Ik verwachtte het: de Australische douane meldde mij dat er een probleem was met de spelling van mijn achternaam op het visum. Die was “anders dan op de online-aanvraag”. Dat klopte als een zwerende vinger! Ik legde uit dat een medewerkster van de transferbalie in Singapore mijn achternaam in het systeem had gewijzigd. Of ik even wilde meegaan met een collega die het zou rechtzetten. “No worries, mate.” Gelukkig was dat snel gepiept.
Toen kwam de volgende horde. Medewerkers van de Immigratiedienst treden streng op tegen binnenvliegende reizigers. Men wil te allen tijde besmettingsgevaar voorkomen, zo wist ik van een vorige keer. Toen werd ik toegesnauwd en geïntimideerd nadat een dichte zak winegums in mijn koffer werd ontdekt na inspectie. Die had ik niet vooraf gemeld op de landingskaart omdat ik mij niet kon voorstellen dat daarover een probleem kon ontstaan.
Deze keer pakte ik het daarom anders aan. We brachten namelijk een typisch Indonesisch kado mee voor onze vriendinnen en een Spaans kadootje voor Lucy, de hond. Het geschenk uit Bali was samengesteld uit hout en schelpen, het kado voor de hond was een gedroogde snack in een gesloten pakje. Allebei bevatten producten op de lijst van ‘verdachte’ materialen. Eindresultaat: de snack ging ter plekke in de afvalbak, het decoratieve kado mocht mee het land in.
We werden warm onthaald, zowel door de dames als door het weer. We ontbeten aan het strand dat op het vroege tijdstip al vol met mensen was en togen daarna naar huis waar de logeerkamer voor ons in gereedheid was gebracht; inclusief fotolijst van vier surfgirls op Wanda Beach. Mijn liefje en ik namen vervolgens een douche en deden een power nap. Na opstaan kwamen de shorts en flip-flops uit de koffer. Volgens Julie was dit de eerste zomerse dag; vorige week droeg ze nog elke dag een jas.
We kletsten bij, de eerste grappen (g)rolden over tafel, we speelden met de hond, bladerden door kranten, reisfolders en -tijdschriften die voor ons klaarlagen, dronken een heerlijk glas Wolf Blass Grey Label Cabernet Sauvignon en sliepen daarna tevreden in. Als baby’s.
Maandagochtend wandelden mijn liefje en ik naar de dichtstbijzijnde medische kliniek om de bloedtest voor haar te regelen. Zij ging op consult bij dokter Anell, een Zweed die 40 jaar geleden met zijn ouders naar Australië emigreerde en een artsenopleiding deed aan de universiteit van West-Australië. We spraken met hem over reizen (reisfoto’s van zijn hand hingen aan de wand), de financiële crisis in Europa, zijn pensioen en zijn jonge echtgenote. Doctor Wilhelm zette zijn handtekening op de aanvraag voor de bloedafname die vervolgens in het kamertje ernaast werd uitgevoerd. Er moest in twee armen worden geprobeerd. Ik denk dat de aderen aan jetlag lijden. De uitslag wordt in 2 à 3 dagen thuisgestuurd.
Daarna deden we boodschappen bij de poelier, de gespecialiseerde groenten- en fruitwinkel en de wijnhandel. Vanavond kook ik: gevulde kiprolletjes (knoflook, groene kruiden en bacon), warme wortel-sinasappelsalade met verse salie en zelfgemaakte aardappelkoekjes. Bali lijkt thans ver weg… Aan sommige dingen wen je in een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten