Eend voor eend

Vriendinnen Pauline en Wenda keerden inmiddels terug naar Nederland. Na hun rondreis door Maleisië logeerden ze enkele dagen bij ons in Noord-Bali. Beiden hadden weinig zin om naar huis te gaan; niet alleen vanwege de regen en 15 graden Celsius die hen bij landing te wachten stond. Elsa is de enige die blij is dat ze weg zijn... Een grote zak met kekke kleding bleef voor haar achter.

Never a dull moment met Pauline! Zij is professioneel fotograaf en beeldend kunstenaar en ik ken haar al vele jaren. Ze maakte hier weer heel mooie foto’s van honden. Anneke, de naam die ze vorig jaar gaf aan de Balinese straathond die als waakhond fungeert op het terrein van buurman François, was weer favoriet. Elke ochtend maakten de dames een lange strandwandeling met elkaar. Ze stond er weer gekleurd op.
Ze toonde mij tevens foto’s van straathonden die een soort tango met elkaar leken te dansen, honden die zó werden gefotografeerd dat ze cijfers met elkaar leken te vormen, foto’s van honden die vroegen om compassie en hondenfoto’s die lef uitstraalden. Maar ze maakte ook heel mooie foto’s van een Noord-Balinese rijstoogst en opnamen van een museumbezoek in het Zuiden van Bali. Met hond Sloeber slapend onder een echte Matisse... Uniek!

Op zondagochtend jongstleden gebeurde wederom iets bijzonders. Al weken zagen mijn liefje en ik de lokale eendenhoeder met zijn eenden voor ons huis langslopen. In Balinees heet hij 'pengangon bebek' en in bahasa Indonesia wordt hij 'pengembala bebek' genoemd. De eendenhoeder en zijn eenden lopen over het strand naar sawa’s waar de dieren de laatste restjes van reeds geoogste rijstvelden opeten. Als de eenden klaar zijn met snoepen, kan de lokale boer weer nieuwe of andere gewassen planten. Het zijn nu drukke tijden voor hen. De hoeder en zijn eenden kwamen elke dag op andere tijdstippen voorbij: soms liepen ze langs voordat mijn liefje opstond, regelmatig kwamen ze voorbij als ik onder de douche stond, heel vaak zag ik ze bij het kopje koffie maar was ik te laat om ze goed op de gevoelige plaat te zetten. Totdat Pauline kwam.

Iedere gast op Ons Domein laten wij bewust aan die kant van de terrastafel plaatsnemen die optimaal zicht geeft op het strand en de Balizee. Wij kunnen immers elke dag van dat uitzicht genieten. Pauline is een wakkere kijker. Op enig moment sprong zij als door een wesp gestoken op, roepend: “de eenden!”. Haar EOS lag ‘s ochtends onder handbereik na een vroege, lange strandwandeling. Ze griste de camera van de tafel en holde op blote voeten richting strand. Gelukkig kan dat hier tegenwoordig: we ontdeden het strand immers van gevaarlijke en lelijke (plastic) voorwerpen en onderhouden dat inmiddels dagelijks.

Tegelijkertijd liep ik in de richting van de zeewal, roepend: “bapak, ingin portrèt!” Ik liet hem daarmee weten dat we graag een foto wilden maken. Daarop stopte hij en leidde zijn eenden in de richting van Pauline die reeds met de camera in de aanslag op haar knieën op het strand zat. De vlaggestok die de eendenhoeder draagt, fungeert als 'moeder' voor de eenden. Zij lopen daar intuïtief achteraan. Dat leerde ik jaren geleden uit het zeer vermakelijke kinderboek van Guus Kuijer met dezelfde titel als deze blogtitel. Volgens Kuijer gaat alles bij eenden om eten en vrijen. Sindsdien boeien eenden mij. Het hoofdstuk 'Moederlaarzen' legt de ontdekking van Konrad Lorenz uit. Deze Zwitserse gedragswetenschapper kwam tot de ontdekking dat ganzen die pas uit het ei zijn, alles wat beweegt als moeder kunnen accepteren. Zelfs een laars. Het gaat ook op voor eenden en een plastic vlaggetje aan een bamboestok.

Ook ik rende met mijn nieuwe Sony Cybershot richting strand terwijl mijn liefje, financieel directeur van de familie, een extraatje voor de hoeder uit de knip haalde. Het werd een leuke fotosessie. Pauline maakte prachtige compositiefoto’s en heel leuke close-ups van de waggelende diertjes. De foto’s die bij dit blog staan, zijn van mijn hand. Het zijn foto’s van meer dagen, van verschillende eendenhoeders.
De jonge hoeder die hier elke ochtend langskomt, vind ik echter de leukste. De dagen na het vertrek van Pauline en Wenda stopte hij elke ochtend, keek richting ons terras en zwaaide. Een aardige traditie is geboren.