In december 2008 gingen wij als sponsoren naar de inzegening van huisje 24. Alhoewel dat nummer toeval was, heeft het getal een bijzondere betekenis voor mijn liefje en mij. We zijn beiden op de 12de dag van een maand jarig en we onmoetten elkaar op de 24ste. In de afgelopen twee jaren besloten ook onze vrienden Bernadette, Ger & Monika en Leon & Richard aan deze goededoelenstichting te doneren. Het werd dus wat ons betreft hoog tijd de bewoners van de huisjes weer eens te bezoeken! We gingen op pad met Marijke en Wim. Marijke is als vrijwilligster verbonden aan Rumah Baik en Wim is echtgenoot en die dag onze chauffeur.
Het recente bezoek aan onze eigen rumah baik maakte diepe indruk op mij. Er zat een magere, oude man op het terrasje van nummer 24. Een witte Kintamani-hond blafte aanhoudend toen wij naderbij kwamen. De oude man bleek de 80-jarige vader van een van de huiseigenaren te zijn. Hij zou al 10 jaar blind zijn, volgens Wayan, projectmanager van Rumah Baik en tolk. De voordeur was op slot, het vogelkooitje schommelde in de wind. De man had een stok onder handbereik en bewoog zijn rechterhand naar de rand van het terras, alsof hij zijn veilige territorium aftastte. Ik vroeg Wayan daarom aan de oude man te vertellen wie wij zijn en waarom wij komen. Hij kon ons immers niet zien maar wel onze vreemde klanken horen... Wij kwamen om te zien hoe het hen vergaat en hen een doos met levensmiddelen te overhandigen. Goed Balinees gebruik is dat je nooit een kado opent in aanwezigheid van de gever. Dat wordt als onfatsoenlijk ervaren. De blinde man betastte de doos met ziende handen. Zijn gezichtsuitdrukking zal ik niet gauw vergeten. Alhoewel ik moeite had de foto te maken (ik voelde mij een gluurder), zette ik de man toch op de gevoelige plaat. Hij mag worden gezien.
Eenmaal thuis, bekeek ik de foto's die ik in december 2008 van de plaatselijke inwijdingsceremonie maakte. Ik herkende de witte hond. Ik fotografeerde indertijd wel een grootmoeder. Deze grootvader stond echter op geen enkele foto. Traditionele Balinezen zijn ervan overtuigd dat een lichamelijke of geestelijke handicap het resultaat is van kwalijk mensengedrag in een vorig leven. Daarom worden mensen met een handicap hier vaak slecht behandeld. Ze worden verborgen voor de buitenwereld en soms zelf buitengesloten door de eigen familie die niet kan omgaan met de problematiek. Wellicht dat ook deze opa werd weggehouden van die ceremonie..?
De eigenaren van Ger's huisje 27 waren op het moment van ons bezoek niet thuis. Ook voor hem is dit bij toeval een betekenisvol getal; bovendien zijn we wederom buren! Wayan heeft de doos met levensmiddelen inmiddels bij de familie nabezorgd. Het bezoek aan de rumah van Bernadette verliep naar wens al ontsnapte mijn liefje aan een wisse dood: een kokosnoot plofte van zeer grote hoogte naast haar neer. Alhamdulillah! Ook in dit huisje wonen kinderen, ouders en grootouders bij elkaar. De ouders waren aan het werk. De ontmoeting met de Balinese oma van Bernadette maakte veel goed: huisje 31 is fraai ingericht en het schoonst van allemaal! Zijzelf bleek een grote lieverd.
Rumah Baik Bali is een werkelijk goed doel dus hierbij publiceer ik de gegevens nogmaals. Giften zijn welkom op:
ten name van Stichting Rumah Baik.
Stichting Rumah Baik is ingeschreven bij de Kamer van Koophandel in Rotterdam, onder nummer 50687549. Voor informatie kan contact worden opgenomen met mevrouw A. Mallegrom, secretaris van de Stichting (telefoon: 06-31054266).
