Voor mijn liefje had ik in de afgelopen weken een knielbankje laten vervaardigen, door de pa van onze eigen projectmanager Ketut. Zijn vader had eerder handdoekenrekjes en de kruidentuin voor ons gemaakt van bamboe. Het idee voor het tuinkrukje was ontstaan in Voorschoten, tijdens een logeerpartij in juni 2009. Daar had ik dagelijks verse aardbeien uit 'eigen' tuin geplukt, knielend op een lichtgewicht bankje dat tuinieren een peuleschil maakt. Ik bedacht mij dat zoiets ook bruikbaar kon zijn in een grote tropische tuin die dagelijks veel onderhoud behoeft. Daarom verzocht ik Hugo de maten van het bankje door te geven zodat ik hier iets vergelijkbaars kon laten maken. Het oorspronkelijke bankje is van metaal, is inklapbaar, heeft ergonomisch verantwoorde afmetingen en een zachte schuimlaag waarop knieën en bips kunnen rusten. De maten werden doorgestuurd door Eilean, door mij liefkozend SnollieBollie genoemd omdat ze het met iedereen doet, inclusief muzelluf. Ondanks alles is en blijft ze mijn favoriete blonde labrador. De honden die hier rondlopen doen het dan weliswaar ook met jan en alleman maar ze kunnen geenszins tippen aan SB's uiterlijk en uitzonderlijke kwaliteiten.
De vraag was wel: hoe maak je zoiets in Bali?! Ze kunnen hier sowieso alles (na)maken... Het resultaat was iets vergelijkbaars maar toch heel anders. In goed Bahasa Indonesia heet dat 'sama-sama but different'. Pa Ketut maakte er werkelijks iets fraais van: een lichtgewicht maar solide bamboekrukje met gevlochten armsteunen waarop je je kunt opdrukken na onkruid te hebben verwijderd uit de bloemenborders of te hebben gesnoeid. Het krukje is op twee manieren te gebruiken: als lage zit en -omgekeerd- als hoge zit. Het kussentje bestaat hier uit gestapelde vloerkleedjes à raison van Rp. 8.000 ofwel €0,56 per stuk. Een diepte-investering. Mijn liefje is er blij mee. Net als tuinman Arya die met glimmende ogen naar het krukje kijkt. Zijn grote, gespierde lichaam zal zich er met veel plezier op vlijen, zodra wij onze hielen hebben gelicht. Hij zit nu op een zelfgetimmerd kistje. Als het goed bevalt, laten we een tweede bijmaken.
Deze speciale dag vieren wij op het Gili Menjangan, het geliefde snorkeleiland aan de westkust van Bali. Er moest worden gekozen uit twee alternatieven: golfen op de Bali Handara Golfclub in Bedugul of snorkelen rondom Herteneiland. Mijn liefje is echter van mening dat haar port-a-cath, het chemoventiel, in de weg zit voor een goede swing. Dat uitje stellen wij dus nog even uit. De onderwaterwereld verwelkomde ons echter weer met al haar pracht en praal (zie foto's).
Ook Elsa had 's avonds bij thuiskomst een grote verrassing voor ons. Ze bereidde een overheerlijk gerecht, genaam Bebek Menyayad: krokant gebakken eend met heel veel kruiden en daardoor zeer smakelijk. Geserveerd met gele rijst in feestverpakking. En we kregen een toespraak aan tafel over gezondheid, geluk en liefde van alle personeelsleden. Ontroerend.
Dat alles was al kado genoeg maar mij vielen vandaag ook nog vele hibiskussen ten deel en ik mocht een uurtje schelpen rapen aan het strand van Patas. Die plek was ons aangeraden door de vader van Elsa, voormalig visserman. Welnu, het lag er opgetast! Ik genoot volop van het geluid van de branding over aangespoeld koraal. Het prachtige getingel heb ik nu nog in mijn oren zitten... De raapemmer raakte bijna vol dus het schelpenproject aan de buitenkant van onze poort kan deze week worden afgerond.
Geluk zit in kleine dingen. Mijn liefje en ik voelen ons grote bofkonten. We zetten zeer gelukkig een streepje bij op de muur. Dua puluh satu tahun: 21 jaar.
