Met dit eetcultuurevenement wil men zoveel mogelijk mensen kennis laten maken met 'smaak' en hen laten genieten van eten en drinken.
Gisteravond volgde op het TV-programma 'De avond van de Smaak' (een quizprogramma over eten, proeven en proefjes doen met ADHD-kok Pierre Wind), een uitzending van de Keuringsdienst van Waarde.
De uitzending ging deze keer over sperziebonen. Alhoewel over smaak niet valt te twisten, zijn veel mensen het over een zeer beperkt aantal dingen wel eens. Een van die gedeelde meningen is 'dat een verse sperzieboon moet knakken'. Een onverse boon is zo buigzaam als een Chinees op de evenwichtsbalk!
De KvW-uitzending ging over het kweken van sperziebonen in Nederland en daarbuiten. Om aan de vraag van de Nederlandse industrie en de consument te voldoen die het hele jaar door sperziebonen wensen te eten, moet de boon ook buiten ons eigen land worden gekweekt. Voor de Nederlandse markt vindt dat grotendeels in Egypte plaats. In die cultuur kweekt men al 4000 jaar sperziebonen en dus hebben Albert Heijn c.s. het land gevraagd die groente voor de Nederlandse markt te verbouwen buiten het eigen kweekseizoen om.
En daar wringt nu de schoen! Dat moeten we gewoon niet willen en niet doen!
Waarom eten we niet wat de lokale seizoenen ter plekke voortbrengen? Er is inmiddels in alle seizoenen zoveel keus beschikbaar dat er geen sneue maaltijden hoeven worden bereid. Je hebt bovendien de beste garantie dat de groente onlangs is geoogst en (dus) vers is.
Hoe onzinnig is het dat een Egyptische sperzieboon vele, vele kilometers moet afleggen om bij ons op het bord terecht te komen? Denk eens aan alle kosten die ermee zijn gemoeid, aan de Co2-uitstoot die aan elke boon kleeft. Bovendien: laat de knaktest eens los op een reizende Egyptische sperzieboon in het Hollandse schap... Knakt'ie? Is'ie vers, zoals het een lekkere boon betaamt?
Onlangs was ik op de Kaag waar een 'localo' mij vertelde dat de gemeente binnenkort een stuk land beschikbaar gaat stellen voor het opzetten van een moestuin voor de plaatselijke horeca aan de Kaagerplassen. Zo zou deze kleine groep hun eigen seizoensgroenten kunnen verbouwen. Slim en leuk, he? Moet er natuurlijk niet teveel worden getestknakt want anders blijft er niets over voor in de pan!
In het Zuiden van Spanje wordt 50% van de groenten verbouwd in de omgeving van Mazarrón. De streek is een van de grootste groentenschuren van Europa en is verantwoordelijk voor 12% van de Europese export. In de winkels die ik zelf in Spanje bezoek, let ik altijd op de lokale herkomst van de groenten en het fruit.
Een van mijn Zwitserse vrienden, een heel goede kokkin, heeft een heel eigen oplossing gekozen voor de seizoensgebondenheid van groenten. Zij koopt veel van haar groenten namelijk ingevroren. Toen ik mijn wenkbrauwen optrok, legde ze mij geduldig uit waarom: als het invriezen deskundig gebeurt, blijven voedende waarde, vitaminen, kleur, geur en hardheid goed bewaard. Dat kun je dan natuurlijk ook zelf doen. Dus de gewenste volgorde is: groenten inkopen, blancheren, laten afkoelen en uitlekken en dan pas invriezen.
Ik zou eenieder willen oproepen: “denk globaal, eet lokaal”. Check wat er op het etiket staat of vraag het de groetenboer: komt de groente of het fruit van buiten de landsgrenzen, denk dan in ieder geval erover na of je het wilt kopen. Zoek een goed lokaal alternatief; het is altijd te vinden.
En natuurlijk veel plezier gewenst met het knakken!
