De giraf en andere dieren

Istvan Kadar

Recent las ik het boek van James Comey uit, getiteld ‘A Higher Loyalty: Truth, Lies and Leadership’. In de internationale pers kwam vóór publicatiedatum al veel naar buiten. De meeste reviews schreven over het explosieve karakter van Comey’s beschuldigingen aan het adres van president Trump.

Comey, die zichzelf de giraf van de FBI noemt vanwege zijn lengte en ellenlange benen, werd in 2013 door Obama aangesteld als directeur van de FBI. Die functie heeft een termijn van tien jaar. Het Amerikaanse Congres stelde die regel in om duidelijk te maken dat de functie boven politiek staat en partij-onafhankelijk is.

Comey diende onder drie presidenten van beide politieke richtingen: Republikein (G.W.) Bush, Democraat Obama en Trump. Over Obama spreekt hij zich het meest positief uit. Hij kreeg veel respect voor de werkwijze van deze zelfbewuste, intelligente en aardige manager. Als lezer krijg je een goed beeld van wetsdienaar  Comey. Hij is zeer toegewijd aan de zaak die eruit bestaat het Amerikaanse volk te beschermen en de grondwet van de Verenigde Staten te dienen. Te allen tijde en onder alle omstandigheden. Die stricte taakopvatting kostte hem de kop, in mei 2017 werd hij door de hoogste baas van het land ontslagen. De president van de VS dient geen band te hebben met de directeur van de FBI. Trump begreep dat niet of wilde het niet begrijpen. Als een heuse Godfather vroeg hij zijn directeur om loyaliteit. Als lezer zie je de frontale botsing tussen die twee van verre aankomen en dat was meeslepend.

“This president is unethical, and untethered to truth and institutional values. His leadership is transactional, ego driven, and about personal loyalty.”

Gek genoeg vond ik het laatste deel van het boek, waarin Comey zijn ontmoetingen met president Trump beschrijft, niet per se het interessantst. Het kijkje achter de schermen van die grote, (inter)nationale organisatie vond ik erg boeiend. Als directeur krijgt Comey zeer lastige dilemma’s voor de kiezen, als lezer voel je hem worstelen met de soms zeer complexe materie. Nu begrijp ik beter wat hem bezielde toen hij Hillary Clinton in een negatief daglicht stelde. Hij maakte wellicht niet altijd de beste keuze maar hij is integer, van zijn kruin tot in zijn tenen. Sommige teksten kwamen  mij nogal braaf voor en dat lijkt te kloppen: kleine James bleek al een braaf jochie.

Je kunt ‘A Higher Loyalty’ gemakkelijk als management-boek lezen want hij schrijft over de organisatie, zijn team en zijn eigen rol in het geheel. Het boek is een aanrader!

Dat het gedrag van een giraf dodelijk kan zijn voor een mens bleek gisteren. In tijdschrift TIME las ik dat natuurfotograaf Carlos Carvalho in het Broederstroom-park (Zuid-Afrika) door een giraf was aangevallen. Het dier gaf de man, die kennelijk te dichtbij kwam, met zijn lange nek een oplawaai. De fotograaf overleed niet veel later aan zijn verwondingen. Trump mag wel oppassen…

In de afgelopen winter landde er iets op ons lokale strand dat tot verwondering leidde bij Britten die we hier leerden kennen en die het hele jaar zwemmen. Jawel, ook in de winter, bij circa 15 graden Celsius of minder. Pat & Sue zijn leuke kennissen met wie mijn liefje en ik regelmatig bijzonderheden in de natuur en foto’s van bezienswaardigheden uitwisselen. Naar verluidt, ging het om een grote hoeveelheid aangespoelde gouden kwallen, behorend tot een soort genaamd ‘pelagia benovici’. 

Deze goudkleurige kwallen van 5 à 6 cm grootte werden in 2014 voor de eerste keer in het noorden van de Adriatische Zee gespot. Italiaanse wetenschappers troffen ze tot dusverre aan in de Golf van Venetië en waren ervan overtuigd dat ze meekwamen met boegwater van schepen die andere zeeën bevoeren. Nu wil het toeval dat er een meer is in Palau (Koror) dat hoog op mijn bucket list staat omdat zich daarin duizenden gouden kwallen voortbewegen. Ik zou mij weleens zwemmend tussen hen willen begeven. Ik wist niet beter dan dat ze volstrekt ongevaarlijk zijn voor de mens. Dat lijkt nu te worden weersproken. Palau ligt middenin de Stille Oceaan en is de plek waar mijn liefje te zijner tijd (dat wil zeggen: na mijn dood) mijn as moet gaan uitstrooien. Nu zijn die exemplaren kennelijk ook in de Middellandse zee en op de Spaanse stranden te zien. Het moet niet gekker worden!

De gouden kwal is hier thans niet de enige opmerkelijke beach bum. Al een paar weken melden lokale kranten in alle talen dat er aan sommige stranden van de provincie Alicante sprake is van de aanwezigheid van Portugese oorlogsschepen. (Nee, er is geen sprake van oorlog op het Iberisch schiereiland.) Het gaat om een andere kwal wiens beet gevaarlijk kan zijn voor de mens. Deze ‘physalia physalis’ is een soort staartkwal. De soort komt vooral voor in warme wateren. Zelf zag ik ze met eigen ogen tijdens strandvakanties in Amerika en Australië. De laatste keer dat ik een Portugees oorlogsschip aantrof, was in Tasmanië. Dat vond ik wel apart gezien het feit dat ze van warm water houden.

Het zijn knalblauwe zakjes die op een empanada lijken. Deze kwal bestaat eigenlijk uit een klont van honderden poliepen, met tentakels van soms wel 30 meter lang. Afgelopen weekend werd op een noordelijker gelegen Alicantijns strand zelfs de rode vlag geheven toen het dier drijvend in de Middellandse Zee werd geconstateerd. Het kan ernstige jeuk, pijn, soms zelfs koorts en ademhalingsproblemen veroorzaken. Er raakten mensen in shock na aanvaring met zo’n exemplaar, soms zelfs met de dood tot gevolg. We gaan zien of de schepen onze kant opkomen. Je kunt ze niet missen.