De kont van het paard

Zul je net zien: heb ik onze reis naar Maleisië geannuleerd, staat er deze week een gloedvol artikel over Kuala Lumpur in de Jakarta Post, onder de titel ‘Vintage and Modern Malaysia’. Ik had KL en Melaka, UNESCO-werelderfgoed op circa 2 uur rijden van de hoofdstad, graag bezocht. En heerlijk Maleis willen eten… Mijn liefje zette mij weer direct met de voetjes op de grond: ze had recent een foto gezien van een hangbrug in het centrum van de stad in dikke mist. De annulering is en blijft een goede beslissing maar jammer vind ik het wel.

Deze week verliep dus saaier dan gepland maar toch werd het bepaald geen saaie week. Er liepen mannen met (gas)maskers over ons terrein, mijn hotmail werd gespooft, Yudha kwam spelen, we waren voor het eerst gast op een Balinese huwelijksreceptie, ik las het boek ‘Jihad met sambal’ uit (van Step Vaessen), experimenteerde met mijn nieuwe Sony camcorder en legde de bloei van de eerste pauwenbloem uit eigen kweek (caesalpinia pulcherrima) vast.

De X-terminators kwamen langs om ongedierte te bestrijden. De 22 pilaren die alle rieten kappen op het terrein ondersteunen werden op termieten gecontroleerd. De deskundige, een Balinees die 9 jaar werkte aan boord van een Holland-Amerika-cruiseboot en daarna aan wal een eigen servicebedrijf opzette, onderzocht alle exemplaren en sprak verlossende woorden: “u heeft geen probleem”. Daarna werden ze preventief geïnjecteerd met insecticide. We kregen tien jaar garantie! Diezelfde mannen bewerkten ook de alang-alang op het dak tegen nestvorming terwijl wij een ommetje maakten. Na een uur zeilde alsnog een dode tjik-tjak naar beneden; een gekko zag ik amechtig in het anti-vleermuizennet boven het terras hangen. Kasian!

Al Jazeera English journaliste Vaessen had mij reeds gewaarschuwd voor een Indonesische huwelijksreceptie: ‘zo saai dat ik ze als het even kan probeer te vermijden. [ ] Bij de receptie moet je soms een uur of langer in de rij staan om het bruidspaar en de beide ouderparen de hand te schudden. Bij het buffet moet je ook opschieten want de volgende dringt alweer en na het eten word je geacht te vertrekken.’

De receptie van grote Ketut’s broer Mungku (die sterk op hem lijkt en net zo lacht) en echtgenote Murni was echter kleinschalig en gemoedelijk. Ik had de gebruikelijke gelukwens in Bahasa Indonesia uit mijn hoofd geleerd. Het was zoiets als 'het allerbeste bij het ondergaan van het nieuwe leven.' Het bruidspaar was gekleed en opgemaakt naar de laatste bruiloftmode; ‘modif’ volgens Elsa. Mijn liefje plengde enkele tranen bij deze gelegenheid… Niet om de ceremonie maar vanwege het hete gerecht dat ze van het buffet koos. Ik at voor het eerst jukut ares, kippensoep bereid met bananenboomscheuten. Het smaakt beter dan het nu klinkt maar 't was wel spijzig. We gingen inderdaad direct na het eten weg. In mijn ogen onbehoorlijk, in de ogen van Balinese Hindoes precies zoals het hoort!

Met de komst van de Sony Cyber-shot DSC TX 10 kregen wij een lichtgewicht alleskunner in huis! De foto's bij dit blog komen van de Sony. In vergelijking met mijn stoere Olympus µ Tough -die niet langer waterdicht is- komt de Sony uiterst minimalistisch en elegant over: dun, zonder stootranden, stalen behuizing en zware schroeven. Ik ben al dagen bezig om de honderden functies van het handzame apparaatje te leren kennen. Er zit een boel intelligentie in: automatische gezichtsherkenning, automatisch meer keren afdrukken als het object met de ogen knippert, automatisch afdrukken als het object glimlacht en ga zo maar door. Teveel om op te noemen. Het apparaatje heeft echter ook een functie voor dummies. Er zit een Panorama-functie op die ook onderwater kan worden gebruikt. Je kunt boven- en onderwater full HD-video’s maken en zelfs in 3D filmen. Toen ik een testfilmpje maakte van mijn liefje aan de Bintang, kon ik bij het terugzien de inhoud van haar bierflesje op het scherm laten klotsen. De bloemenborder die ik daarna filmde zwaaide heen en weer, alsof de wind grip had op het beeld. Amazing!
Fotograferen is meer mijn ding dan filmen dus ik moet nog leren op rustige wijze opnamen te maken. Het filmen werd tot nu toe door mijn liefje gedaan, totdat haar Sony uit de dichte tas werd ontvreemd ten tijde van een bezoek aan een Birmees vluchtelingenkamp...

Dat brengt mij bij het laatste onderwerp van dit blog. Er is deze week tevens sprake van grote bedrijvigheid achter de schermen, ter voorbereiding van Haar Verjaardag. In de loop van de week informeerde ik naar de ideeën en plannen van het personeel. Goed dat ik dat deed! Mijn liefje is een ritje met paard en wagen naar de ochtendmarkt van Banjar en een aubade van dorpskinderen bespaard gebleven. Paard en wagen zijn een serieuze vorm van transport in het dorp. En maar schommelen en maar kijken naar de kont van het paard. Zo kalm en bedaard. Tè bedaard, zelfs voor een 60-jarige-in-spé! Wat we wel gaan doen, lees je wellicht volgende week. Ook dat zou zomaar kunnen worden geannuleeerd…