Pulang

We gaan vandaag weer op weg naar huis, terug naar de Costa Blanca. Dat doen we via een andere route dan we kwamen. We vliegen over Londen Heathrow en het aardige is dat ik voor het eerst in mijn leven zal landen op Terminal 5. Mijn laatste baan in het Verenigd Koninkrijk was bij de British Airport Authority (BAA), het Amsterdam Schiphol van Engeland. Als hoofd van veranderingsmanagement was ik betrokken bij de opzet van nieuwe werkwijzen en procedures voor de nieuw te bouwen terminal en het aanstaande personeel. Die terminal zou toentertijd de modernste terminal ter wereld worden, ontworpen en gebouwd door zeer gelauwerde architecten. Ik heb er veel voetstappen liggen maar ik landde er tot dusver niet als passagier.

De laatste dagen op Bali waren vol maar memorabel. Zo vierde mijn liefje haar verjaardag en dat werd een leuk feestje onder de sterrenhemel. De genodigden waren in de juiste stemming, de rijsttafel was een groot sukses. De keukenbrigade van hotel Rambutan kookte heerlijk en maakte de schalen fraai op, met de leeftijd van mijn liefje in twee kaarsen (!) uitgedrukt, met opgestoken bloemen in een vaas waar een nasi kuningberg het feestelijke element benadrukte.

Ze werd erg verwend met kado‘s: ze kreeg het interessante boek van Marion Bloem getiteld 'Het Bali van Bloem' met foto’s van echtgenoot Ivan Wolffers. Ze heeft het boek al bijna uit; naar verluidt, is het een feest van herkenning! Daarnaast ontving ze een olieverfschilderij met daarop twee Balinese meisjes dat Yuda persoonlijk uitzocht, dozen met schelpendeksels, schelpenfotolijstjes, een zijdezachte sjaal en een aantal leuke bier(koel)houders. Gelukkig zijn onze reistassen groot genoeg en mogen we meer kilo’s vervoeren van de vliegmaatschappij.

Op zondag kwamen Elsa, Ketut en de kids voor de laatste keer dit jaar bij ons op de koffie. Volgende week zal Ketut zelf ook richting Europa vliegen. Hij gaat in Venetië aan boord van het cruiseschip Regent Seven Seas Mariner. Ik zocht de aanstaande vaarroute op internet op. Begin oktober zal hij een Spaanse haven aandoen, niet ver van onze woonplaats. Hij gaat HR verzoeken of wij als familie op die betreffende dag een rondleiding over het schip kunnen krijgen en of we hem daarna mee aan wal kunnen nemen voor een Spaanse tapaslunch. We zullen zien of dit gaat lukken, het is in elk geval een aardig vooruitzicht.

De beide mannetjes waren niet uit het zwembad te krijgen. Ze maakten daar inmiddels twee Europese vriendjes: de Nederlandse Thijmen en de Deense Holger. De opduikstaafjes waren het geliefde speeltje van alle mannetjes. Degene die nog geen cijfers kon lezen kon met de kleuren van de staafjes uit de voeten. Yuda was de enige die ze uit het diepe opdook. Zo’n werd het spel urenlang gespeeld terwijl wij tevreden toekeken, vanaf de kant en uit de pool. Zowel het lichaam van mijn liefje als dat van mij is omgeven door een indringende chloorlucht... daartegen is geen parfum opgewassen.

Afscheid nemen vind ik altijd moeilijk, zeker als je tegen tenminste één sip mannetje moet aankijken. Yuda begrijpt dat wij Bali weer gaan verlaten. Hij regelde wel bij Ibu Tini van hotel Rambutan dat hij -zonder ons- ook mag komen zwemmen. Ze zei dat toen ze ons uitzwaaide. Ze kreeg in de afgelopen weken een zwak voor het leuke ventje. We zullen elkaar volgend jaar weer zien. 

Inmiddels arriveerden we op de luchthaven van Denpasar. De volgende blog komt weer van het Spaanse honk, Leo Dovente!