Sinds kort fungeert de kruidentafel tevens als kraamkamer voor stekjes. Tuinkabouter werd daarmee tot kraamvrouw. Het 'zie je al iets komen?' krijgt daarmee een heel nieuwe betekenis. Ketut, onze tuinman, ontdekte onlangs tijdens het verwijderen van ongewenste grassprieten uit de bloemen- en plantenborders een piepkleine papaya-plant. Hij kwam zijn vondst verheugd aan ons tonen. Toen ik het iele stekje in die grote knuist zag, dacht ik maar één ding: die moet zo snel mogelijk naar de kraamkamer! Ook zijn chiliplantje (lombok) is inmiddels naar de couveuse overgebracht. De volgroeide exemplaren zijn uiteindelijk voor kokkie Elsa bestemd. Deze superhete variant is namelijk aan geen ander in deze huishouding besteed. Zodoende kijken we de stekjes met elkaar de grond uit.
Wat is ze leuk aan het worden... de kraamvrouw, welteverstaan. Dat vond ik al langer van haar (binnenkort tellen we er weer een jaartje samenzijn bij op) maar ik kan mijn ogen nu vaak niet van haar afhouden. Haar nieuwe uiterlijk fascineert mij. Hoe zal zij er straks uitzien? Alsof ik dat vernieuwingsproces kan versnellen door vaak en intens naar haar te kijken. Het korte haar staat haar goed en is van een wonderlijke kleurencombinatie: goudblond, donker en zilver. Boven de oren zie ik krullend haar en ze heeft vollere wenkbrauwen gekregen. Ze doet mij denken aan schrijfster Maria Goos en actrice Willeke van Ammelrooij, vrouwen bij wie enige tijd geleden ook borstkanker werd geconstateerd. Dames die tevens chemotherapie moesten ondergaan en daarmee hun haarbos verloren.
En dan haar nieuwe wimpers: die slaan alles - zowat letterlijk. Zij had ze nauwelijks vóór de medische behandeling maar nu?! Als ik haar recht in het gezicht aankijk, lijkt het alsof ze eye liner draagt. Het ooghaar is donker, zacht en weelderig. Als ik haar profiel bekijk, zie ik krullende wimperhaartjes. Het voelt een beetje als overspel, alsof er een nieuwe vrouw mijn leven is binnengestapt... Deze verboden vrucht is echter geheel toegestaan. Ik kan mij nog maar moeilijk haar kale hoofd van enkele maanden geleden voor de geest halen. Al was ook dat koppie van haar mij dierbaar.Zojuist kwam de bezige bij zich weer even aan mij vertonen maar nu ging mijn aandacht vooral uit naar haar onderkant. In de tuin maakt zij er dagelijks een potje van: ze was niet van onze Balinese assistent-tuinman Koman te onderscheiden met die dikke laag modder op handen en voeten! Deze vorm van tuinieren is sterk therapeutisch. Voor beiden.
Ons personeel kwam met hun collega's in de buurhuizen overigens tot de conclusie dat onze tuin de mooiste is... Dat vinden de kraamvrouw en haar partner ook maar ja, dat zeg je al gauw van de eigen baby!
