Miss Wet T-shirt

Ik lunchte met zicht op de Balizee toen het mij opviel dat er veel lokalen op het strand heen en weer liepen. Ze leken iets te rapen. Na enige tijd kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Ik vroeg permissie om van tafel te gaan, pakte mijn camera en liep naar de branding.
Een tweetal mannen was bezig iets uit het water te halen, een ander groepje joeg iets op het strand na. Eerst liep ik op het tweetal af. Het bleek dat ze bezig waren 'zaagjes' te rapen. In het Balinees worden ze 'remis' genoemd. Een grote stapel schelpdieren lag reeds op het strand. Een zaagje is een kleine, driehoekige schelp van de superfamilie Tellinoidea. Ik noem ze ook wel tellientjes. In bahasa Indonesia wordt het woord telinga gebruikt voor oor en die vorm heeft de schelp ongeveer. De soort die het betrof heet Donax Cuneatus en komt voor op zandstranden.

Een van de Balinese vissers schepte met zijn grote hand zand uit de branding en plukte de zaagjes daar een voor een uit, de andere man gebruikte een opengeweven zak die hij met zand vulde, schudde waarna schelpdieren achterbleven. Slim. Het andere groepje mannen groef kuilen op het strand om kleine krabben te pakken. Niet om te eten maar om ze te gebruiken als visaas. Een van hen was er heel bedreven in. Na het schouwspel enige tijd te hebben aangezien, liep ik terug naar mijn lunchgerecht.

Ik vind het prachtig om aan de zee te wonen; er is altijd van alles te beleven. Zolang je je ogen maar openhoudt! Ik toonde Elsa de foto’s van de zaagjes waarop zij enthousiast uitriep: “o, die zijn heerlijk. Op het strand van Lovina zijn ze moeilijk te vinden!”
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik stelde haar voor samen een poging te doen om ze te rapen. Ik liep naar de keuken, pakte een zeef en een emmertje en liep resoluut terug naar het strand, denkend “dat kan ik toch zeker ook!?” Ik zag in mijn leven op vele stranden in de wereld ettelijke zaagjes. Ik weet dan ook hoe je de plek waar ze zitten -net onder het zand- kunt herkennen. Ik zeeg op mijn knieën in de branding neer. Elsa volgde gewillig.

Ik schepte handenvol zand in het mandje, zeefde de inhoud in de branding, bracht de opbrengt naar Elsa die de grote zaagjes selecteerde die mee naar huis mochten. De kleine exemplaren gooiden wij terug in zee. Telkens vulde ik het mandje met zand, zeefde het en zag dat zaagjes achterbleven. Joehoe! Ik voelde mij als een succesvolle gouddelver. Een van de Balinese vissers keek met belangstelling naar mijn gereedschap. Tenminste, dat denk ik… Na een uurtje zeven vond ik het welletjes. Elsa’s emmertje was redelijk vol, ik was doorweekt en mijn knieën waren gescrubd.

Ik zei haar dat ik mijn zeef kado ging doen aan de visser. Ik liep naar hem toe in de branding en zette de zeef voor hem neer. Het werd verkeerd uitgelegd: hij gooide een volle hand grote zaagjes in de zeef. Dat was niet de bedoeling, al was Elsa hem zeer erkentelijk. Ik legde hem in mijn beste bahasa Indonesia uit dat ik hem niet zijn maaltje wenste af te troggelen maar dat ik hem mijn zeef kado deed. Hij glimlachte breed, greep het nieuwe gereedschap en begon te zeven. Toen ik even later vanaf het terras met de verrekijker naar de branding keek, zag ik een grijs mandje van hand tot hand gaan. Voldoening overspoelde mij.

De dag daarop vroeg ik Elsa of de verse tellientjes goed hadden gesmaakt. Haar ogen begonnen te glimmen. Elsa is een kind van de zee, net als ik. Ze vertelde dat ze de schelpdieren kort had gekookt met ‘spice pasta’, het versgemaakte kruidenmengsel dat ze zo goed bereidt. Een soort spaghetti vongole (een van mijn favorieten) maar dan op z'n Aziatisch.
Alle schelpen waren in de pan opengegaan; dat verbaast mij niets want verser kun je het niet krijgen! Toen ze op haar eigen terrasje zat te smikkelen, kwam Yudha naast haar zitten. “Wat eet je, mama?” Elsa houdt van heel pittig eten, Ketut en hij niet. Elsa liet hem een diertje uit de schelp proeven en gaf hem wat bouillon te drinken. “Enak sekali!” Hij vond het minstens zo lekker als zijn moeder. Ze aten het maaltje samen op. Het plezierde mij maar ik moest slikken… teveel water liep mij in de mond.