Geven en nemen

Augustus is dé vakantiemaand voor Spanjaarden. In onze omgeving lijken dat er veel meer te zijn dan in vorige jaren; niet verwonderlijk met de heersende economische crisis. Volgens mij zijn Spanjaarden van nu sowieso niet zo reislustig als zes eeuwen geleden toen hun voorvaderen de veroveraars waren van grote delen van de wereld. Ik las onlangs mijn eerste digitale boek uit op de Sony eReader, getiteld 'De Antillen' van de Amerikaanse schrijver James A. Michener. Het boek, dat een mengeling is van historische feiten en fictie, sleepte mij als lezer mee op een zwerftocht langs de eilanden van de Caribische Zee; die 'gouden' zee werd ruim vier eeuwen door de Spanjaarden overheerst. Het verhaal begon met Columbus die op Hispaniola de eerste Spaanse nederzetting vestigde.

Mijn liefje en ik bevoeren de Caribische Zee en bezochten eilanden in en landen rondom dat gebied: Aruba, Bonaire, Isla de Margarita, Cuba en Barbados, eeuwenlang koloniën van Nederland, Spanje en Engeland. Wij reisden door landen als Mexico, Belize, Honduras, Costa Rica, Panama en Venezuela die allen Spanje ooit toebehoorden. Reizen is verslavend! In het Caribisch gebied valt voor ons echter nog veel meer te zien. Ik zou nog weleens met een boot langs alle Caribische eilanden willen; zeker na dit boek! De dikke pil (bijna 850 digitale pagina’s) leerde mij over het koloniale Spanje van toen en deed mij de cultuur van het España van nu met nieuwe ogen bezien. Volgens de auteur ging het Grootspaanse Rijk ten onder aan wanbestuur en vriendjespolitiek...

Het is druk op 'ons' Spaanse strandje La Glea. Vooral druk met vakantiehoudende Spanjaarden en dat bevalt mij uitermate goed. De woningen aan de kust zijn thans volop in gebruik: de terrassen en balkons van omringende villa’s en appartementen hebben bijna allemaal hun zonneschermen uit. Dobberend in de Middellandse Zee bezag ik het en vond het een kleurrijk geheel. Onlangs sprak ik een Nederlandse ter plaatse die het tè druk vond, “vooral met Spanjaarden”... Zoiets vind ik onbegrijpelijk en zelfs weerzinwekkend. Akkoord, Spanjaarden kunnen behoorlijk luid zijn als ze samenzijn maar dat is toch geen reden voor zo’n uitspraak?!

Het zijn hier momenteel hoogtijdagen. Vandaag is zowaar een heldere dag, in tegenstelling tot de afgelopen dagen die vooral hoge luchtvochtigheidsgraden (tussen 70 à 80%) aangaven. Het strand is op dergelijke dagen de beste plek om te zijn. Ik ben geen zonaanbidster maar zwemmen in zee, opdrogen met een boek in de hand en dan terug naar het schaduwrijke terras van het eigen honk is mijn favoriete schema. Zelf heb ik geen probleem om mijn bovenwettelijke vakantiedagen op te maken... Dagelijks! 
Vanwege de recente drukte besloten mijn liefje en ik onlangs een keertje rechts van de loopplank op het strand neer te strijken. Links van de plank, vóór de -enige- strandtent, was eenvoudigweg geen plaats meer voor ons. Ook op een Spaans strand waardeer ik een beetje ruimte en privacy. Rechtsaf leken we in Маленькая Москва te zijn beland: klein Moskou! Voor, links, rechts en achter ons zag ik Slavische gezichten en hoorde ik Russische klanken. Ik herken de taal omdat mijn werkterrein ooit in Oost-Europa lag. Kennelijk houden ook Russen ervan om bij elkaar te zitten. Het was er overigens rustig en gemoedelijk.

Ik was mij reeds bewust van het feit dat het aantal Russische vakantiegangers naar Spanje was toegenomen. In 2011 steeg het aantal vluchten vanuit Rusland naar regio Valencia met 50% ten opzichte van 2010. In 2011 brachten 54.869 Russen een bezoek aan de Valenciaanse deelstaat. Enige tijd geleden las ik in een plaatselijke krant dat er sinds begin dit jaar wekelijks twee vluchten per dag vanuit Rusland op luchthaven El Altet landen. Het aantal Russische huiseigenaren in de provincie Alicante nam flink toe in de eerste maanden van 2012. Zij zijn nu de grootste kopersgroep in dit deel van Spanje. Hun aanwezigheid is dus te merken.

Een Belgische kennis in Spanje deelde onlangs ongevraagd een ervaring met mij: hij winkelde met zijn vrouw in Torrevieja toen hem in een tassenshop werd gevraagd de winkel te verlaten. Waarom? Het bleek het verzoek van een winkelend Russisch echtpaar dat graag de winkel voor zichzelf wilde hebben. De Belgen verlieten het pand. Nu heb ik zelf niets te zoeken in een tassenwinkel maar ik zou weigeren weg te gaan, al gun ik een noodruftige Spaanse winkelier een mooie omzet.

In juni 2008 schreef ik voor het eerst over het verschijnsel 'Rusvrije reizen', de kennelijke behoefte van Nederlandse vakantiegangers om zeker te weten dat ze geen Russen als medereizigers krijgen. Volgens dat toenmalige onderzoek zouden “Russen in het buitenland asociaal, arrogant en altijd dronken” zijn. De verklaring hiervoor zou liggen in het feit dat zij vanwege hun vroegere politieke isolement niet gewend zijn met andere culturen en nationaliteiten om te gaan en rekening met hen te houden. Tja.

De regelmatige lezer weet dat ik persoonlijke ervaringen opdeed met Russsen op vakantie. Zo schreef ik over Russische buren op de Kijkduinse camping en over Russen in de villa naast de onze, in Noord-Bali. Het wachten is op mijn eerste ervaring aan de Costa Blanca. De eerste hardrijdende Hummer met Russische nummerplaat signaleerde ik inmiddels in onze eigen woonwijk...