Riders on the storm

In de afgelopen dagen stormde het hier. De zee had een ongekend diepblauwe kleur. De alang-alang van de nieuwe buurvilla’s stond hier en daar recht overeind. Onze rieten kappen hebben bamboe rasters waardoor de alang-alang niet gemakkelijk kan opwaaien. Slechts sommige blonde lokken moesten worden herschikt.
Gasten uit de verhuurvilla’s naast de onze zagen we in die dagen ziek, zwak en misselijk uit traditionele jukungs stappen die hen over de woelige baren naar de dolfijnen hadden gebracht. Op enkele ochtenden zaten wij met lange mouwen op het terras. De harde wind kwam 's morgens pal uit het zuiden, draaide in de loop van de middag 180 graden en blies 's avonds weer vanuit het zuiden. Als ik een windvaan zou zijn, zou ik er duizelig van worden!

Het is hier al vier maanden droog. De heuvels in het achterland beginnen bruin te kleuren. In Nederland wordt dagelijks over het weer gepraat. Nederlanders doen dat hier ook maar ook voor Balinezen is het weer een geliefd onderwerp van gesprek. Met stelligheid beweerde iemand onlangs te weten dat het regenseizoen in Bali over drie weken gaat beginnen. Wie het weet, mag het zeggen. Degenen die het in dit land behoren te weten, zeggen het niet of anders.

Het Indonesische 'Aeronautics and Space Agency' werkt momenteel aan een Moesson Index, afkomstig van een radarsysteem in West-Sumatra. Daarmee houdt men de ontwikkeling van giga-wolken in de gaten die hevige winden en regenbuien kunnen voortbrengen. Daaraan meent men te kunnen aflezen wanneer het regenseizoen begint. Een medewerker van het bureau verklaarde in de Jakarta Post echter dat de radar echter niet opperbest is. De gegevens van die EAR (Equatorial Atmosphere Radar) kunnen daarom niet eenzijdig worden geïnterpreteerd... Als weerdeskundigen en hun apparatuur het al niet kunnen voorspellen, neem ik uitspraken van leken zeker met een pak zout!

We zien wel wanneer de omslag komt. We zijn er klaar voor al ben je in de tropen nooit klaar voor extreme buien. Maar we leren elk jaar. Dit jaar zijn we beter voorbereid dan vorig jaar. De laatste klus die we lieten uitvoeren voordat we op vakantie gaan, was het laten aanbrengen van een houten afdak boven de lamellen in de voorgevel. De functionele perspex-afdekplaten die er tot dan toe zaten, werden verwijderd. Die nieuwe klep moet het huis in de komende periode nóg beter beschermen tegen horizontale regenbuien.

We brachten ook veranderingen in huis aan: de grote teakhouten leestafel die tot nu toe op de vide stond, werd naar de begane grond gebracht. Grote Ketut, de tuinman, nam de loeizware tafel op zijn nek terwijl kleine Ketut de rest van het gewicht de trap af droeg. De teakhouten computertafel werd vervolgens naar boven gebracht. Een goed plan; hadden we maanden eerder moeten doen! Zo kan ook binnen comfortabel worden gewerkt en gedineerd als terrasleven vanwege het weer niet mogelijk is.

Van Jan en Huwiene kregen we recent twee soorten orchideeën kado. Ze zijn al tamelijk groot, staan in bloei, met bloemen in donkerrode en geelblauwe kleur. Daar ik geen verstand heb van orchideeën zocht ik het een en ander uit. Ik las over het verschil tussen kelk- en kroonbladeren en over naar boven wijzende lippen. De soorten die van nature in Zuid-Oost Azië voorkomen, zijn van de onderfamilie Apostasia. Orchideeën houden niet van felle zon (wel van licht) en niet van veel water. We kozen dus een relatief schaduwrijke en droge plek uit. Ze staan nu in nieuwe potten als elegante wachters bij de voordeur. Weer eens wat anders dan boeddha- of andere godenbeelden.

Ketut millimeterde zijn haar. Ik schrok toen hij 's ochtends binnenwandelde. Hij leek wel een gast uit Hotel Kerobokan, Bali’s beruchte gevangenis!? “Waarom zo kort?” vroeg ik hem enigszins verbijsterd. Hij antwoordde dat hij zo min mogelijk gedoe aan zijn hoofd wil. Hij gaat met een licht hoofd op reis. Ik begreep wat hij bedoelde. “Maaf, Ketut.” Ik verexcuseerde mij bij hem voor mijn onbegrip. Hij toonde mij in de afgelopen jaren de waarde van secundair reageren... Hij en ik staan qua cultuur diametraal tegenover elkaar. Hij gelooft in zijn goden, ik geloof in mensen. Hij conformeert, ik ben niet bang om af te wijken. Hij is een honkvaste Balinees, ik ben een reislustige Hollandse. Desalniettemin was er volop gelegenheid tot vriendschap.
Er is namelijk ook veel dat ons bindt: beiden zijn we idealistisch, nieuwsgierig en leergierig. Beiden hebben we een diepgewortelde hekel aan bureaucratie, corruptie en nepotisme. En niet te vergeten: beide vinden we Elsa de leukste Balinese! Ik ben Ketut dankbaar voor zijn vriendschap. Hij is de enige Balinese man die mijn hart raakt.

Ook Ketut rondde zijn onderhoudsklussen af. Het huis is klaar voor het regenseizoen, wij zijn klaar voor zijn vertrek. Alleen hijzelf niet. ♪ “Like a dog without a bone, an actor out alone. Riders on the storm.” Hij en ik zijn watjes, wij plengden de eerste tranen. Zo ging het de vorige keer ook. Afscheid nemen vind ik allerbelabberdst. Elsa biechtte deze keer op dat zij elke avond huilt. “Girl, ya gotta love your man. Take him by the hand and make him understand: the world on you depends.” Toepasselijke tekst van Jim Morrison.

Hij gaat weer voor acht maanden aan boord van het cruiseschip, wij vertrekken binnenkort voor drie maanden naar Australië. Zo rijdt ieder van ons de storm uit...