Vrouwen(trein)stel

We zijn alweer enkele dagen in Kuala Lumpur. Na een langer verblijf op Langkawi-eiland is het stadse leven met alles dat daarbij hoort, weer even wennen. We missen vooral de frisse zeelucht en met de voetjes in het zand zitten.

Het eerste dat opvalt in deze stad, zijn de vele bouwwerkzaamheden en de lange files. Het gaat Maleisië economisch voor de wind dus werkelijk overal wordt nieuw gebouwd, gerenoveerd en uitgebreid. Eigenlijk is het stadshart van het 'modderige estuarium' (vertaling van Kuala Lumpur) één grote bouwput. KL is niet heel groot, je kunt heel veel te voet bezoeken. Dat doen we dan ook, na aanvankelijk een ticket te hebben gekocht voor de Hop On-/Hop Off-bus die je in circa 3 uur langs de belangrijkste bezienswaardigheden voert.

Het andere dat opvalt, is het é-nor-me aanbod aan Aziatische eethuisjes en restaurants. Wandelend door de stad ruik je overal heerlijke etensgeuren. We eten goed en gevarieerd. Een van de culinaire hoogtepunten was tot nu toe een bezoek aan een restaurant waar speciale dim sums worden geserveerd, in het Paviljoen Bukit Bintang. Ik ben dol op die Chinese tapas. De mannen in de keuken, met mondkapjes voor, vervaardigen zo’n kleinood razendsnel.

Niet zo lang geleden leerde ik hoe ik 'natte' dim sums, die bouillon bevatten, moet eten; ik keek het af van Aziaten aan een buurtafeltje. Dat was nadat ik het smakelijke vocht in mijn eigen stoommandje zag weglopen... Wat je doet, is je legt een dim sum met eetstokjes op een lepel en bijt er dan voorzichtig een gaatje in. De gloeiend hete bouillon slobber je dan met beleid naar binnen en het droge hapje eet je daarna op. De lekkerste dim sum die ik hier at, is gevuld met truffel. Vingerlikkendlekker!

Na Kuala Lumpur maken we nog één stop in Maleisië, te weten in Melacca. Net als Penang is het een stad op de UNESCO-Werelderfgoedlijst. Net als in KL vind je daar overblijfselen van Britse en Nederlandse invloeden in de architectuur. Ook de Portugezen lieten in Melaka hun sporen achter. Om daar te komen, moeten we een busreis maken; naar die bestemming rijdt geen trein.

Tijdens onze rondreis door Maleisië gebruikten we al vele vormen van transport: de benenwagen, riksja’s, aftandse en executive taxi's, kleine en middelgrote stadsbussen, middelgrote toeristenbussen, grote lange-afstandsbussen, een historische trein, kleine boten, een grote ferry en vliegtuigen. Het werd dus hoog tijd voor een ritje in een hedendaagse trein. 

We zochten uit waar vandaan de bussen van KL naar het zuiden vertrekken en waar we kaartjes kunnen kopen. Het betreffende station bleek een eindje buiten het stadscentrum te liggen. Voor 1 ringgit per persoon (€ 0,25) kochten we een kaartje en stapten we in. Na vier stops kwamen we op het bedoelde station aan. Spiksplinternieuw, schoon, met moderne middelen toegerust: de baliemedewerker drukt op een toets en je ziet alle bussen met hun vertrektijden op een scherm aan de andere kant van de counter. Je maakt je keuze voor het busbedrijf en je krijgt de lay-out van de betreffende bus voor je neus. We waren de eersten die voor a.s. vrijdag een kaartje kochten dus we konden de plek met de meeste beenruimte in de bus reserveren. Voor 11 ringgit per persoon (€ 2,75) zitten we in een VIP-bus die in 3 uur tijd 180 kilometer aflegt... Kom daar eens om in Nederland?!

Eenmaal terug op het perron maakte mijn liefje mij erop attent dat er pendeltreinen rijden met rijtuigen die kennelijk alleen voor vrouwen zijn bestemd. Ze zijn herkenbaar aan het roze logo. Daar wilde ik het mijne van weten.

We wachtten op onze trein, stapten in het roze gedeelte in dat een reeds overvol rijtuig bleek te zijn. Vol met dames uit allerlei bevolkingsgroepen.

Ik vroeg de meereizende spoorwegpolitie-agent waarom die women-only rijtuigen zijn ingesteld. Het idee blijkt al in 2010 te zijn geïmplementeerd. Niet alleen om (alle) reizende vrouwen te beschermen tegen ongewenste intimiteiten van mannen maar ook om moslima’s in de gelegenheid te stellen zich zonder mannen te verplaatsen. Het is moslimvrouwen in Maleisië overigens niet verplicht gescheiden te reizen. Toen wij instapten, zaten er drie mannen in het roze rijtuig: 2 zonder en 1 met vrouwelijke partner. Zij moesten elders hun zitplaats zoeken. Op mijn beurt maakte ik mijn liefje erop attent dat gewenste intimiteiten in dit rijtuig evenmin worden gewaardeerd.

P.S. Nagekomen mededeling van mijn liefje: ze vond heur haar niet goed zitten op de foto. Vandaag gingen we beiden onder het mes van jonge kapper Thomas, in 'Salon 8 Days'. We zijn weer om te zoenen. Dat gaan we dan ook doen maar niet in de trein!