Bloggen oldskoel?

Van de 133 miljoen bloggers wereldwijd (cijfers uit 2008) werkt 1,1% zijn of haar blog wekelijks bij. Dat wil zeggen dat op 'slechts' 1,5 miljoen weblogs elke week minimaal één nieuw bericht wordt gepubliceerd. De helft van deze blogs is van Amerikaanse origine, 27% wordt door personen in Europa geschreven.
Veel bloggers van het eerste uur verruilden hun webactiviteiten voor Twitter of een ander sociaal netwerk. Paul Boutin, blogger en auteur van de New York Times, is van mening dat we maar moeten stoppen met bloggen want ‘Twitter makes blogs look so 2004’. Als je hem mag geloven, bloggen alleen ouwe sokken nog. Types met hobby's als punniken en suikerzakjes verzamelen... Ik voel mij hierdoor geenszins aangesproken. Persoonlijk vind ik het vluchtige twitteren vooral iets voor jonge(re) mensen. Twitteraar Maxime Verhagen valt ondanks 23.000 volgers -ruim mijn meerdere, ik geef het toe!- wat mij betreft toch vooral in de categorie Ouwe Sok. Al heeft hij een interessante baan, het gaat erom wat je ermee doet! Twitteren loopt trouwens zo'n vaart niet in Nederland: slechts 10% van de Nederlanders doet het. Het werkwoord is wel gekozen tot hét woord van 2009.

Houdt bloggen dan op? Dat niet maar het karakter veranderde wel in de loop van de tijd, aldus een artikel op NRC.nl. Bloggen heeft niet alleen een zekere volwassenheid bereikt, het is ook 'mainstream' geworden: iedereen doet het inmiddels. Hedendaagse bloggers schrijven vooral over hun passie of hun vakgebied. Daarin herken ik mij wel alhoewel bloggen voor mij meer is dan passie. Het werd een levensbehoefte: ik word onrustig als ik nog geen stukje heb geschreven. Het zit al wel in mijn hoofd en moet eruit, al moeten de piepers ervoor aanbranden! Op 1 december zullen de 'Dutch Bloggies 2009' worden uitgereikt, de jaarlijkse prijs voor Neerlands beste weblogs (15 categorieën waaronder 'Best geschreven' en 'Beste persoonlijke blog'). Sommige van die genomineerde blogs zijn het volgen waard. Ruim 40% van de Nederlanders tussen 15 en 64 jaar leest blogs: ruim 4 miljoen lezers. Niks ouwe school!

Wat ik persoonlijk wèl oldskoel vind, is je ogen sluiten voor digitale revoluties. De eReader heeft die belofte in zich. Dit electronische apparaat stelt een lezer in staat zijn of haar digitale boeken te kopen en te lezen, waar men ook is. De kwaliteit van een digitale lezer staat of valt met de e-inkttechnologie die wordt gebruikt. Op dat vlak is reeds veel bereikt. Er zijn nu lichtgewicht apparaten verkrijgbaar die je goed in zonlicht kunt lezen, met een aanraakscherm waarop je aantekeningen kunt maken, waarvan de lettergrootte kan worden aangepast, de accu wekenlang meegaat en honderden boeken tegelijkertijd kunnen worden meegedragen. Er zijn momenteel alleen nog maar eReaders met zwart-witscherm op de markt.

Er is een brede selectie wereldliteratuur in oorspronkelijke taal en als vertaling te downloaden naar de eReader, al is de strijd om het standaardformaat eboek nog niet gestreden. Het ePub-formaat lijkt momenteel over de beste kaarten te beschikken. Er is een aantal websites waarvan gratis boeken zijn te betrekken, project Gutenberg bijvoorbeeld. Ik verwacht dat de prijs van eboeken op termijn drastisch zal dalen; ook dat is een interessant gegeven. Mij lijkt het wel wat: nooit meer zal de reistas last hebben van overgewicht, nooit meer wordt men gedwongen 'pulp' te lezen omdat er ter plekke niets beters is te krijgen. Vanzelfsprekend moet mijn toekomstige boekenvriend over draadloze 3G-connectiviteit beschikken zodat er ter plekke contact kan worden gemaakt met eboekhandels. Waar ik ook ben.

Regelmatig hoor ik mensen zeggen dat de romantische aspecten van boeken en lezen met de intrede van de eReader zullen verdwijnen. Alhoewel ik mij als boekenwurm daarbij zeker het een en ander kan voorstellen, ben ik toch van mening dat het niet het geval hoeft te zijn. Zelf denk ik aan een eReader als aan een nieuwe boekenvriend in de kast. De eReader zie ik vooral als aanvulling in plaats van vervanging van 'oldskoel'-leesvoer. Ik weet zeker dat ik altijd papieren boeken zal blijven kopen. Vooral favoriete gebonden exemplaren. Gelukkig hoeven we (nog?) niet te kiezen. Ik las een commentaar van de Britse schrijver en Guardian-columnist Stephen Fry: 'een ebook is even bedreigend voor de papieren versie als de lift is voor de trap'. That says it all, wat mij betreft.

In Amerika verwacht men volgens jaar 6 miljoen eReaders te gaan verkopen. Zelf stel ik de aanschaf nog even uit. Hoofzakelijk omdat ik verwacht dat er in de komende maanden nog flinke stappen vooruit worden gezet: zo komen er een flinterdunne eReader uit met een 10 inch scherm (Plastic Logic) en een 'dual screen' eReader (verschillende fabricanten) die je als een papieren boek kunt openklappen en waarop je twee bladzijden naast elkaar kunt lezen. Nèt echt...

Leven op de vierkante centimeter

Mijn liefje is al weken moe-moe-moe en ik vermoed dat die situatie nog wel even zal aanhouden. Eerder deze week liepen we langzaam naar de plaatselijke winkel voor een boodschap. In die wandeling zit een heuveltje van de 10de categorie. Desalniettemin moesten wij halverwege de wandeling stoppen omdat het ommetje voor mijn liefje een te grote belasting (b)leek. Het is niet haar hart, het zijn niet haar longen maar het zijn de beenspieren die het laten afweten. Chemo is een mensonterende therapie... Het sloopt. Ik hoop dan ook van harte dat de medische wetenschap spoedig een minder ingrijpend alternatief vindt voor deze behandeling. In de afgelopen maanden zag ik mijn liefje door de zware kuren van een sterke, energieke vrouw verworden tot een kwetsbaar meisje.
We hebben weliswaar nog één chemokuur te gaan maar mijn liefje en ik zijn al aan het evalueren en aan het afronden. Dat klinkt wellicht minder vreemd als je bedenkt dat er reeds zeven kuren achter ons liggen.

Door alle medische behandelingen verschrompelde ons volle reizigersbestaan tijdelijk tot een leven op de vierkante centimeter. Zelf werd ik, reislustige Hollandse, een verzorgende huisvrouw. Zuster Clivia en Simone Vuller belichtten in de afgelopen periode een andere kant van muzelluf. Kluun's tegenpool, zogezegd. Dat is echt een ode aan de liefde... Alles speelde zich af in en rondom onze Spaanse casa. Dat gedwongen langere verblijf in ons appartement was allerminst een straf. Het is comfortabel vanwege de ruimte(n), het vele daglicht dat binnenvalt, het ruime terras, het uitzicht. Zoals de zonnestralen ons elke dag beschenen, de vogels ons dagelijks begroetten. Alhoewel ik niemand de reden van ons leventje-in-postzegelformaat toewens, vind ik een dergelijke ervaring toch een goede. Mijn liefje en ik leerden onszelf en elkaar onder nieuwe omstandigheden nóg beter kennen en we kwamen samen tot één conclusie: liefde en vriendschap kunnen bergen verzetten!

Deze week ging ik een rondje golfen met vriend Hugo. (Ik hoor je denken: alweer?!) Na het partijtje zaten we op het terras van de golfclub te genieten van de inspanning, de temperatuur, het uitzicht. Het gesprek kwam op de toestand van mijn liefje. Hij merkte op dat de meeste mensen na een ingrijpende ervaring tot de conclusie komen dat ze meer van het leven moeten gaan genieten. “Maar ja, dat doen jullie al jaren...” Ik kon niet anders dan het beamen. Inderdaad, wij grepen vaak kansen met beide handen aan en stelden al weinig of niets tot morgen uit. Veel mensen die van kanker herstellen, zeggen dat ze gelukkiger zijn dan vóór de diagnose. Ze zijn van mening dat ze hun echte vrienden hebben leren kennen en banden zijn dieper geworden dan voorheen. Vooral dat laatste herken ik. Ook ons leven zal hierna nooit meer hetzelfde zijn als ervoor. Wij hebben beiden echter goede hoop voor de toekomst en zullen de draad van het Grote Genieten weer graag samen oppakken.

'Elke goed afgeronde therapie is een niet afgemaakt boek.' Ik las deze zin in een interview met de Uruguayaans-Nederlandse schrijfster Carolina Trujillo, met haar boek 'De terugkeer van Lupe Garcia' een van de genomineerden voor de AKO-literatuurprijs 2009. Ook deze les, waarvan ik niet meer weet welke schrijver het ooit zei, is mij altijd bijgebleven: 'een slechte jeugd is een onuitputtelijke bron van inspiratie'. Veel literaire werken zijn daarvan het levende bewijs.
De situatie van mijn eigen liefje bleek ook mij als blogger te inspireren. Wellicht voor sommigen zelfs tot vervelends toe maar dat moet men maar voor zichzelf beoordelen. Op elke TV zit een uitknop, van elke website ben je zo weggesurft. Mijn liefje is -bijna- klaar met onderwerp zijn van mijn blogs, al ging zij de communicatieve waarde ervan zeker inzien en waarderen. We konden onze familie- en vriendenkring op afstand immers goed op de hoogte houden van ons reilen en zeilen. Op het geschikte moment, in de gewenste vorm. Het was voor mij bovendien goede afleiding en een boeiend tijdverdrijf. Met cabarètiere en columniste Paulien Cornelisse beweer ik dan ook: taal is zeg maar echt mijn ding! Dat mes snijdt dus aan twee kanten.
Gisteren vroeg mijn liefje mij: “ga je in Bali weer over Bali schrijven?” Mijn antwoord op die vraag was bevestigend. Er volgde een zucht van verlichting. Maar mijn zin was nog niet af “... en mededelingen doen over jouw herstelproces”. Als blogger moet ik het ijzer smeden als het heet is - nu het nog kan!

Double-O-Seven

De zevende chemokuur is een feit. De een-na-laatste. Joehoe! Er is nu nog één kuur te gaan die net voor het Sinterklaasfeest zal plaatsvinden. Een mooier kado zal mijn liefje dit jaar niet ontvangen. Is het schrijven van een gedicht voor haar doorgaans een balanceeract-op-hoog-koord, dit jaar zal zij ongetwijfeld veel door de vingers zien, vermoed ik...

Gisteren werd een lange, zware dag. We waren vroeg in het ziekenhuis en keerden bijna 13 uur later huiswaarts, ondanks het feit dat mijn liefje de eerste was voor de bloedtest. We hadden weer een goed gesprek met Dr Brugarolas, hoofd Oncologie. De bloeduitslag was goed: het hemoglobinegehalte is nog steeds boven de 10. Met de verhoogde dosis taxotere-cisplatine van de vorige keer was mijn liefje precies op de gewenste curve beland. De oncoloog was nog steeds verrast door de aanwezigheid, ja zelfs groei van het haar. We spraken wederom met hem over de middelen en hun werking. De oncoloog bevestigde ons dat mijn liefje door de toediening van deze specifieke cytostatica in de komende jaren weinig of geen kans heeft op terugkeer van de (borst)tumor. De toegediende middelen vertonen de beste resultaten bij het geconstateerde type kanker. Dat was goed nieuws.

Ook vertelde hij over onderzoek naar de toepassing van gentechnologie dat in het San Jaime-ziekenhuis wordt uitgevoerd. In een ander verband maakten wij twee jaar geleden kennis met Dr Manzano, geneticus en tevens lid van het Plataforma de Oncología. Hij doet momenteel onderzoek naar de genen van 50 borstkankerpatiënten, waarvan 25 met het 'triple negatief' tumortype. Mijn liefje maakt hoogstwaarschijnlijk onderdeel uit van die groep (wordt bevestigd). De medische wetenschap bracht al eerder in kaart welke genen borstkanker veroorzaken maar nog niet alle kankergenen zijn geïdentificeerd. Op basis van verwijderd tumorweefsel zijn in het San Jaime-ziekenhuis reeds 19.000 genen in kaart gebracht. Ook doet men hier onderzoek naar stamcellen. Dat genetische onderzoek zal volgens Dr Brugarolas nog 3 à 4 maanden in beslag nemen. Het resultaat zal zijn dat de behandelende artsen precies zullen weten welke borstkankerpatiënte baat zal hebben bij (welk type) chemotherapie. Een uitstapje naar nanotechnologie was toen snel gemaakt. De arts verwacht dat de toepassing van deze technologie ter bestrijding van borstkanker binnen 5 jaar een feit zal zijn. Dat vinden wij fantastische vooruitzichten.

Dr Rebollo, de Grote Gifmenger, stelde voor om deze chemokuur iets anders uit te voeren dan de vorige. Toen had mijn liefje immers de nacht en de ochtend na de kuur overgegeven. De dosis werd weliswaar gehandhaafd maar de volgorde veranderde. Hij wilde zo de effectiviteit van de afzonderlijke middelen extra controleren. Er zat nu meer tijd tussen de onderdelen van de kuur waardoor het een tergend lange dag werd. Zuster Tania, door ons nu Tati genoemd, was weer een en al toewijding en vriendelijkheid. Wij weten het zeker: zij is de allerbeste verpleegster van de afdeling. En mijn liefje is zonder meer de allerleukste. Wijzend naar een babyhoofdje in de krant: “kijk, collega...”. Zoek de overeenkomsten. Zoet. Mijn eigen 007-heldin is stirred, not shaken!

In het eerste jaar na behandeling zullen wij elke drie maanden naar het ziekenhuis moeten terugkeren voor een medische controle. In het tweede jaar zal dat hoogstwaarschijnlijk eenmaal per vier maanden worden. Dr Brugarolas legde uit dat de controles eventueel ook op een andere locatie in de wereld zouden kunnen plaatsvinden; de medische gegevens kunnen zonder meer worden uitgewisseld. Dit in verband met onze Bali-plannen. Van zoveel toewijding krijg ik zelfs natte ogen...

Goed nieuws

De frequente lezer van dit blog zal denken dat de titel betrekking heeft op de gezondheidstoestand van mijn liefje tijdens de thans gevolgde chemotherapie... Mijn antwoord is: nee en ja. Dit blog gaat niet over haar welzijn alhoewel het haar momenteel redelijk gaat. De vermoeidheid is een constante geworden, de spieren zijn soms pijnlijk en de misselijkheid ligt regelmatig op de loer. Dat zijn de inmiddels bekende bijverschijnselen van dit type chemokuur. We zijn tot de conclusie gekomen dat de combinatie cisplatine-taxotere zwaarder valt dan de eerste. Alhoewel wij de chemo als een vriend beschouwen die mijn liefje immers helpt weer gezond te worden, heeft hij ook nare trekjes. Hij is een sluiper, een gluiper. Het boek Oeroeg van Hella Haasse dat in het kader van de campagne 'Nederland Leest' gratis wordt verstrekt en dat zich in voormalig Nederlands Indië afspeelt, brengt haar voor het moment in meer verkieslijke sferen.

Het goede nieuws heeft betrekking op het huidige Indonesië, waar onlangs een gloednieuw type wasmachine werd geïntroduceerd. Intimi weten dat mijn liefje 'Hoofd Was' is van ons gezin. Zo hebben wij beiden onze (straf)taken. Op haar goede dagen neemt zij volledige verantwoordelijkheid voor de was. Dat is een taak waaraan zij doorgaans plezier beleeft, hoe gek dit ook mag klinken. Dat betreft niet alleen het wassen, het gaat ook over het drogen. Als het zonnig weer is, wordt klein goed -ongezien voor derden- op het terras gedroogd. Dat doen wij, excentriekelingen, uit energiebesparing. Als het weer het niet toelaat, wordt de wasdroger gebruikt. Het afvalwater dat de droger produceert, is gedestilleerd water dat wij hergebruiken voor het besproeien van de bloemen en planten op het terras. Die bloeien door dat pure water heel weelderig hetgeen het Hoofd Was sterk bekoort. Daardoor verricht zij haar taak met nog meer enthousiasme. Dat vind ik recycling in zijn beste vorm!

Alhoewel wij in ons aanstaande Balinese huishouden vakkundig zullen worden bijgestaan door huishoudster Elsa, verheugen wij ons ook op de inzet van innovatieve huishoudelijke hulpmiddelen. Zo is er sprake van een wel heel bijzondere wasmachine waarvan de introductie onlangs voorpaginanieuws was in 'The Jakarta Post', de krant die wij dagelijks online lezen.
Tijdens eerdere bezoeken aan Bali in de afgelopen vier jaren, viel ons telkens op dat de wasmachines het koud doen. Alhoewel de grootste energiebesparingen zijn te behalen door wassen op zo'n laag mogelijke temperatuur was mijn eigen Hoofd Was helemaal niets geporteerd van dat principe. Maar een wasmachine voor warme wasjes bleek moeilijk te vinden. Ze zijn er zeker naar nu blijkt.

PT LG Electronics Indonesia introduceerde een voorlader die is uitgerust met de zogenaamde 'Direct Drive Technology'. Deze nieuwe technologie houdt allereerst in dat er minder trillingen plaatsvinden tijdens de wasbeurt. Dat kan een voordeel zijn maar daarover kun je van mening verschillen. Vooral als jonkie die zoete herinneringen heeft aan zitten op een draaiende wasmachine... maar daarvoor ben ik nu te groot (lees: te zwaar) geworden. Een ander voordeel van deze nieuwe machine is dat er sprake is van minder geluidsoverlast tijdens een wasbeurt. Het geluid overstijgt volgens de fabrikant 50 decibel niet hetgeen op hetzelfde niveau ligt als het geroezemoes in een openbare bibliotheek op een doordeweekse dag. Een beeldende beschrijving die ik vond in het voorpagina-artikel. Wat met name essentieel is, is dat de nieuwe wasmachine 25% minder electriciteit gebruikt dan andere voorladers, aldus Halim Astono, de trotse marketing manager van LG Electronics Indonesia. Maar dat is nog niet alles; bij deze nieuwe wasmachine is ook nog sprake van een zogenaamde 'Allergy Care'-toepassing. De machine stoomwast de allergenen op 100º Celsius uit de kleding. Deze wasmachine is door TÜV Rheinland gecertificeerd als 'swerelds eerste machine die niet is uitgerust met asbestdeeltjes. Zo'n wasmachine kan net dat beetje extra glans(spoeling) aan de dag geven. Met dank aan Hennie.

Tja, wat een land... en daar gaan wij wonen?! In december gaan wij bij de plaatselijke middenstand witgoed aanschaffen. Alhoewel wij tijdens het aanstaande bezoek vooral gaan bijkomen van chemotherapie en alles bijkomstigheden, gaan wij tevens aankopen doen voor ons grote huis en het gastenhuisje: een dubbeldeurs koelkast, breedbeeld-TV, een stoomoven, een stofzuiger, waterdispensers, ventilatoren en -vanzelfsprekend- genoemde superdeluxe wasmachine van LG. Life's Good, huishouden op Bali is geen straf(taak)! Salam sayang untuk kalian semua, ofwel: lieve groeten voor jullie allen.

Over orenmaffia en kwakdenken

Als we worden geconfronteerd met ingrijpende situaties in ons leven, reageert iedereen anders. De ene mens kan daarmee nu eenmaal beter omgaan dan de andere. Dat is een open deur. Voor de meesten is kanker een buitengewoon beladen ziekte; dat geldt soms al voor het woord. Toen de ziekte in de jaren 60 voor het eerst hard toesloeg in het gezin waarin ik opgroeide, werd het woord kanker niet gebezigd. Er werd over 'K' gesproken. Zo klein als ik was, ik hoorde de vrees en het afgrijzen in die ene letter doorklinken. Het niet benoemen en het te pas en te onpas gebruiken van het woord zijn uitersten van het spectrum. Enkele weken geleden startte een 16-jarige scholiere een actie tegen het gebruik van het woord kanker als scheldwoord. De campagne 'Kanker verziekt de taal' vind ik een heel goed initiatief.

Er zijn stromingen en groeperingen die ervan overtuigd zijn dat kanker door psychische factoren wordt veroorzaakt. Een van die aanhangers is de Duitse arts Ryke Geerd Hamer. Hij is initiator van de 'Germanische Neue Medizin'. In een van zijn publicaties ventileerde hij zijn zienswijze: patiënten die zijn therapie volg(d)en mogen geen operaties ondergaan, geen medicijnen slikken en geen chemotherapie volgen. Volgens hem kan kanker alleen genezen door het oplossen van psychische conflicten. Kortom: het zit tussen de oren... Het werd Hamer in de jaren 80 verboden zijn beroep nog langer uit te oefenen omdat een rechter besliste dat hij had gelogen en patiënten had bedrogen. Tot op de dag van vandaag zijn er artsen die datzelfde ideeëngoed uitdragen.

Karin Spaink, Nederlandse schrijfster en voormalig borstkankerpatiënte, noemt groepen met bedenkelijke zienswijzen in haar boek 'Het strafbare lichaam' de orenmaffia. Zij stelt daarin dubieuze overtuigingen aan de kaak. Al lezend, begon het bloed in mijn aderen te kolken. Hierbij een heel kleine greep: “de eenvoudige waarheid is dat gelukkige mensen gewoonlijk niet ziek worden” en “de mensen hebben kanker omdat zij kanker zijn.” Ik vind het getuigen van crimenele kortzichtigheid. De denkwijze van kwakzalvers noemt Spaink in haar boek kwakdenken. Het is een wel heel creatieve aanduiding voor kwade bedoelingen. De geschorste behandelend arts van Sylvia Millecam, die een kwaadaardige borsttumor aanzag voor een infectie, heeft nu een praktijk waarin hij werkt als natuurgeneeskundige. Elk weldenkend mens krapt zich dan toch achter de oren?!

Maar psychisch evenwicht en positief denken voorkomen geen ziekte. Als het zo simpel zou zijn, zou mijn liefje geen kankerpatiënte zijn geworden. Zoals zij in het leven staat, de wereld open tegemoet treedt, niet in problemen denkt maar in oplossingen en uitdraagster is van het harmoniemodel. Wie of wat zou zo'n mens kwaad willen doen? Positiviteit kan het ziekteproces wel beïnvloeden. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat die instelling geen wonderen zal kunnen verrichten. Ook voor mij is overduidelijk: kanker ontstaat niet tussen de oren, het is een kwestie van grote pech.

Evenmin als ziekte ben ik ervan overtuigd dat ook genezing niet ontstaat tussen de oren. Maarten van der Weijden, winnaar van de gouden medaille op de 10 kilometer zwemmen in open water tijdens de Olympische Spelen van Beijing is ex-leukemiepatiënt. Hij publiceerde onlangs zijn autobiografische boek 'BETER'. Hij stelt daarin onder andere grenzen aan positief denken. De illusie dat je daardoor een grotere kans maakt om kanker te overleven vindt hij: “afschuwelijk voor de patiënten die het niet halen. Alsof die te weinig hun best zouden hebben gedaan.” De rationele Van der Weijden (voormalig student Wiskunde) is het hartgrondig oneens met Lance Armstrong die stelt dat een vechtersmentaliteit een positieve invloed heeft op het genezingsproces. “Ziek worden is een kwestie van pech, genezen is een zaak van geluk. Het enige wat je zelf kunt doen, is je overgeven aan de doktoren en de chemokuren ondergaan”. Aldus Van der Weijden. Hij spreekt uit ervaring, enkele van zijn positieve lotgenoten overleefden de kanker niet.

Wat inmiddels wel wetenschappelijk is bewezen is dat een depressie de overlevingskansen van een kankerpatiënt kan doen slinken. Dat concludeerde een team van onderzoekers aan de Universiteit van British Columbia. Het onderzoek is een samenvatting van 26 afzonderlijke studies, gebaseerd op bijna 9.500 patiënten.
De statistieken wijzen uit dat het sterftecijfer met 25% stijgt wanneer er milde symptomen van een depressie zijn. Bij patiënten met een diagnose van een kleine of zware depressie is dat cijfer zelfs 39%. De onderzoekers benadrukken dat er geen hard bewijs bestaat dat kankerpatiënten met een depressie eerder sterven dan dat ze zouden doen zonder depressie. Er is meer onderzoek nodig om op dit punt definitieve conclusies te trekken. Zoals er wat mij betreft ook meer onderzoek nodig is -maar dan vanuit justitie- naar orenmaffiosi.

De zesde

Het was alweer de zesde chemokuur die mijn liefje gisteren kreeg toegediend. Dat is 75% van wat zij moet ondergaan. We zijn dus bijna aan het einde van de volledige behandeling. Het weekend voorafgaand aan de kuur was gevuld met blijmakende ontmoetingen: vriendin Bernadette had zich weten los te rukken van haar drukke werkzaamheden en was naar ons toegevlogen en ook onze vrienden Ger en Monika arriveerden in hun eigen appartement, op loopafstand van het onze. Eens buren, altijd buren!

Dat alles lijkt op dit moment alweer een tijdje geleden... Dit blog liet deze keer wat langer op zich wachten: gisteren was ik te moe om nog te typen en vanmorgen moest ik mijn liefje bijstaan. Vannacht was zij dermate misselijk geworden dat ze moest overgeven en vanmorgen vroeg leek die misselijkheid terug te keren. Na een beschuitje en enkele slokjes thee konden de anti-braakmiddelen (yatrox en fortecortin) worden ingenomen. Daarna verdwenen de misselijkheid en de hoofdpijn langzamerhand. Dat was de eerste keer en hopelijk ook de laatste! Ze ligt nu met rode koontjes, opgekruld in haar mandje. Het wordt vast en zeker een beddag vandaag. De dag na een kuur voel ik mijzelf ook altijd aangeslagen. Chemotherapie heb je samen al is er één die het spul in de aderen krijgt.

Gisteren kwamen we vroeg in het ziekenhuis aan: ze was nummer 2 bij de bloedafname. Nummer 1 bleek een Hollandse man te zijn. Het was apart om hem en zijn partner op de gang vrijelijk te horen praten over zijn behandeling en de bijwerkingen. Daaraan herken je de allochtoon-in-Spanje die ervan uitgaat dat omstanders hem of haar niet kunnen verstaan. Soms is die aanname onjuist, zoals gisteren. Maar ach, what the heck, we zitten op die dagbehandelingsafdeling allemaal toch min of meer in hetzelfde schuitje.

Dr Brugarolas was niet aanwezig; de honneurs werden deskundig en zorgvuldig waargenomen door Dr Rebollo, naar wie mijn liefje eerder haar favoriete Nespresso-koffiecup van dit moment vernoemde (rosabaya). Hij is een meelevende, enthousiaste man, op het eerste gezicht wat verlegen maar zeer betrokken in zijn manier van doen tijdens het persoonlijke contact. Na onze belangstellende vraag of het hoofd van de afdeling even op vakantie is, antwoordde hij dat de goede man NOOIT op vakantie gaat?! Nee, hij was naar een belangrijke bijeenkomst elders. Dat verbaasde ons niets: zoals dit team toegewijd is aan het medisch specialisme en aan hun patiënten!

Ook bij oncoloog Rebollo voelen wij ons heel goed. Tijdens het consult vertelde hij dat het hemoglobinegehalte in het bloed van mjn liefje was gestegen ten opzichte van de voorgaande kuur, alsook het aantal bloedplaatjes en het ijzergehalte. We wisten niet wat wij hoorden! Mijn liefje was trots op het eigen lichaam en ik zat glunderend aan haar zijde. De mogelijke bloedtransfusie is hiermee naar de achtergrond geraakt, gelukkig.
Tegelijkertijd constateerde hij dat de dosis cisplatine omhoog moet want de effectiviteit van de kuur is nog niet optimaal, zo bleek op de curve. Hij stelde voor om deze keer 10% toe te voegen. Wellicht dat die verhoging debet is aan de misselijkheid en het overgeven van de afgelopen uren...
Goed ingepakt en met het nieuwe fleecehoedje op het hoofd onderging mijn kouwelijke liefje de toediening. Het hoogtepunt van haar dag waren de boterhammen (donkerbruin vloerbrood van de Jumbo; van de buren) met Hollandse oude kaas (van Bernadette). Daaraan gaf zij de voorkeur boven de ziekenhuislunch.
De kuur verliep voorspoedig en rond 4 uur waren we terug op het eigen honk. De meeste meegebrachte kranten en tijdschriften waren uitgelezen. Gisteravond moesten wij nog wel terug naar het ziekenhuis voor de geplande bloedafnamen om half 6 en half 7. Die zijn nodig om de optimale curve voor de volgende keer te bepalen. Het gif zit erin, nog twee kuren te gaan! Vandaag over enkele weken zijn wij al op Bali aan het bijkomen... Deze keer ontving de patiënte een extra fraaie sticker voor op zuster Clivia's kleurenplaat. Geheel terecht, vind ik.

Spice Girl

Spice Girls, de Britse meidengroep, waren een begrip in de jaren 90 van de vorige eeuw. Ik vond een aantal van hun nummers leuk want het straalde 'girl power' uit, een stoerheid terwijl ze tegelijkertijd frivool waren. De groep werd gemanaged door Simon Fuller, bedenker van 'Pop Idols' en onder meer producent van de satirische serie 'Little Britain' in Amerika.

Deze week wordt op Radio 5 de Evergreen Top 1000 van 2009 ten gehore gebracht. Een aanrader! In de afgelopen weken kon ik doorgaans maar weinig begrip opbrengen voor radiogeluid. Vaak vond ik het herrie. Maar deze muziek op die zender deze week, bevalt mij wel. Het zijn liedjes uit de jaren 1950-1980 en dagelijks betrap ik mij erop dat ik meefluit of -zing. Vooral de Franse chansons liggen mij na aan het hart.
Mijn hoogtepunt van maandag was 'Et pourtant' van Charles Aznavour (1961). Al liep ik nog dik in de luiers toen het lied uitkwam, het is één brok jeugdsentiment. Het passievolle lied gaat over liefde ondanks alles. Ik stond onder de douche toen het door het huis klonk. Ik herinnerde mij direct de Franse woorden en zong het uit volle borst mee.
Dinsdag was Dusty Springfield met haar lied 'You don't have to say you love me' (1966) voor mij nummer 1 van de daglijst, al was het een nek-aan-nekrace met Shirley Bassey's 'Never never never' (1973). Dusty is geboren in Henley-on-Thames, grenzend aan onze eigen woonplaats in Engeland. Elk jaar werd in die plaats op haar sterfdag (2 maart) een muzikale ode aan haar gebracht. Haar muziek klonk op die dag overal: bij de kapper, in ons favoriete Spaanse restaurant en in de supermarkt. En in iedere etalage hing een Dusty-foto.

Er zijn inmiddels 550 evergreens ten gehore gebracht en nog 450 te gaan. Ook daarmee zijn we over de helft. Mijn liefje en ik zijn in de afgelopen maanden goed geworden in aftellen... We genieten van de muziek die zachtjes doorklinkt op ons zonovergoten terras. Er wordt zelfs serieus overwogen om de wekker te zetten om zo niets te hoeven missen. Mijn eigen Spice Girl beschikt over vele kwaliteiten maar laat ik zeggen dat die op het muzikale vlak daartoe niet kunnen worden gerekend. Gisteren en eergisteren hoorde ik haar wel regelmatig zingen en fluiten. Ze zit er doorgaans één toonhoogte naast maar dat ontroert mij juist. Samen met zuster Clivia's gekweel wordt het deze dagen toch nog een (meer)stemmig geheel.

Dit blog is niet alleen over muziek, het gaat ook over eten. Kruidig eten, welteverstaan. Vorige week, drie dagen nadat mijn liefje de combinatie van cisplatine en taxotere als chemokuur kreeg, veranderde haar smaak: die begon af te vlakken. Zo snel hadden wij dat niet verwacht. Ik was mij bewust van het feit dat de papillen op de tong bij zware chemokuur kunnen afsterven; patiënten krijgen dan een gladde, onnatuurlijke tong waarmee geen subtiele smaakverschillen meer zijn te ontdekken. De smaak keert doorgaans terug nadat de kuur is beëindigd.

Een aantal dagen later smaakten rood fruit en hagelslag bij het ontbijt voor haar hetzelfde. Een peer of een appel? Zij kon het verschil niet meer proeven. Voor haar (smulpaapje) en voor mij (enthousiaste kok) was dat geen aangename constatering... Maar ook die tegenslag veranderden we in een raadsel dat we -letterlijk- met 'goesting' oplossen: spicy food for the girl! Vanaf nu voegt kokkie Simone Vuller (what's in a name?!) nóg meer natuurlijke smaken aan de maaltijd toe. De Spice Girl moet immers goed blijven eten. Dat kan met kruiden en specerijen maar ook met producten die een uitgesproken smaak van zichzelf hebben zoals gember, limoen, zilveruitjes, citroengras, knoflook, augurk, donkere chocolade, ananas, kaas en dergelijke. Het dagelijkse kopje koffie blijft gelukkig goed smaken tot nu toe!

In de afgelopen dagen bereidde ik onder andere gegratineerde visfilet met dille-roomsaus uit de oven, met mosterd ingesmeerde varkenshaas met verse druivensaus en aardappel-babyspinaziepuree en lasagna met verse tomaat-kruidensaus. Die gerechten waren vol smaak en gleden daardoor goed naar binnen. Maar deze situatie schept ook ruimte voor nieuwe dingen: al minstens 20 jaar weigert mijn liefje spruitjes te eten vanwege hun smaak en geur. Zelf ben ik spruitjesliefhebber dus binnenkort komen ze dan -eindelijk, eindelijk- op de gemeenschappelijke eettafel. Elk nadeel hep ze voordeel, zoals de bondscoach van Catalonië al jaren stelt. Op de foto staan van links naar rechts: Spice Girl (met blond haar!), Zuster Clivia en Simone Vuller. Ze zullen het nog drie chemokuren met elkaar moeten uithouden.