Dol fijn?

De recente verjaardag van mijn liefje begon met een pontificale banner in de tuin, op goede afstand om -zelfs voor een prille 60-jarige- zonder bril te kunnen worden aanschouwd. 'Happy Birthday, sweet six(0)teen', inclusief foto van het feestvarken en haar grote kleine vriend Yudha. De banner was om 4 uur 's nachts door Ketut neergezet, in samenwerking met nachtwaker Made.
Zelf publiceerde ik aan het begin van de dag een jaardagdicht op Blogger. Ook dat viel in goede aarde, op de zin van de zakkende onderkin na... In een uiterste poging mijzelf te verontschuldigen, zei ik nog “alles zakt toch met de jaren?!” Alles, behalve het tandvlees welteverstaan maar ik wilde het niet erger maken dan het al was. De opmerking over de onderkin bleef de gehele dag onderwerp van gesprek.

Het andere kado voor mijn liefje bestond uit een boottocht op de Balizee. Elsa vond een degelijke boot met schipper Agus in Lovina die ons wilde meenemen op een plaatselijke dolfijnen- en snorkeltrip. Niet massaal zoals dat bijna dagelijks in alle vroegte plaatsvindt maar individueel en op een later tijdstip. Die aanpak past meer bij ons, lijkt minder op een jachtpartij. Yudha ging mee als extra verrassing met zijn vader, was mijn idee. Al snel bleek dat Elsa ook wel zin had in het uitstapje en zo kwam het dat we op maandagochtend om 8 uur met 5 personen aan boord stapten. De boot was met een tweede banner versierd. De zee was spiegelglad, de zon scheen dus wat wilden wij nog meer?!

Eenmaal varend, werd Yudha in zijn Plouff-pak gehesen waarmee hij blijft drijven. Het gezicht van het mannetje betrok direct... Hij zei dat hij bang was en niet wilde zwemmen. “Natuurlijk hoef je niet te zwemmen. We gaan lumba-lumba zoeken!” spraken wij in koor. Leg een kind van 4 die zijn eerste bootreis maakt op een eindeloze zee maar eens uit wat een voorzorgsmaatregel is. Hij deed het pak aan maar wilde persé in de veilige armen van zijn vader blijven. Langzaam maar zeker nam de angst af en wilde hij ook bij anderen op schoot.

Het water was heel helder en lange golven rolden rustig onder de boot door. De spiegel was zo glad niet maar de hoeveelheid boegwater was beperkt. Die golving was overigens niet te zien vanaf het strand. Het was niet alleen Yudha’s eerste boottocht, ook Elsa had nog nooit voet aan boord gezet. Zij zat er tamelijk ontspannen bij. Nog wel.
Na een half uur varen in de richting van de eigen villa, begon de schipper om zich heen te kijken. In de verte zagen we twee andere boten met een handjevol toeristen. In de directe omgeving bevond zich ook een locale visser die vanaf zijn prahu een vlieger in de lucht hield. Even dacht ik dat hij de dolfijnenspotter van Lovina was…
Enkele dagen ervoor had ik namelijk gelezen over de eerste stappen op het terrein van commercieel walvissen kijken op de Malediven. Het echtpaar dat het bedrijfje vele jaren geleden opzette, maakte toentertijd gebruik van een eenpersoonsvliegtuig van waaruit de piloot toiletrollen liet vallen op de plekken waar de dieren vanuit de lucht waren te zien.

Ineens zaten we middenin een grote groep wilde dolfijnen. Ik wist niet waar ik kijken moest: links, rechts, voor, achter. Grote en kleine. Overal doken ze op en onder. En ze bleven! Ik kon ze horen uitademen, soms zelfs bijna aanraken. Verderop werden enkele salto’s en dubbele Rietbergers in de lucht gemaakt. En... mijn nieuwe Sony camcorder weigerde dienst. Niet fijn! Gelukkig had mijn liefje de ouwe-trouwe Olympus µ Tough in haar zak gestoken. Een aantal van die foto’s staat bij dit blog; andere zijn te zien in de lopende diashow. Veel, heel veel van die ochtendcapriolen kwamen echter op mijn netvlies terecht.

Iedereen aan boord genoot met volle teugen van het spektakel. Zelfs Yudha. Hij wees enthousiast naar alle dieren terwijl ik op de voorplecht lag om de 'bow riders' goed te zien. Het waren er zóveel. En in het heldere water waren ze heel goed te zien. Ik ben zelfs van mening dat er communicatie was tussen hen en ons. Nou ja, in ieder geval tussen hen en mij. Sowieso oogcontact maar ik voel tevens verwantschap. Ze zijn mijn vrienden, mijn familie…

Na enige tijd begon het kleine mannetje stil en pips te worden. Conclusie van de schipper: zeeziek. Kasian Yudha! Het zit in de genen: vader Ketut had op de Regent Seven Sea last van zeeziekte en ook moeder Elsa wordt snel misselijk. Een ding is duidelijk: hij zal later geen kapitein op een cruiseschip worden.
De snorkeltrip naar het plaatselijke rif lieten we om die reden schieten. Eenmaal thuisgekomen, ging Yudha liggen waarna hij langzaam bijkwam. 's Middags aten we taart (met flatteus aantal kaarsjes) met het personeel en hun familie en de dag sloten we samen af met de voetjes in het zand bij restaurant StarLight.


P.S. Vanaf volgende week maandag zal Sail Lovina 2011 toch plaatsvinden. Een aantal grote zeiljachten en catamarans uit Canada, Australië en Frankrijk ligt reeds afgemeerd voor het strand van Lovina. Eerdere berichten meldden dat het goedbezochte evenement dit jaar geen doorgang kon vinden vanwege geldgebrek. Gelukkig onterecht, naar nu blijkt.