Dat hebben we goed doorstaan en ik moet zeggen: het is deze keer niet tegengevallen. Sterker nog: we hebben het best goed getroffen met onze directe buren in ons straatje. Het waren kinderrijke families uit Drenthe en Overijssel die het doorgaans goed met elkaar leken te kunnen vinden. Dat is in vorige jaren weleens anders geweest!
Het was in de afgelopen dagen en nachten regelmatig noodweer op de camping: om half zeven op donderdagochtend moest ik alle bovenluiken sluiten vanwege de enorme hoosbuien. Om negen uur ging ik naar buiten om onze stoelen naar de binnentent te verplaatsen. De avond ervoor was namelijk een heerlijke zomerse avond geweest dus we waren lang buiten gebleven. Het leek alsof ik door tientallen camera's werd gekiekt: de lucht was gevuld met lichtflitsen en het rommelde continue.
Maar dat was niet het enige: het leek alsof ik over water liep! Er bleek zoveel regenwater onder vloerkleden in de voortent en onder het zonneluifel te liggen dat ik werkelijk het idee had dat ik mij over water bewoog. Ik moest denken aan het verhaal van Jezus die over water liep. Ik weet het, ik ben sterk associatief. De reli-lezers zullen mij dat niet in dank afnemen maar dat neem ik op de koop toe.
Bijzonder was het wel.
Donderdag en vrijdag moesten alle buren in het straatje tussen de vele stortbuien door, opbreken en dat heeft toch iets verdrietigs. Het was het einde van hun zomervakantie en ze moesten hard werken om alles droog in de auto te krijgen; dat is namelijk heel belangrijk om schimmel in tentdoek tegen te gaan. Dat hoort evenwel bij kamperen: aankomen en de boel opzetten is onderdeel van de vakantievreugde maar opbreken en weggaan is voor tent- en caravanbezitter een ware verzoeking. De stoere De Waard-tent van de overburen -de Rolls Roys onder de Nederlandse tenten- verwerd tot een zielig, klam gedrocht... Die zware buitentent in de tentzak opbergen, is al een uitdaging voor de sterkste man van Nederland, laat staan voor de doorsnee kampeerder. Je hoort vertrekkende mensen dan ook vaak zeggen dat ze na deze klus weer toe zijn aan vakantie. Opbreken kan je echt opbreken!
Het mooie van kamperen is wel dat iedereen elkaar zo goed mogelijk en naar eigen vermogen helpt: een soort gedroomde wereld op de vierkante centimeter.
We hebben de families inmiddels uitgezwaaid: Melle, Bouwe, Koen, Alice, Bart, Daphne, Jaro en hun ouders. We hebben geleerd van hoe je tegenwoordig kinderen opvoedt en hoe je ze hun eigen zaakjes laat oplossen. We hebben gehoord hoe je ruzietjes maakt en gezien hoe je ze sust. Hoe je iemand tot afwassen aanzet. En wat een gemiddelde Nederlandse familie op vakantie zoal nuttigt. Onze bijdrage aan deze families was dat wij iemand van het roken hebben afgeholpen en twee kids zonder angsten hebben leren slapen in een tentje; niet gering, vinden wij. En dat vond Daphne ook want als dank maakte zij een fraaie tekening voor ons.
We zitten nu dus weer in ons eentje in onze straat. En ook dat is helemaal OK. Het opmerkelijke is wel dat de camping gisteravond de 'bonte avond' organiseerde terwijl inmiddels zovelen van hun doelgroep reeds huiswaarts waren gekeerd... 'Onze' camping ligt op een prachtige plek maar het management en veel medewerkers begrijpen werkelijk NIETS van kampeerklanten en hun vakantiegedrag. Wolter Kroes zong die avond voor weinig toehoorders en wij hoorden het gedreun gelaten aan.
Morgen is weer een nieuwe dag.
