serie opwarmingsoefeningen zette. Toen gingen ze te water in het 25-meterbad. In deze club heb je zwemmers op drie niveaus: Senioren (middelbare scholieren), Ervaren zwemmers (Yuda’s groep) en Beginners (Damai’s groep). Elke groep trainde ruim twee en half uur. Heen en weer. Schoolslag, vlinderslag, borstcrawl, schoolslag, vlinderslag, crawl. Met en zonder hulpmiddelen. Onder het motto: ‘don’t stop when you’re tired, stop when you’re done’. Tijdens die uren werd slechts eenmaal pauze gehouden om water te drinken en even uit te rusten. We nemen onze pet diep af voor de beide zwemmers! Zwemmen in clubverband is karaktervormend en vereist veel  discipline, daar weten wij alles van.

Mijn liefje en ik vonden het iets te veel van het goede, vooral voor de beginnersgroep (kinderen van 6 à 7 jaar). Wat ons als ex-zwemjuffen ook opviel, was dat er te weinig aandacht was voor een foute beenslag die sommige zwemmers tentoonspreidde. Of voor verkeerd duiken vanaf het startblok. Enkele kinderen hadden een lelijke schaarbeweging die je vroegtijdig moet corrigeren voor het beste resultaat op langere termijn. Yuda werd op enig moment door de trainer uit bad getild en deed vervolgens 20 kniebuigingen op het droge. Toen ik hem later vroeg wat er aan de hand was, bleek dat hij straf kreeg omdat hij zijn benen niet krachtig genoeg sloot. Nou ja… die knul zwemt perfect. Hij was niet de enige die het overkwam en hij zat er klaarblijkelijk niet al te zeer mee. 's Avonds in het restaurant konden we de beide mannetjes opvegen. We gaan ze missen. Het goede nieuws is dat zij niet zullen stoppen met zwemmen.