Een dubbel gevoel

Ik las het boekje van Ester Kleinhesselink, getiteld 'Een Dubbel Gevoel -ze hield van oranje, maar roze stond d'r ook goed'. Ester werd op 7-jarige leeftijd ernstig ziek: ze kreeg leukemie. Na een chemobehandeling leek het goed met haar te gaan maar helaas kwam de leukemie tweeënhalf jaar later terug. Ze moest opnieuw zware chemokuren en een beenmergtransplantatie ondergaan. In 2005 (vier jaar na de diagnose) bleek dat de leukemie wederom terug was en deze keer was er geen effectieve behandeling meer. Ester overleed op 19 augustus 2005 op 11-jarige leeftijd. Als je op de titel van dit blog klikt, kom je op haar website terecht.

Na een ontmoeting in het ziekenhuis met Carry Slee, haar idool, besloot Ester dat zij zelf ook schrijfster wilde worden. Ze is vanaf dat moment gaan schrijven en illustreren. 'Een Dubbel Gevoel' is een spannend verhaal over Marlous en haar oma maar in het boekje zijn ook gedichten van Ester opgenomen. Helaas heeft ze het door haar ziekte niet zelf kunnen afmaken; dat hebben haar klasgenootjes na haar overlijden gedaan. Met een dubbel gevoel.

Het feit dat een kind kanker krijgt, is voor mij van een onbegrijpelijke wreedheid. Het is op die momenten dat ik ernstig twijfel aan 'go(e)dheid in de wereld'. Ik heb zelf een zus die op 10-jarige leeftijd kanker kreeg. Angela was een fanatieke ballerina, mèt talent. Ze was prima ballerina op een goede balletschool. Ze droomde als kind van een plek in het Scapino Ballet en had graag professionele danseres willen worden; wellicht had ze dat qua aanleg ook kunnen bereiken. Het mocht echter niet zo zijn: de kanker maakte een beenamputatie noodzakelijk. Daarmee leken haar toekomstdromen ruw verstoord. Uiteindelijk bleek ook een amputatie de botkanker niet te stoppen; wrang maar waar. Haar spitzen (balletschoenen met verstevigde neus, om op de tenen te staan) hebben tot de laatste dag van haar leventje aan haar ziekenhuisbed gebungeld.

Hier zijn twee indrukwekkende meisjes die op jonge leeftijd hun ambities gedwongen moesten loslaten... Ik heb in de afgelopen periode regelmatig gesprekken gevoerd over 'de zin' van jong sterven. Is die er überhaupt wel? Zelf geloof ik niet in reïncarnatie dus ziekte en dood op jonge leeftijd kan ik niet duiden als iets dat in een vorig leven niet goed zou zijn verlopen. “Waarom zij?” “Waarom zo?” Ik kom er niet uit.

Deze twee meisjes met hun geschiedenis hebben ons iets te vertellen. Ik geloof allereerst in 'verschillig' zijn en blijven als mens in deze wereld, in tegenstelling tot onverschilligheid. We moeten ons iets van elkaar (blijven) aantrekken. De eventuele boodschap gaat verder dan 'als je iets maar heel graag wilt, dan lukt dat ook.' Ester wilde zó graag schrijfster worden en mijn zusje ballerina. En toch is het niet gebeurd.

Ik ben van mening dat we onze dromen moeten beleven. Ik praat niet over nachtdromen die dan overdag uitkomen (alhoewel die soms niet verkeerd zijn?!). Ik praat hier over ambities in het leven, doelen die het waard zijn te worden nagestreefd. Het is belangrijk ze te hebben maar nog belangrijker is het, ze te realiseren. Of het nu een levensdroom is in werk, sport, liefde, hobbysfeer, in menszijn of het nu klein of groots is: als je kunt, moet je 'm verwerkelijken. Dat ben je aan jezelf verplicht. In mijn -beperkte, ik geef het toe- levensvisie leef je namelijk maar één keer...
Ik hoor immers zo vaak over mensen die hun dromen opsparen tot na hun pensioen en dan geen tijd blijken te hebben. Ik ken ook mensen die grootse ideeën hebben maar daarmee niets doen. (En ik hoor over mensen die geen ideeën hebben maar die zullen nooit onderwerp van een van mijn blogs worden!)
Ik droom sinds mijn kindertijd van verre reizen maken, andere culturen beleven, exotische dieren aanschouwen, mooie dingen zien. Liefst met een maatje die dat ook ambieert. Ik heb alle boeken van mijn favoriete reisjournalist Paul Theroux gelezen, documentaires van Michael Palin en andere BBC-grootheden aanschouwd, de dierenencyclopedie zo'n beetje uit mijn hoofd geleerd. Inmiddels heb ik al vele jaren hetzelfde liefje met wie ik nu rond de wereld reis. Maar er is nog veel meer te verwezenlijken.
Ik ben het aan tenminste twee dappere meisjes verplicht.