Vanaf de diagnose was het een oneerlijke strijd: inoperabele longkanker versus Nelly... Maar ze deed wat ze kon: mediteren, positief denken, in beweging blijven, een speciaal dieet volgen, vertrouwen in het proces en het behandelend team, alternatieve behandelingen onderzoeken en ondergaan, relevante boeken lezen, vrijwilligerswerk doen in een centrum dat ondersteuning geeft aan mensen met kanker, in contact treden met lotgenoten.
En ze kon zoveel meer. Nelly was niet alleen een mooi mens en een leuke vriendin, ze was ook indrukwekkend als patiënte, al wilde ze zo niet worden gezien. Zij hield sinds november 2005 een weblog bij over haar proces. Ze schreef ontroerende, goede, lieve en soms obstinate teksten op haar site, genaamd Trust the process! die door velen werden gelezen.
Op 20 november 2008 was zij te gast in een uitzending van het programma 'Tijd voor Max', in het kader van het project Longstories waaraan Nelly dat jaar deelnam. Haar persoonlijke verhaal werd verbeeld door de Nederlandse kunstenares Astrid Bussink. Het resultaat van hun samenwerking heet 'Perpetuum Mobile' en is nog steeds op de site van Longstories te vinden. Nelly had in die film graag zichzelf gespeeld maar dat was niet meer mogelijk, gezien haar fysieke gesteldheid.
Voor Bussink was Nelly een hedendaagse Sisyfus die zich steeds opnieuw moest hervinden: de ene dag moest zij vrezen voor haar leven, de volgende dag was het acute levensgevaar geweken. Ondergaan en weer bovenkomen, in duisternis terechtkomen en weer naar het licht gaan, het aardse leren loslaten en toch niet onthecht raken...
Het waren constanten in haar leven als ongeneeslijk zieke longkankerpatiënte. Bussink’s associatie met Sisyfus vond en vind ik treffend gekozen. Het verhaal van de Griekse Sisyfus die als straf van de goden een rotsblok tegen de berghelling op moet rollen en er telkens net niet in slaagt de top de bereiken, is een mythe.
Voor Nelly was het harde werkelijkheid.
In dit verband herinner ik mij één situatie in het bijzonder: in 2007 ontving Nelly maanden achtereen positieve uitslagen van medische controles. Er waren geen afwijkingen te zien op haar -resterende- long. Het leek alsof de tumorgroei tot stilstand was gekomen. Een van de medici merkte op een zeker moment voorzichtig op dat het “misschien, heel misschien wel ...” Wij, hoopvolle stervelingen, durfden het niet uit te spreken maar begonnen daarna voorzichtig in een wonder te geloven. Tot de daarop volgende controle: slecht nieuws. De rots donderde, met Nelly, naar de voet van de berg. Ook ik voelde mij verpletterd.
Onlangs bekeek ik de uitzending van MAX weer. Daar zat zij: in een prachtige jurk, verzorgd en goed gekapt. Met haar grote blauwe ogen. Gespannen maar geconcentreerd. Ze vertelde haar persoonlijke verhaal zonder hapering, was strijdbaar over de noodzaak van meer onderzoek naar de behandeling van longkanker en kankerpatiënten.
Ik complimenteerde haar nadat ik het interview zelf had gezien via Uitzending Gemist. Ook toen verbleef ik in Bali. Zij was tevreden maar uitgeput na haar eerste TV-optreden. Wat gunde ik haar een ander podium en een andere tekst!
Kijkend naar die beelden, vind ik het nog steeds moeilijk voorstelbaar dat zij kort daarop overleed... Nelly -met Diederik altijd aan haar zijde- verrichtte in het laatste jaar van haar leven ware Sisyfusarbeid. De helling bleek tè steil maar dat lag niet aan haar. Aan de God van de Dood was niet te ontsnappen.
Nelly was mijn beste vriendin die ik nog elke dag mis.
Wie haar optreden bij MAX wil zien, kan met deze link naar de aflevering kijken. Het interview met haar begint rond de 16de minuut van de uitzending.
Nelly heeft een onuitwisbare indruk bij mij achtergelaten. Van de week heb ik toevallig nog op trust the process gelezen en om haar gehuild. Ik heb haar helaas nooit ontmoet. Ze wordt zeer gemist.
BeantwoordenVerwijderen