Dunia

Het leek de vierdaagse wel: in ons resort in Lovina werden we ingehaald met bloemen, door twee Balinese mannetjes en hun ouders. We spraken om 4 uur af maar om 3 uur ontvingen we reeds een SMS met de boodschap “we zijn er al...” Wachten is een van de moeilijkste dingen in het leven, wat mij -en hen- betreft! Op een drafje liepen mijn liefje en ik naar de receptie waar we met ons Balinese familietje werden herenigd.

Yuda was nog in schoolkleding; een blauwe korte broek met een wit overhemd met opdruk van de school: NBBS, North Bali Bilingual School. Damai, Bupati kecil (de kleine burgemeester), droeg ook een overhemd, zijn favoriete kleding. In de eerste minuten was Yuda een beetje verlegen maar dat verdween rap. Damai, met zonnebril, voelde zich meteen op zijn gemak. Hij huppelde blij voor ons uit naar ons tijdelijke verblijf. Hij is de jongste en de paljas van de familie.

Vanzelfsprekend brachten we kadootjes mee voor iedereen. De eerste doos werd overhandigd aan papa Ketut. De kinderen dachten dat er kleding voor hem inzat. Salah! Helemaal mis... voor hem kochten we een bola dunia, een kleurrijke wereldbol. Later in September vliegt hij met KLM naar Venetië waar hij aan boord gaat van een Regent Seven Seas-schip om wederom de wereldzeeën te gaan bevaren. Het doel is -nog steeds- om geld te sparen voor de aankoop van een lapje grond. Als hij op rondreis in de Middellandse Zee een Spaanse havenstad aandoet, gaan wij hem daar opzoeken. We zullen de vaarroute van het schip gaan uitzoeken. De wereldbol viel in goede aarde, net als de verpakking. We lieten hen zien waar Indonesië, Spanje en Italië liggen. Elsa werd evenees bedeeld.

Yuda kondigde aan naar Amerika te gaan als hij groot is. Als het aan ons ligt, wordt het Australië maar we lopen teveel op de feiten vooruit. Eerst moeten we maar eens uitvinden wat voor soort leerling hij is. Nu is hij nog erg speels, hij kan zich nog niet lang concentreren op een specifieke taak. Dat lazen we in zijn leerlingenschriftje. Ach, hij is nog maar vier weken op zijn nieuwe school. No stress. Een grote lieverd vinden wij hem nu al. De hereniging met hem en mijn liefje was mooi om te zien. Hij was niet van haar schoot en uit haar armen weg te slaan. Gelukkig is hij nog te tillen! Die kleine man is misschien wel haar grootste liefde...

Voor de kids brachten we nieuwe schoenen en kleding mee, alsmede speelgoed: een leren bal, een pluchen Patrick (vriend van Spongebob) en een kleurset voor Damai. Yuda kreeg speelgoed dat we later deze week met snorkel en vinnen gaan uitproberen in het zwembad en een stapeltje leesboeken, vooral over dieren. Eén boek gaat over dolfijnen, haaien en walvissen; dat kon ik niet laten. Ik las de eerste bladzijden reeds aan Yuda voor. Aanstaande woensdag wordt een speelmiddag voor hem alleen, zoals we dat voorheen in ons eigen resort deden. Ze reden bepakt en bezakt, met hun vieren op de brommer naar huis.

Schreef ik in mijn vorige blog dat het resort onder Australisch management is, dat was een foute aanname. Het vakantiepark, met bungalows verspreid over een weelderige tuin, staat onder leiding van Ibu Tini, een doortastende Balinese uit Kintamani die in 1989 begon met de bouw van het resort. Ze trouwde met een Ozzie maar hij zwaait de scepter niet. Wij vroegen haar permissie om Elsa en de mannen te kunnen ontvangen (ook in het zwembad). We legden uit dat we een tijdje op Bali hadden gewoond en dat we terug zijn om hen te zien. Ze vond het prima en was nieuwsgierig naar onze leefervaringen. Zelf studeerde ze rechten om van zich af te kunnen bijten en de Heren Ambtenaren de baas te blijven, haar echtgenoot opereert in de achtergrond. Op de voorgrond kost hij geld, veel geld... 's Ochtends vroeg zien we ze in ganzenpas snelwandelend op gympen door hun eigen tuin gaan. Een apart stel.

Ik zit hier typend, in een oase van rust. De zon beschijnt de tropische tuin reeds, de hanen kraaien, de vogels fluiten, de eenden pikken in het gras. De tuinmannen ontdoen het gras van gevallen blaadjes en bloemen. De eerste, moeilijke sudoku lukte. En daar komen Tini en echtgenoot weer op hun zoveelste rondje door de tuin. Zo is de wereld mooi, de dag begon goed.