Nu had ik al twee dagen (!) gezwommen in Kijkduin bij circa 19°C maar deze duik was toch echt van een andere orde: er waren heerlijke golven vanwege de wind van zee, er stond een zwakke aflandige onderstroom, er waren nauwelijks zwinkuilen op die plek, het water was glashelder -ik kon mijn voeten op de zandbodem zien- en de gevoelstemperatuur leek aanzienlijk hoger. Als een dolfijn dook ik door de golven.
Het was (ouderwets) moeilijk om het water te verlaten maar het gezwaai van mijn vrienden op het strand bracht mij uiteindelijk terug aan land. En wat voelde ik mij verfrist! Ik kan kort zijn over het omkleden-in-de-wind: het was een Bert Haanstra-film waardig. Ik bleek een kilo zwaarder van al het stuifzand dat in de zakken van mijn bermuda was gewaaid.
's Avonds zaten we in fleecetrui in de tuin, naast de open haard. Naarmate de avond vorderde, verschenen er steeds meer sterren aan de hemel. Als je zo in het hart van het Zeelandse duingebied bivakkeert, valt je het gemis aan lichtvervuiling op. Er waren geen overmatige lichtbronnen in de buurt: we waren ver van straatverlichting, van glastuinbouw en van andere verlichte objecten.
Zo goed als de vele sterren aan het firmament dan met het blote oog zijn waar te nemen... ik werd er stil van. Ik heb nog last van stijve nekspieren van het, met het hoofd in de nek naar boven staren. Ik zag het steelpannetje van de Kleine Beer met de Poolster aan het einde van het 'handvat'. Linksonder ervan, in het noordwesten, zag ik de Grote Beer; rechts van de Poolster dacht ik het W-vormige sterrenbeeld Cassiopeia te zien. Ik zag veel meer: sterrennevels, fonkelende sterren, kleurige sterren. Ik had echter geen idee waarnaar ik keek; ik zou zoveel meer willen herkennen!
Ongeveer tweeënhalf jaar geleden reisden wij met een campervan door Australië.
Uluru (ook wel Ayers Rock genoemd) was een van onze bestemmingen van die rondreis. Het is een reusachtige rotsformatie die ongeveer in het midden van Australië ligt; in het Northern Territory, een gebied dat wegens de rode kleur van de grond ook bekend staat als 'the red center'. Voor de lokale Aborigines -we worden niet meer geacht Aboriginals te zeggen- de Anangu, is Uluru een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie, de Tjukurpa, beter bekend als de Droomtijd. Alle facetten van de rots hebben een specifieke betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de Tjukurpa.
Wij hadden op de eerste avond na aankomst een openluchtdiner met zicht op Uluru geboekt. Het was een heldere, zwoele avond. Na het diner, mèt didgereedoomuziek, kwam een astronoom ons vergezellen; hij bracht verschillende soorten en maten sterrenkijkers mee die we mochten gebruiken. 'Down Under the Southern Stars' was een onvergetelijke kennismaking met de sterrenhemel van het zuidelijk halfrond. Ik herkende het Zuiderkruis zelf maar werd door de sterrenkundige gewezen op de Pleiaden (het Zevengesternte); ik zag in de duisternis om ons heen geen zeven maar honderden sterren op een hoop!
In Zeeland was het donker maar in de 'Outback' was helemaal geen licht dat afleidde. Het werd daardoor voor mij een hemels bezoek maar ook de sterrenhemel van ons eigen noordelijk halfrond in de afgelopen dagen vond ik schitterend.
