Kasian!

Het was hier 'stormy' in de afgelopen dagen. Er blies weliswaar een harde wind maar ik had vooral last van de storm die van binnen woedde. Ketut gaat weer varen. Op 2 october stapt hij op het vliegtuig naar New York om weer aan boord van cruiseschip Regent Seven Seas Navigator te gaan. Een boot die hem zeeziek maakte, een job die hem dagelijks deed terugverlangen naar zijn gezin en zijn geliefde eiland.

Ketut vertelde het ons op woensdagavond jongstleden. Nou ja, hij niet. Het was zijn echtgenote Elsa die ermee voor de dag kwam. Zo handig en slim als hij is als projectmanager, zo onhandig en bang is hij als er slecht nieuws moet worden gebracht. Mijn eerste reactie was er een van ongeloof. Mijn tweede reactie was boosheid. Vooral toen ik hoorde dat de familie weer de aanleiding tot dit desastreuze plan is. Zijn oudste broer kocht in Ketut’s afwezigheid een te duur huis voor zijn ouders en kan nu de maandelijkse afbetalingen niet doen. Dat huis staat op naam van de broer. Hij en zijn ouders leven al jaren op veel te grote voet. Ooit bezat de familie gronden en een eigen woning in de heuvels; totdat vader alle bezittingen vergokte… Ketut heeft slappe knieën en is al lange tijd de haan met de gouden eieren.

Elsa vertelde ons dat Ketut sinds zijn terugkeer van de eerste bootreis niet gelukkig is. Hij heeft last van zijn familie. Hij proefde echter ook van de wereld en van het ‘vrije’ rondreizen. Ik weet hoe verslavend reizen kan zijn… Als ik op pad ga, neem ik het belangrijkste met mij mee: mijn liefje. Hij vertrekt en laat vrouw en twee kinderen achter. Geen sinecure.
We spraken Ketut aan op zijn verantwoordelijkheid jegens zijn eigen gezin maar veroordelen doe ik hem niet. Hij zit gevangen in het keurslijf van zijn cultuur en van zijn familie. Daarbij speelt zijn conformistische karakter een beslissende rol.
Dit is een nare situatie voor iedere betrokkene maar vooral voor hemzelf. Hij wil niet maar gaat toch, hopend daarmee de problemen in zijn familie te ontlopen en tegelijkertijd te kunnen oplossen. Ik vrees dat nieuwe problemen hem zullen opwachten bij zijn volgende terugkeer als hij zich niet weert. Met Elsa heb ik thans het meest te doen. Ik hoop niet dat zij weer maanden naar de (be)nauwe(nde) pijpen van Ketut’s familie moeten dansen, wellicht zelfs weer bij hen moeten inwonen. Als ik aan Yudha-zonder-zijn-vader denk, bloedt mijn hart…

Voor dat mannetje was woensdag sowieso geen happy day. We waren met elkaar aan het zwemmen toen hij moest plassen. Zijn moeder nam hem mee naar het toilet. Hij kwam enthousiast teruggerend, klaar om weer het bad in te springen, toen hij op het natte terras uitgleed. Het pakte ongelukkig uit: hij klapte met zijn mondje op de rand van een van de ligbedden. Ik zag het en voelde de klap in mijn lichaam. Er zit een deuk in het rattan (kun je nagaan). Even was het stil, daarna brulde hij het uit. Bloed overal. Mijn liefje en ik snelden toe en constateerden een fikse snee net onder de onderlip, een diepe afdruk van zijn melkondergebit stond aan de binnenkant van zijn lip. Mijn liefje haalde een antisceptische pleister die ik, als de boevrouw, op zijn onderlip drukte. Someone has got to do it! Hij brulde het uit.

We adviseerden Elsa en Ketut om naar de EHBO-post verderop in de straat te gaan ter controle. Ze waren snel terug: jodium op de snee, rotzooimedicijnen mee voor thuis. Weg daarmee! Yudha was gekalmeerd al had hij een gezwollen onderlip. We gaven hem een ijsje voor de schrik maar ook om te zien of hij kon eten. Zijn tanden bleken in orde. Ik stelde voor een vloeibare pleister op zijn kin aan te brengen. Adu, dat zou wederom pijn gaan doen! Hij ging bij mijn liefje op schoot terwijl ik de spuitbus richtte. Ik spoot, het was even stil en daarna brulde hij het nóg harder uit. Zijn mond stond wagenwijd, tranen stroomden over zijn lieve wangen. Even voelde ik mij een rotzak. Hij is inmiddels weer een blije jongen, zij het een met een geschonden gelaat.

Alsof dat nog niet genoeg was, klopte donderdagochtend een ander personeelslid met problemen aan. Hij moest zijn echtgenote naar de dukun, de traditionele Balinese genezer, brengen. ‘She is confused.’ Doorvragen leerde dat man en vrouw al een maand lang elke dag ruzie maken. De stress kwam uit zijn oren. De dukun moet nu gaan onderzoeken of er iets fout zit in haar hoofd of dat er kwade geesten actief zijn. Sinds enkele weken werkt zijn echtgenote als pembantu bij familie en wellicht dat een jaloers iemand uit het dorp zwarte magie op haar uitoefent. Zo denkt hij. Ik hoorde het met compassie aan. Soms zijn hun problemen ook onze problemen.